Για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης απ’ όταν έχουν θεσπιστεί οι δύο πεντάδες των διακριθέντων παικτών, ομάδα που συμμετέχει σε F4 δεν έχει παίκτη στους 10 “καλύτερους”. Φυσικά μιλάμε για τον Ολυμπιακό και προφανώς βάζουμε εισαγωγικά καθώς η απονομή αυτή δε στηρίζεται ακραιφνώς σε μπασκετικά κριτήρια αλλά περισσότερο στις προσωπικές επιθυμίες και ψήφους των φιλάθλων.
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν ένθεν και ένθεν είναι αρκετές όμως προσωπικά με εξιτάρει το γεγονός ότι ουδείς επιλέχθηκε στους “κορυφαίους” με δεδομένο ότι θα προσδώσει επιπλέον κίνητρο για τους παίκτες των Πειραιωτών αλλά και ότι σ’ έναν βαθμό επιβεβαιώνει τον πλουραλισμό και την πολυφωνία στο μπάσκετ του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Οι διαφωνίες δεν αφορούν μόνο τους παίκτες της ελληνικής ομάδας όπου στα στατιστικά ήταν υψηλά στις λίστες Πίτερς, Κάναν και Φαλ αλλά και άλλους οι οποίοι έκαναν περισσότερο τη διαφορά με τις ομάδες τους όπως για παράδειγμα ο Μονέκε για παράδειγμα σε αντίθεση με τους επιλεχθέντες όπως ο Ταβάρες ο οποίος ομολογουμένως δεν άγγιξε τα δικά του στάνταρ όπως προηγούμενες χρονιές.
Η μόνη διάκριση με ερυθρόλευκο χρώμα ήταν η ανάδειξη του Γουόκαπ ως καλύτερου αμυντικού της Ευρωλίγκας, κάτι που ναι μεν κρίνεται ως λογικό και δίκαιο ωστόσο πέρυσι που είχε ακόμα καλύτερη απόδοση ο ελληνοποιημένος γκαρντ είδε την πλάτη του δεινόσαυρου της Ρεάλ.
Ας είναι, πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε τον COTY και τον MVP και τελικά έφτασε ένα βήμα πριν την κατάκτηση της διοργάνωσης. Ας το πάρει φέτος και οι ατομικοί τίτλοι για το διήμερο του Βερολίνου πλησιάζουν και μεταξύ μας έχουν αρκετά μεγαλύτερη αξία εφόσον συνοδεύονται και από μια ομαδική κατάκτηση κορυφής.