3. Ντέιβιντ Ρίβερς 1997

Ίσως ο πιο αγαπημένος απ’ όλους τους Αμερικάνους που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα διαχρονικά, αφού όχι μόνο συνέδεσε το όνομά του με την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα του Ολυμπιακού (ποιος δεν σκέφτεται αμέσως τον Ρίβερς με την παλιά κούπα της Ευρωλίγκας αγκαλιά;) αλλά μέχρι και τώρα 25 χρόνια μετά, διατηρεί δεσμούς τόσο με την ομάδα όσο και τον κόσμο της. Προερχόμενος από την άσημη Αντίμπ, ήρθε στον Πειραιά και με καθηλωτική one man show χρονιά τη δεύτερη σεζόν του, 1996/97, χωρίς υπερβολή έκανε τον Ολυμπιακό πρωταθλητή Ευρώπης απέναντι στην σπουδαία Μπαρτσελόνα σ’ ένα ιστορικό Φ4 στη Ρώμη. Την αμέσως επόμενη χρονιά όντας ίσως ο καλύτερος γκαρντ της ηπείρου, αποφάσισε να μετακομίσει στην ομάδα αστέρων της Φορτιτούντο Μπολόνια που σκορπούσε το χρήμα σαν τραπουλόχαρτα χωρίς να ξεχωρίσει εκ νέου. Το 2000 επέστρεψε στα παλιά του λημέρια ώστε να πλαισιώσει τον Ντίνο Ράτζα υπό της οδηγίες του 32χρονου τότε Ηλία Ζούρου, ωστόσο στην ηλικία των 36 ετών τότε, δεν είχε επ ουδενί απόδοση κοντά σε εκείνη προ τριετίας.