Ότι σπέρνεις, θα θερίσεις…

Το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό όμως αν θέλουμε να ασκήσουμε καλοπροαίρετη αλλά και ακριβοδίκαιη κριτική σε ομάδα και διοίκηση, τότε έχουμε να πούμε πολλά. Προσέξτε, όχι αποκλειστικά για το παιχνίδι αλλά για συγκεκριμένες επιλογές και παθογένειες που επανελήφθησαν και επηρέασαν έναν ακόμη ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Λάθη και νοοτροπίες που μπορεί κάποιες βραδιές να κρυφτούν όμως στην πιο ακατάλληλη στιγμή θα κάνουν την εμφάνισή τους, είτε καταφανώς, είτε στο παρασκήνιο.

Έγραψα χθες πως ο Ολυμπιακός έχασε διότι σε μεγάλο βαθμό δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που δημιούργησε. Ωστόσο αν θέλουμε να εμβαθύνουμε και να αναλύσουμε περισσότερο διεξοδικά τα μειονεκτήματα της ομάδας, θα πρέπει να δούμε πέρα απ’ αυτήν την εξήγηση. Γιατί δε σκόραρε ο Ολυμπιακός; Επειδή δεν διαθέτει έναν παίκτη να μπορέσει να βάλει την ρημάδα τη μπάλα στα δίχτυα. Ο Φινμπόγκασον θα μπορούσε ενδεχομένως αν έπαιζε περισσότερο και είχε αγωνιστικό ρυθμό. Ο Σίλβα δεν τον πίστευε και κάτι παραπάνω θα ήξερε που τον έβλεπε καθημερινά στις προπονήσεις. Δε θα διαφωνήσω μ΄αυτό. Θα διαφωνήσω όμως με την απόφαση να παραχωρηθεί και να μείνει η ομάδα με τον Ιντέγε και από πίσω του τον Πουλίδο ο οποίος ναι μεν δείχνει καλά στοιχεία αλλά ως βασικός στράικερ στο σύστημα που παίζει ο Πορτογάλος, φαντάζει αστείο με ξινό τέλος. Πόσο δε μάλλον χθες, όταν τους ξεκίνησε και τους δύο, χωρίς να έχει ένα εναλλακτικό πλάνο για την επίθεση αν το ματς στράβωνε ή ο Νιγηριανός χτυπούσε. Για τον Ιντέγε είχα γράψει μετά το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και δεν παίρνω λέξη πίσω: “Θέλω να σταθώ λίγο στον Μπράουν Ιντέγε, όντας σίγουρος ότι η άποψή μου θα βρει πολλούς διαφωνούντες. Ο Νιγηριανός έχοντας ως βάση κριτηρίου τη μέχρι σήμερα παρουσία του στο λιμάνι, είναι ένας παίκτης καλός και ιδιαίτερα χρήσιμος στον τρόπο που παίζει ο Σίλβα και παρατάσσει την ομάδα. “Τρεχαλατζής”, δυνατός, σχετικά γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια, έχοντας τη δυνατότητα να την υποδεχθεί με πλάτη, να πιέσει τα αντίπαλα μπακ και να μην πέσει εύκολα όταν εκείνος πιέζεται έχοντας την κατοχή. Παράλληλα όμως, είναι ένας ποδοσφαιριστής χωρίς τεχνική, χωρίς τρίπλα στο ένας μ’ έναν, χωρίς κάθετη κίνηση δίχως τη μπάλα, χωρίς τελειώματα, χωρίς αίσθηση του γκολ. Θα μου πείτε, αν τα είχε όλα αυτά θα έπαιζε στον Ολυμπιακό; Φυσικά όχι, όμως ας τα αναλογιστούμε αυτά τα “συν” και “πλην” έτσι ώστε να προσαρμόσουμε και τις απαιτήσεις μας όταν κάνει μια λάθος ενέργεια είτε αυτό λέγεται πάσα ή σουτ ή κίνηση.” Προκρίσεις χωρίς γκολ από τελική προσπάθεια σε διπλά ματς, δεν πήρε ποτέ κανείς κι αν πήρε κάποτε δε θα πήγε και πολύ μακριά.

Πάμε παρακάτω. Ο Ολυμπιακός έχει ένα γεμάτο σύνολο από πολλούς αξιόλογους παίκτες. Έχει βάθος αλλά πλην εξαιρέσεων μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, η αξία τους είναι περιορισμένη όπως και οι δυνατότητές τους. Σεμπά. Ερνάνι, Ντουρμάζ και Πάρντο για παράδειγμα ως ακραίοι μεσοεπιθετικοί, δίνουν απάντηση στην παραπάνω τοποθέτηση. Χτυπητές αδυναμίες, κυρίως επιθετικά παρά κάποιες εκλάμψεις, ιδιαίτερα του τελευταίου. Το ίδιο ισχύει και στα στόπερ. Οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί του Ολυμπιακού, εκτός του γεγονότος ότι είναι απελπιστικά αργοί, δεν διαθέτουν την ποιότητα σε σύγκριση με τους προκατόχους τους. Την ανατροπή του Μποτία δε θα την έκανε ούτε ο Μανωλάς, ούτε ο Αβραάμ, ούτε ο Μέλμπεργκ, πολύ απλά διότι θα είχαν προλάβει λόγω θέσης και κυρίως αντίληψης την εξέλιξη της φάσης. Φωνάζαμε το καλοκαίρι για την ανάγκη απόκτησης τουλάχιστον ενός γρήγορου και καλού αμυντικού να καλύπτει την ομάδα όταν θα βγαίνει ο αντίπαλος στις αντεπιθέσεις και ήρθε ο Ντα Κόστα ο οποίος βέβαια χθες δεν ήταν συνολικά κακός. Όμως είναι μέτριος παίκτης. Το τονίζω αυτό διότι περισσότερο αναφέρομαι στα της χρονιάς συνολικά.

Για το θέμα της φυσικής κατάστασης που πολλοί επικαλείστε και δικαίως με την εικόνα της ομάδος από ένα σημείο και μετά, δεν έχω να πω κάτι. Προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί ποτέ στην πορεία της σεζόν πρόβλημα κούρασης, έλλειψης προπόνησης και αντοχών, της λεγόμενης “αγυμνασιάς”, φαινόμενο για παράδειγμα που είχαμε κατά κόρον επί εποχής Βαλβέρδε όπου η ομάδα έμπαινε να καταπιεί τον αντίπαλο και στο 60 παρέδιδε πνεύμα. Δεν έχω επαρκή εξήγηση για το χθεσινό όμως δεν το εντάσσω στα υπόλοιπα “κακά” που συζητάμε τώρα ως απόρροια της δουλειάς που γίνεται στο Ρέντη.

Επιλογές 11άδας και αλλαγών. Είχα γράψει πριν τρεις μέρες ότι είναι επιτακτικό να ξεκινήσει ο Καμπιάσο αυτό το παιχνίδι και ο Αργεντίνος με δικαίωσε. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να βγει αλλαγή ενώ δεν έδειχνε τόσο κουρασμένος, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια (είχε δύο αδύναμες 30αρες μπαλιές που κόπηπαν και ίσως αυτό σήμανε το καμπανάκι στον Σίλβα) ενώ αδυνατώ πλήρως να κατανοήσω γιατί να μην περάσει ο “ψημένος” σ’ αυτά τα ματς Κασάμι και να μπει ο άοσμος Ζντιέλαρ για τον οποίος επίσης σας έχω πει πως ακόμα δεν είναι για επίπεδο Ολυμπιακού σε σύγκριση με τους υπόλοιπους διεκδικητές της θέσης. Ο Κασάμι ως μέσος box to box, θα σου έδινε τρεξίματα, τσαμπουκά και θα πατούσε περιοχή. Θα δοκίμαζε το πόδι του όταν θα μπορούσε και θα πάλευε μέχρι το τέλος. Ο μικρός ήταν φοβισμένος και διστακτικός. Απόλυτα λογικό έτσι, αφού μιλάμε για έναν εντελώς άπειρο πιτσιρικά. Με προοπτική μεν αλλά πιτσιρικά. Ε, με τον πιτσιρικά δύσκολα θα πάρεις πρόκριση.

Συμφωνώ με την επιλογή Τσόρι ο οποίος έδωσε ενέργεια, ωραίες μεταβιβάσεις ενώ δημιούργησε φάσεις και για τον ίδιο αλλά και τους συμπαίκτες του. Ο Τσόρι που είναι 34 ετών και έχει εμπειρία όσο όση όλοι οι υπόλοιποι μαζί πλην Καμπιάσο. Και μπαίνει ο Σεμπά… Τι προσέφερε ο Σεμπά; Απολύτως τίποτα. Ήταν φάσεις που δεν κάλυπτε καν τη θέση του και το σκορ ήταν στο 1-0! Είδατε τι έκανε μόλις μπήκε ο Ντεφούρ; Ε, καμία σχέση με τον Σεμπά, ο οποίος θεωρώ ότι επιθετικά είναι χειρότερος όχι από τον Κολοβό και τον Γιαννιώτα αλλά και από τον Ροντρίγκο Αρτσούμπι για όσους τον θυμάστε.

Ο Σίλβα είναι καλός προπονητής και τον πιστεύω. Ωστόσο είναι μικρός, είναι άπειρος σ’ αυτό το επίπεδο και λογικό είναι να κάνει λάθη. Δεν μπορώ να απαιτήσω το κοουτσάρισμα του συμπατριώτη του Μουρίνιο απ΄έναν 38 ετών τεχνικό που έχει δουλέψει σε μια μέτρια ομάδα της Πορτογαλίας και για κάποιους μήνες στη Σπόρτιγκ. Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν για το πρόσωπό του μετά από κάποια λαμπρά αποτελέσματα, ίσως ήταν πολύ νωρίς να του αποδοθούν αφού κι αυτός ακόμα μαθαίνει. Ξαναλέω πάντως επειδή έχω διαβάσει διάφορα, πως τον πιστεύω.

Τώρα τι; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μια ευρωπαϊκή διάκριση είναι το απωθημένο μας, ο κρυφός μας πόθος, το τρελό μας όνειρο. Να πούμε μια αλήθεια; Δεν είναι έτοιμος ακόμα ο Ολυμπιακός για τέτοιες υπερβάσεις. Μπορεί κάποια στιγμή; Φυσικά, όμως προς το παρόν ας είμαστε ρεαλιστές και προσγειωμένοι. Κάποτε μπορεί, φέτος απλά δεν το αξίζαμε ούτε καν να περάσουμε στους 16 του Europa.

 

ΥΓ.: Φέτος παίχθηκαν δυο ματς στο Καραϊσκάκης που έπρεπε να κερδίσεις. Τα έχασες και τα δύο. Στο ίδιο γήπεδο που στα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια, έχασες τα τρία. Ας το δούμε λίγο αυτό.

ΥΓ.2: Όταν βλέπω τον Καμπιάσο να βγαίνει αλλαγή, να τρέχει για να περάσει έξω και μετά από τον πάγκο να σηκώνεται να μοιράζει νερά, ΑΠΑΙΤΩ απ’ όλους τους υπόλοιπους να ματώνουν στο γήπεδο. Αυτό.

ΥΓ.3: Μήπως πρέπει να έρθει ξανά ο καιρός για μια μικρή έστω ελληνοποίηση για πολλούς λόγους; Χθες 10 στους 11 ήταν ξένοι; Θρύλε βάλε ένα γκολ φώναζε ο κόσμος στους παίκτες. Ποιος τους κατάλαβε;

ΥΓ.4: Τεράστιος ξανά ο Ρομπέρτο, ο καλύτερος τερματοφύλακας από τότε που θυμάμαι τον Ολυμπιακό…