Αν μπορεί ένας είναι αυτός!

Τα playoffs ανέκαθεν είχαν μια άγρια ομορφιά. Η συνεχόμενες αναμετρήσεις με τον ίδιο αντίπαλο είναι εν πολλοίς εκτός από μια μάχη τακτικής ανάμεσα στους δύο πάγκους, κυρίως ένας πόλεμος ψυχολογίας.

Ο Ολυμπιακός κάποτε είχε κερδίσει αν δεν κάνω λάθος τη Σιένα 50 πόντους στο game1 στο ΣΕΦ και στο 2ο ενώ οι περισσότεροι σκέφτονταν μια εύκολη πρόκριση ήρθε το διπλό των Ιταλών και το τελικό χτύπημα στην έδρα τους άρα και ο αποκλεισμός. Τότε η σειρά ήταν best of 3.

Ο τρόπος που έχασε η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι ίσως ο χειρότερος αντίπαλος ενόψει της σημερινής αναμέτρησης. Ένα ματς τόσο κομβικό που κρινόταν σε κάθε κατοχή, εν μέσω διαιτητικών λαθών επίσημα αναγνωρισμένων από τη διοργάνωση αλλά και αμφιλεγόμενων αποφάσεων, συνθέτουν ένα μίγμα που δημιουργεί κυρίως ψυχολογικό βάρος και άγχος για το τι θα ακολουθήσει αλλά και τι αποθέματα σωματικά και ηθικά υπάρχουν για την μεγάλη ανατροπή. Το παιχνίδι είναι το πρώτο φετινό do or die και αν κερδίσει θα ακολουθήσει ξανά σε λίγες μέρες όμοιο στη Βαρκελώνη.

Το να κερδίσουν οι ερυθρόλευκοι τα δύο επόμενα ματς είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο για να είμαστε ρεαλιστές. Δεν στηρίζομαι στην ιστορία που λέει για τα πέμπτα ματς αλλά αποκλειστικά στη δική μας απόδοση. Αυτός ο Ολυμπιακός πέρα από τα κακά στατιστικά του δεν αγγίζει ούτε κατά διάνοια το δικό του πικ, τη δικιά του κορυφή όπως αυτός την έχει ορίσει. Θα τα καταφέρει αρχής γενομένης από απόψε; Μακάρι…
Προσωπικά πιστεύω και ελπίζω ότι μπορεί, όμως ειλικρινά δε μπορώ να ξεχωρίσω αν αυτή μου η πίστη και η ελπίδα πηγάζει από τα δεδομένα που βλέπω στο παρκέ ή περισσότερο απ’ αυτά που νιώθω και πιστεύω γι’ αυτήν την μαγική παρέα που παίζει κάθε βδομάδα στο ΣΕΦ.

Δυστυχώς ελέω γιορτών θα το δω από μακριά το παιχνίδι και όχι στις γνωστές μας θέσεις, ωστόσο θα χαρώ το ίδιο αν η προσπάθεια είναι αυτή που πρέπει και αξίζει σ’ αυτόν τον σύλλογο. Πάμε Ολυμπιακέ, αν ένας μπορεί είσαι εσύ!