Ο Ολυμπιακός που παίζει καλά

Ένας απόλυτα κυριαρχικός και ισοπεδωτικός Ολυμπιακός, έκανε τη Ρεάλ φύλλο και φτερό μην αφήνοντας την να πάρει ανάσα μέχρι το τέλος. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς, και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο ένα σωρό διαφορετικά χαρίσματα, ψήγματα των οποίων είχαμε δει σε προηγούμενους αγώνες. Ποτέ μέχρι σήμερα όμως, δεν τα είχαμε δει στο παρκέ να λειτουργούν όλα μαζί ως ένα ενιαίο σύνολο.

Αυτό που κυρίως απέδειξαν χθες ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του, είναι πως αυτό που χρειάζεται πρώτα από όλα ο Ολυμπιακός είναι να παίζει καλά. Ούτε η στελέχωση είναι κακή, ούτε είναι το πάθος και «το μέταλλο» είναι αυτά που έρχονται στην πρώτη γραμμή. Στην πρώτη γραμμή αντίθετα έρχεται ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα θα παίξει το άθλημα, βάσει της στελέχωσης και των δυνατοτήτων της.
Αυτό ακριβώς έκανε χθες η ομάδα. Έπαιξε όπως μπορεί να παίζει, και παράλληλα προσαρμόστηκε απόλυτα στον αντίπαλο της. Η Ρεάλ είναι μία ομάδα που παίζει καλή άμυνα στο σετ παιχνίδι, αλλά μέχρι οι παίκτες της να βρουν τις θέσεις τους στην άμυνα έχει πρόβλημα. Οι δυνατότητες πολλών παικτών του Ολυμπιακού στο ανοιχτό γήπεδο είναι μεγάλες, συνεπώς οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν να κάνουν τίποτε άλλο από το να μειώσουν τον χρόνο που κρατούσαν τη μπάλα στα χέρια και να πληγώσουν την άμυνα της Ρεάλ εκεί που πονούσε.

Και όταν λέμε μείωση χρόνου, δεν εννοούμε μόνο την εκδήλωση αιφνιδιασμών, αλλά και την διάθεση να ολοκληρωθούν γρηγορότερα οι επιθέσεις στο πέντε εναντίον πέντε. Τρεις φάσεις είναι χαρακτηριστικές: Πρώτα πρώτα δύο τρίποντα του καταπληκτικού Μάντζαρη ήρθαν ως αποτέλεσμα απλών σκριν στη μπάλα, πίσω από τα οποία σούταρε ακαριαία ο γκαρντ του Ολυμπιακού. Αυτό είναι κάτι που δεν το συνηθίζει, αλλά τα ποσοστά του μάλλον τον καλούν να το κάνει περισσότερο.

Και δεύτερον, το μοναδικό τρίποντο του Ντάριους Τζόνσον Όντομ, ένα καλάθι αποτέλεσμα ενός ακαριαίου drive του Ντάνιελ Χάκετ στην καρδιά της ρακέτας της Ρεάλ. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου σιγουρεύτηκα πως ο Ολυμπιακός ήταν χθες στο γήπεδο για να πάει ένα σωστό πλάνο από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό ή δισταγμό.

Αυτό το πλάνο περιελάμβανε και άλλα: το άμεσο διώξιμο της μπάλας από τα χέρια του Σπανούλη όταν η Ρεάλ επέλεγε (έστω και στιγμιαία) να τον μαρκάρει με δύο παίκτες, την μεταφορά της μπάλας στο πλάι, και την εκκίνηση κάποιων νέων συνδυασμών από εκεί επάνω στην αναποφάσιστη άμυνα των ψηλών και ειδικά του Αγιόν. Ήταν δύσκολο για τον Μεξικάνο να αμυνθεί σε διαφορετικά πικ εν ρολ απέναντι σε χειριστές όπως ο Παπανικολάου.

Η επίθεση του Ολυμπιακού είχε γενικώς ποικιλία. Post-upsμε Πρίντεζη και Ουόρικ, γρηγορο transition, driveαπό τον Χάκετ, τα γνωστά playsτου Σπανούλη που κατέληγαν σε ασίστ και έβρισκαν τον Μάντζαρη ελεύθερο. Παράλληλα, είχε και συνέχεια, ανεξαρτήτως σχήματος.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου π.χ. πήγε πάρα πολύ καλά αντικαθιστώντας τον Πρίντεζη στο Α’ μέρος και πρόσφερε ευελιξία στη θέση 4 και άνοιγμα των αποστάσεων όταν η ομάδα το χρειαζόταν (αφού είχε στο παρκέ ταυτόχρονα Χάκετ , Όντομ και Στρόμπερι). Φαίνεται πως η συνύπαρξη του με τον Ουόρικ δίνει κάποιες καλές δυνατότητες για τράβηγμα της άμυνας προς τα έξω και άνοιγμα διαδρόμων για τους κοντούς. Παράλληλα, ο μικρός διέπρεψε και στην άμυνα, εκνευρίζοντας τον Νοτσιόνι. Εκείνος και ο Παπανικολάου έκαναν στον τομέα των περιστροφών, των διπλών καλύψεων και των αλλαγών , εξαιρετική δουλειά.

Γενικώς, ο χθεσινός Ολυμπιακός είχε τα πάντα και δίκαια δημιουργεί την αισιοδοξία ότι μπορεί να καταφέρει το 2/2. Η επόμενη αντίπαλος του απαιτεί μέσες άκρες την ίδια τακτική αντιμετώπιση. Όποιος ανατρέξει στο ματς του Φαλήρου πριν από 2 περίπου μήνες, θα το θυμηθεί.