Ο δρόμος που πάει προς τα πάνω είναι ο ίδιος που πάει προς τα κάτω

Ο Βαλάντης Σιδέρης μεταφράζει την ανακοίνωση των αδερφών Αγγελόπουλων και κάνει παρατηρήσεις που ενδεχομένως να μην αρέσουν σε πολλούς.

Ήρθε και η ανακοίνωση των αφων Αγγελόπουλων λοιπόν… Ένα λογοτεχνικό κείμενο με ιδιαίτερη αισθητική απόλαυση και ανάγνωση. Θες να το εκλάβεις ως κείμενο εξιλέωσης και αναγνώρισης λαθών; Μπορείς! Θες να το διαβάσεις ως εγωιστικό λογύδριο; Και πάλι μπορείς.

Η ερμηνεία ποικίλει στη διάθεση του αναγνώστη, στις απαιτήσεις του και έγκειται στο επίπεδο συμπάθειας ή αντιπάθειας στους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει ξεκάθαρη θέση αναφορικά με τα τεκτενόμενα της χρονιάς που πέρασε.

Σε ποιο ακριβώς ζήτημα αναγνωρίζονται τα λάθη που αναφέρονται; Σις επιλογές παικτών; Στο μέγεθος του μπάτζετ; Στην ανοχή τους σε σχέση με τα επεισόδια; Ή μήπως σε σχέση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο; Πάνω στο θέμα της τοποθέτησης επί του ΔΓ. Υπάρχει νοήμων Έλληνας που να κατάλαβε στον 5ο τελικό το ποιόν του συγκεκριμένου ανθρώπου; Δεν έχει αποδείξει δεκάδες φορές τη νοοτροπία και την “παραβατική” του συμπεριφορά; Εγώ όταν δε θέλω να με εξομοιώνουν με κάποιον που δε σέβομαι, αποφεύγω οποιαδήποτε έμμεση ή άμεση σύνδεση μαζί του. Αντιλαμβάνομαι πως η συνοδεία και η χειραψία στο ΣΕΦ, πηγάζουν από την αντίστοιχη (κατ’ εξαίρεση) συμπεριφορά του Γιαννακόπουλου στο ΟΑΚΑ, όμως και πάλι θα μπορούσε να αποφευχθεί εφόσον αντιλαμβάνεσαι πλήρως το ανιλικρινές και ανισόρροπο του χαρακτήρα του.

Αυτό φυσικά που θα έπρεπε επ’ ουδενί να απουσιάζει, είναι η πρόταση κατακλείδα. Η φράση “με τον δικό μας τρόπο και σε όποιον αρέσει“, αναιρεί μονομιάς την κατά τα άλλα ορθή και συνετή ανακοίνωση. Αφαιρεί ενδεχομένως την ελπίδα των οπαδών του Ολυμπιακού αν εκεί απευθύνεται, πως πραγματικά προτίθενται να διορθώσουν τα λάθη τους για το καλό του συλλόγου και όχι τη συνέχεια μιας σχετικά αλαζονικής όπως αρκετές φορές έχουμε γίνει μάρτυρες συμπεριφοράς. Διάολε, ναι, είναι επιτυχία η κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τη Φενέρ! Δεν είναι μεμπτό, ούτε κόντρα στους κανόνες το μεγάλο μπάτζετ όπως δεν ήταν και δέκα χρόνια νωρίτρα. Δεν είμαστε μόνοι μας και όλοι τους. Η αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου δε μειώνει τον ηττημένο. Για μπάσκετ μιλάμε, για αθλητισμό, κάτι που το ξεχνάμε πολλές φορές.

Το, όποιος (παίκτης) φεύγει απ’ το μαντρί (ομάδα-οικογένεια), τον τρώει ο λύκος, δεν ισχύει για πολλούς λόγους. Το μοντέλο που με περηφάνια διαφημίζεται, δεν αποτελεί αποκλειστικα δικό τους δημιούργημα αφού είχαν την τεράστια τύχη να συμπεριλάβουν σ’ αυτό, το μεγαλύτερο ηγέτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Φυσικά δεν το αναιρώ, ούτε υποτιμώ την προσπάθεια και την αγάπη τους τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ και βροντοφωνάζω, πως τα αδέρφια είναι “κόσμημα” για το ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι, ωστόσο δεν πρέπει να παρασυρόμαστε και να αγκιστρωνόμστε από τις επιτυχίες, επιβάλλεται να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας διότι φυσικά θα γίνονται και να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Άπαντες οι Ολυμπιακοί, είμαστε χαρούμενοι που βρίσκονται αυτοί οι δύο άνθρωποι στο τιμόνι. Αυτοί που ανιδιοτελώς έχουν ξοδέψει περισσότερα από 200 εκατομμύρια τα τελευταία χρόνια, χωρίς να έχουν λάβει κατ’ ελάχιστον κάτι πίσω οικονομικά, ούτε τόσο σε επίπεδο αναγνώρισης. Προσωπικά τους εκτιμώ απεριόριστα και τους ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου, για τις αμέτρητες χαρές που ένιωσα μ’ αυτούς μπροστά. Ελπίζω και εύχομαι να μακροημερεύσουν στη διοίκηση της ομάδος με την ίδια όρεξη, το ίδιο πάθος και κυρίως το ίδιο ήθος, όμως δε συνεπάγεται ότι περιττεύει η βελτίωση ειδικότερα στο επικοινωνιακό κομμάτι.

Δεν μπορώ να απαιτήσω αύξηση του μπάτζετ, δε με αφορά. Μπορώ όπως να αντιληφθώ πως οι επιτυχίες του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια δεν αποτελούν τον κανόνα στο σύγχρονο αθλητισμό αλλά την εξαίρεση. Αν αυτό γίνει κατανοητό απ’ όλους, τότε ενδεχομένως η ομάδα να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο. Αν όχι, φοβάμαι ποια θα είναι η εξέλιξη στη μετά Σπανούλη εποχή.

ΥΓ.: Τη φράση “Ο δρόμος που πάει προς τα πάνω είναι ο ίδιος δρόμος που πάει προς τα κάτω“, την είπε ο Ηράκλειτος, μισό αιώνα π.Χ.