Η σημασία του να έχει κανείς τον Σπανούλη

Ο Γιώργος Π. Μποτζαρόπουλος γράφει για το χθεσινό διπλό του Ολυμπιακού επί της Λαμποράλ και εστιάζει στη σημασία του να έχει μια ομάδα τον Σπανούλη στη σύνθεσή της.

Xθες βράδυ στη Βιτόρια, ο Βασίλης Σπανούλης σταμάτησε να σκοράρει περίπου 10 λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Τους περισσότερους πόντους του τους έβαλε μαζεμένους στην τρίτη περίοδο, σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός είχε κολλήσει επιθετικά και που η προσφυγή του Σφαιρόπουλου στο βάθος του rotation είχε βγάλει την ομάδα από τον ρυθμό της. Αφότου ο αρχηγός ξαναέβαλε το τρένο στις ράγες, οι ερυθρόλευκοι δεν ξανακοίταξαν πίσω, και ας μην ξανασκόραρε εκείνος ποτέ.

Ο λόγος που η Λαμποράλ δεν κατάφερε να επανέλθει εκ νέου μετά την παύση πυρός από τον Σπανούλη είναι απλός. Επειδή οι Βάσκοι είχαν αισθανθεί τον κίνδυνο, τα μάτια τους συνέχιζαν να κοιτούν μόνο τον κορυφαίο γκαρντ. Η προσοχή της άμυνας στράφηκε επάνω του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βρουν άπλετο χώρο δράσης ο Τζέιμς, ο Μάντζαρης και οι υπόλοιποι συμπαίκτες τους. Ουσιαστικά, αυτό που ζητάει ο φετινός Ολυμπιακός από τον ηγέτη του είναι σε γενικές γραμμές κάτι ανάλογο. Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν όπου ο Σπανούλης έπρεπε (και σωστά) να είναι διαρκώς παρών σε όλες τις κατοχές, η φετινή έκδοση των Πειραιωτών προσδοκά στο “αίσθημα” των αντιπάλων ότι δεν γίνεται αμελήσουν το μαρκάρισμα του ούτε στιγμή.

Αυτό, ελπίζω πως το αντιλαμβάνεστε, είναι κάτι ολότελα διαφορετικό από το μοντέλο επίθεσης που είχαμε συνηθίσει. Αρκεί ένα καλό πεντάλεπτο του παίκτη σε κάποιο σημείο του αγώνα ώστε να βρουν χώρο δράσης οι υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν αποδεδειγμένα αρχίσει να μαθαίνουν να παίζουν χωρίς να χρειάζεται να τον ψάχνουν σε κάθε κατοχή. Ο Σφαιρόπουλος έχει επιτύχει στο να κρατήσει ακέραια τη σπουδαιότητα του καλύτερου παίκτη του μέσω του παιχνιδιού των υπολοίπων.

Σε μία φάση στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου, ο Σπανούλης βγαίνει πίσω από διπλά σκριν στο πλάι για να πάρει τη μπάλα από τον Μάντζαρη και όλη η Λαμποράλ κοιτάει προς το μέρος του. Βλέποντας αυτό, ο Σον Τζέιμς βουτάει μεσα στην άδεια ρακέτα και δέχεται εκείνος την πάσα από τον έτερο γκαρντ του Ολυμπιακού για καλάθι και φάουλ. Κανείς δεν του είχε δώσει σημασία, και το ίδιο συνέβη μία-δυο φάσεις αργότερα. Ο τρίτος τη τάξει (μέχρι νεωτέρας) ψηλός των ερυθρόλευκων κατέστη υπερπολύτιμος σε όλα τα λεπτά που αγωνίστηκε και στις δύο άκρες του παρκέ, και ένας καλός λόγος για αυτό ήταν πως ο χρόνος του συνδυάστηκε με τα καλά διαστήματα του Σπανούλη.

Η ανάλυση αδικεί βέβαια την νέα υπερβατική εμφάνιση του Βαγγέλη Μάντζαρη, την σπουδαία συνεισφορά του Οθέλο Χάντερ ή την κλασική πλέον 15άρα του Γιώργου Πρίντεζη. Παρόλα αυτά, επιτρέψτε μου να σταθώ σήμερα μόνο στον Σπανούλη, διότι εκείνος είναι που θα δώσει την έξτρα ώθηση καθώς τα παιχνίδια θα γίνονται ολοένα και δυσκολότερα. Και νομίζω πως ο τρόπος έχει σημασία, ειδικά αν είναι κάτι πέρα από το συνηθισμένο.

Κατά τα άλλα, ο Ολυμπιακός έκανε χθες μάλλον την καλύτερη εμφάνιση του μέσα στη σεζόν, και αυτό διότι συνδύασε τη γνωστή καλή άμυνα με κάμποσες αποτελεσματικές γρήγορες επιθέσεις. Μπορεί η άνοδος του ρυθμού να μην απέφερε το γνωστό παθητικό των 60 – 65 πόντων, αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία. Το χθεσινό 76 – 82 μοιάζει με σκορ που κερδίζει τελικούς και οι πόντοι που δέχεται κανείς είναι συνάρτηση των πόντων που βάζει. Οι 76 πόντοι ενός αντιπάλου που στην έδρα του βάζει περίπου 90 και το άθλιο ποσοστό του στα τρίποντα (22,7% σε λιγότερες προσπάθειες από έσες συνηθίζει), μαρτυρούν πως η αμυντική αποστολή ήρθε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία.

Για κοιτάξτε πλάκα, όσο περνάει ο καιρός ο Ολυμπιακός παίζει όλο και καλύτερα. Για να πάει μακριά δεν χρειάζεται τεσσάρι, χρειάζεται μόνο να παίζει καλά.