Οι παίκτες βγαίνουν από τα αποδυτήρια για το 2ο ημίχρονο. Περίοδος που γενικότερα σπάνια γίνονται αλλαγές από τους προπονητές. Κι όμως υπάρχει ένα νέο πρόσωπο. Ο Άλφρεντ Φινμπογκασον πατάει το χορτάρι και ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει.
Ήταν αναμενόμενο πως ο μέτριος χθες βράδυ Ιντέγε θα αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα τραυματισμού ώστε να βγει αλλαγή στην ανάπαυλα. Ευτυχώς ασήμαντο αλλά ικανό για να δώσει στον Ισλανδό την ευκαιρία που τόσο περίμενε και δικαιούται. Τον Ισλανδό που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αδικημένος. Ένας παίκτης που ήρθε ως δανεικός από την Πριμέρα για να παίξει και προς το παρόν βλέπει την πλάτη του Ιντέγε χωρίς ωστόσο ο τελευταίος να συναρπάζει με την παρουσία του.
Το ‘χα γράψει. Είναι ρίσκο και επικίνδυνο να έχει δύο φορ πρώτης γραμμής για μια θέση στην 11άδα και το “μάρμαρο” το πληρώνει προς το παρόν ο Άλφρεντ. Ένας παίκτης που τον παρακολουθώ από τις μαγικές του χρονιές στη Χέρενφεϊν. Μη μπερδεύεστε. Ο Φινμπόγκασον δεν είναι γρήγορος. Δεν έχει τρίπλα. Δεν μπορεί να περάσει έναν αμυντικό στο ένας μ’ έναν. Δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλός στο ψηλό παιχνίδι. Έχει όμως κάτι που δε διδάσκεται και κάτι που έχουν μόνο οι μεγάλοι φορ. Αίσθηση… Ξέρει που να βρίσκεται και πότε. Ξέρει πως να βάλει το σώμα του και το πόδι. Ξέρει να σπάσει τη μπάλα όταν χρειάζεται και να αιφνιδιάσει όταν πρέπει. Αυτό το άτιμο το ένστικτο του σκόρερ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χθεσινό γκολ, κάτι τόσο απλό στα μάτια των θεατών αλλά τόσο ιδιοφυές στην εκτέλεση. Θέλει να παίζει ο Ισλανδός και το άφησε να εννοηθεί και με τις δηλώσεις του μετά το ματς. “Δε σκοράρω πολύ διότι δεν παίζω, όσο παίζω θα σκοράρω”. Και αυτό είναι και μια αλήθεια. Ο Άλφρεντ Φινμπόγκασον και θέλει και πρέπει να παίζει και έτσι στο τέλος θα αναγκάσει τον Ολυμπιακό να πληρώσει και την υψηλή ρήτρα που η Σοσιεδάδ έθεσε και να κάνει τελείως δικό του έναν εξαιρετικό επιθετικό.