Auf Wiedersehen…

Auf Wiedersehen στα γερμανικά σημαίνει εις το επανιδείν και αυτό ίσως ταιριάζει σε απόλυτο βαθμό στον μπασκετικό Ολυμπιακό.

Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, έφτασε στο ταβάνι της, ίσως το τρύπησε αλλά έχασε δίκαια από μια καλύτερη ομάδα.

Αναμφίβολα η στεναχώρια είναι μεγάλη όμως σίγουρα είναι και περισσότερο διογκωμένη αφού μοιραία έρχεται η σύγκριση με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος θα αγωνιστεί την Κυριακή στον τελικό αλλά θα αναφερθώ στο κομμάτι αυτό αργότερα.

Αν δούμε το ματς, οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν πνευματικά έτοιμοι για να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να είναι αυτοί που στο τέλος θα χαμογελάσουν. Το γεγονός ότι υστερούν σε ποιότητα και ποσότητα επίσης δεν αναιρείται και τα πράγματα που έπρεπε να κάνουν παραπάνω δεν έγιναν ποτέ.

Άνευρη άμυνα, νευρική επίθεση. Είχα γράψει στην προαναγγελία του ματς πώς κομβικός θα είναι ο ρόλος των Γουόκαπ και Παπανικολάου αφού θα έπαιρναν αρκετό χρόνο και θα έπρεπε να συνδράμουν επιθετικά. Δεν έγινε. Ο ελληνοποιημένος γκαρντ ήταν κάκιστος στην απέναντι πλευρά του παρκέ ενώ και ο αρχηγός δεν άγγιξε επουδενί τα δικά του στάνταρ. Ο Πίτερς διασώθηκε, στο πρώτο ημίχρονο ο Μακίσικ και στο δεύτερο ο Γκος. Δεν έφταναν όμως και δεν ήταν λογικό να φτάσουν, απέναντι σε ένα τόσο πλούσιο από ταλέντο και ποιότητα σύνολο.

Η Ρεάλ ήταν αρκετά καλή και εκμεταλλεύτηκε ότι μα ότι της έδωσε ο Ολυμπιακός. Τα στατιστικά της στα πρώτα δεκάλεπτα ήταν εξωπραγματικά ενώ οι Πειραιώτες τελείωσαν το ημίχρονο με μόλις 3 ριμπάουντ.

Ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίποτα απολύτως από τον πιο ακριβό του παίκτη, τον Μιλουτίνοφ ο οποίος σε 10′ δεν πήρε ούτε ένα σουτ και δεν κατέβασε κανένα ριμπάουντ και είναι οξύμωρο καθώς αποκτήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να κάνει τη διαφορά απέναντι στα καλύτερα σέντερ της διοργάνωσης όπως ο Ταβάρες και ο Πουαριέ.
Ο Φαλ φοβήθηκε τον συνάδελφο του από το Πράσινο Ακρωτήρι και δεν τόλμησε έστω να δοκιμάσει να τον βγάλει από το ματς όταν εκείνος ήταν φορτωμένος με 4 φάουλ ή ακόμα ακόμα να ποστάρει τον κατά σχεδόν 40 πόντους κοντύτερο Καμπάτσο…

Όταν κάποια στιγμή η ομάδα έδειξε σφυγμό, οι Μαδριλένοι πάντα είχαν μια απάντηση. Ο κόσμος δε θα πω πως ανταποκρίθηκε στα δικά του δεδομένα και έμοιαζε κρύος, επηρεασμένος από την πορεία του ματς αφενός αλλά και ίσως από την πληθωρική παρουσία των αιώνων αντιπάλων τους. Όταν η ομάδα ήθελε ώθηση αυτοί που πράγματι προσπαθούσαν ήταν κυρίως οι οργανωμένοι στο πάνω πέταλο όμως ήταν λίγοι και ασύνδετοι με τους υπόλοιπους στο κάτω μέρος. Δε λέω φυσικά πως αυτό έκρινε το ματς όμως παίζει πάντα ρόλο η εξέδρα και το βράδυ της Παρασκευής υπήρχε ανομοιογένεια.

Η διαιτησία δε μπορώ να πω επηρέασε αλλά δε έχω ολοκληρωμένη άποψη καθώς από τον περιστερώνα που τοποθέτησε η Ευρωλίγκα τα δημοσιογραφικά θεωρεία, χρειαζόμουν κυάλια ή μια οθόνη τηλεόρασης παραδίπλα.
Εδώ θέλω να αναφερθώ και στην Ευρωλίγκα καθεαυτή. Ήταν μακράν η πιο ερασιτεχνική διοργάνωση που έχω παραστεί. Είχα την τύχη να βρίσκομαι στο 5ο Final Four και λέω κάθε πέρυσι και καλύτερα. Το Βερολίνο δεν έμοιαζε σε κανένα σημείο του (και το γύρισα αρκετά), ότι φιλοξενεί την τελική φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Από το φαγητό στο press room μέχρι την καθυστέρηση στην έναρξη, την τραγική εκφωνήτρια και τον χαλασμένο πίνακα και την άθλια κόρνα λήξης έως την άοσμη press conference της Πέμπτης. Η προσπάθεια εισβολής και πρόκλησης έντασης από 30 μαυροφορεμένους Τούρκους, επίσης έχει υπογεγραμμένη την ευθύνη της λίγκας, με την έννοια ότι δεν φρόντισε να επιστήσει την προσοχή στην τοπική αστυνομία αναφορικά με τον κίνδυνο συνύπαρξης οπαδών δύο ελληνικών ομάδων αλλά και της Φενέρ. Προβλέπω να μπαίνει στο τραπέζι άμεσα το θέμα τελικών και κατάργησης του F4 αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όμως αν δεν μπορείς να διοργανώσεις ένα event 4 ημερών σε ιδανικό επίπεδο, καλύτερα μην το κάνεις καθόλου. Η εικόνα ήταν πρόχειρη και δεν υπάρχουν δικαιολογίες γι’ αυτό.

Πάμε λίγο και στον Παναθηναϊκό. Είδα το ματς και μπορώ να πω ότι κέρδισε δίκαια αλλά θα εκφέρω και μια άποψη ελαφρώς αιρετική, αυτή που ίσως κάποια θεωρήσουν ως unpopular opinion. Ο βασικός λόγος που μια ομάδα, έστω κι αν αυτή έχει καλή έδρα και ιστορική φανέλα που μέσα σε λίγους μήνες καταλήγει από 17η να φτάσει στον τελικό, καταδεικνύει το χαμηλό επίπεδο που έχει περιέλθει η Ευρωλίγκα. Παίκτες πραγματικά καλοί δεν υπάρχουν, γι’ αυτό για παράδειγμα έκαναν τη διαφορά στον ημιτελικό οι Γιουλ και Σέρχι στα … γεράματα, γι’ αυτό ο Σπανούλης ήταν σε τοπ επίπεδο μέχρι τα 37, γι’ αυτό ο Ναν φαντάζει ώρες ώρες Iverson. Η παραγωγή ταλέντων παρακμάζει και τα εγχώρια πρωταθλήματα δεν συντελούν προς οποιαδήποτε πρόοδο. Παλαιότερα μέχρι και ο Ηρακλής, το Περιστέρι, οι Αμπελόκηποι και ο ΠΑΟΚ για παράδειγμα, είχαν παίκτες από το υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, από τον Ζντοβς, τον Μπάνε και τον Σάβιτς μέχρι των Φάντερμπεργκ, τον Κορωνιό και τον Φόρντ. Πλέον ψάχνεις να βρεις ποιότητα με το καλαμάκι ή οποία ελέω NBA ενέχει και μεγάλη υπεραξία και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο θέμα που πρέπει όλοι να σκεφτούν για το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Πάμε και στον Μπαρτζώκα. Νιώθω, ίσως κάνω και  λάθος πως έχει περαστεί στην ομάδα η νοοτροπία πως η Ευρωλίγκα ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή στο F4. Ναι, αντιλαμβάνομαι πως ο αρχικός και ρεαλιστικός στόχος ήταν η πρόκριση στα playoffs, πως τα μπάτζετ παίζουν μείζονα ρόλο και ο Ολυμπιακός είναι κάπου στη μέση εκεί αλλά είναι καιρός να γίνει το βήμα παραπάνω. Να οριοθετηθεί ξεκάθαρα ως στόχος η κατάκτηση και να βρεθεί ο τρόπος ώστε να γίνει αυτό πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός δεν έχει έναν πολύ καλό iso παίκτη να αναλάβει όταν το σύστημα κολλάει. Η απώλεια Σάσα και Σλούκα δεν αναπληρώθηκε και ίσως το my way των αδερφών Αγγελόπουλων χρήζει αναθεώρησης εκτός αν είμαστε ευχαριστημένοι με τη χαρά της συμμετοχής και όχι της νίκης.

Δεν παραγνωρίζω τη στροφή που επιδιώχθηκε το καλοκαίρι με τις περιπτώσεις Μίροτιτς, Τζέημς και Ναν, όμως οι Σίκμα, Μπραζντέικις  ως εναλλακτικές ήταν ξεκάθαρη αποτυχία και δεν θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων να μπουν στα παπούτσια των αρχικών στόχων. Ο Γκος βοήθησε σε γενικές γραμμές αρκετά μέσα στη χρονιά όμως ενδεχομένως ένας άλλος από τους προαναφερθέντες, δε θα έδινε απαραίτητα την κατάκτηση του τροπαίου όμως πιθανότατα θα έδινε τουλάχιστον μια νίκη παραπάνω στην κανονική διάρκεια άρα και καλύτερο πλασάρισμα στην πορεία των playoffs και του F4, ώστε να μην αναγκαστείς να κάνεις υπερβάσεις στη Βαρκελώνη και να μην έχεις στον ημιτελικό αντίπαλο την 1η ομάδα και δη τη Ρεάλ.

Η επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό αρχικά έχει ως επιτακτική την κατάκτηση του πρωταθλήματος ανεξάρτητα με το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός στον τελικό. Οριοθέτηση των στόχων και αναθεώρηση του τρόπου που αυτοί θα επιτευχθούν δεδομένων των συνθηκών στους υπόλοιπους ανταγωνιστές. Το πρόβλημα με την έλλειψη Ελλήνων είναι εδώ και μοιάζει δυσεπίλυτο αφού ο Ρογκαβόπουλος για παράδειγμα που γράφτηκε προς το παρόν ακόμα και να έρθει δε θα σε ανεβάσει επίπεδο, ο Καλάθης έχει ποιότητα αλλά και χτυπητές αδυναμίες σε συνδυασμό με την ηλικία του και από πίσω το χάος. Αφού μιλάω για παίκτες, αν ισχύει ότι ο Κίναν Έβανς ενδιαφέρει, είναι ένας παίκτης που έχει χαρακτηριστικά και στοιχεία που λείπουν, όμως είναι διαφορετικό το status και οι απαιτήσεις της Ζαλγκίρις σε σχέση με τον Ολυμπιακό και είναι άγνωστος ο βαθμός προσαρμογής του σ’ αυτές, όπως ήταν και του Μπραζντέικις.

Όπως και να έχει, προσωπικά όπως στήριζα, θα στηρίζω. Θεωρώ πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι αυτή τη στιγμή ο ιδανικός προπονητής για τον Ολυμπιακό χωρίς προφανώς να είναι τέλειος ή αλάνθαστος. Το ίδιο ισχύει και για τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Είναι τύχη μεγάλη που κρατούν το τιμόνι της ομάδας όμως πρέπει να κοιτάνε εκεί που θέλουν να πάνε γιατί αλλιώς θα πάνε εκεί που κοιτάνε και η αλήθεια είναι πως ίσως ακόμα κι αν κοιτούν την κορυφή ίσως πρέπει να αλλάξει η οπτική προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Ολυμπιακός έφτασε πέρυσι στο τελευταίο σουτ πριν την κατάκτηση κι αυτό δε σβήνει, όμως ανήκει στο παρελθόν. Τα δεδομένα άλλαξαν και για να παραμείνεις στην κορυφή πρώτον είναι αρκετά πιο δύσκολο και δεύτερον χρειάζεται προσαρμογή.

ΥΓ.: Δεν αναιρείται ούτε καν μετριάζεται η αγάπη μου γι’ αυτούς τους παίκτες. Μου έχουν χαρίσει υπέροχες στιγμές και πιστεύω θα συνεχίσουν να το κάνουν

ΥΓ.2: Ο ανυπέρβλητος θυμός ορισμένων πηγάζει και από το επίτευγμα του Παναθηναϊκού. Αν έχανε, τότε όλοι θα ήταν πιο συγκρατημένοι.

ΥΓ.3: Πάμε όλοι μαζί ενωμένοι για το πρωτάθλημα!

ΥΓ.4: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!