Πρέπει να γίνει Ολυμπιακός!

Ο αρχισυντάκτης του kokkina.gr Βαλάντης Σιδέρης, γράφει για τη απουσία της έννοιας Ολυμπιακός και το Βελιγράδι που ακόμα αργεί πολύ.

30 αγωνιστικές, 14 ταξίδια, αδιάκοπα αεροπορικά μίλια, τραυματισμοί, κούραση, νεύρα, μεγάλες βραδιές, σημαντικές απογοητεύσεις. Όλα αυτά για να εξασφαλιστεί το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας, κάτι που έγινε νωρίτερα του αναμενομένου αλλά να εξανεμίζεται εν μία νυκτί. Έτσι αβασάνιστα, όχι όμως απρόσμενα, η “μικρή” και άπειρη Ζαλγκίρις, κέρδισε για 3η φορά φέτος τον Ολυμπιακό και μάλιστα τις δύο μέσα στο σπίτι του. Απογοήτευση και θυμός στον κόσμο της ομάδας, που πλέον του φταίγαν όλα! Ο Σφαιρόπουλος, οι ξένοι, το όχι πυρακτωμένο γήπεδο, ακόμα και ο Superman Σπανούλης που δεν ήταν άψογος αφού είναι και αυτός άνθρωπος και έκανε κάποια σημαντικά λάθη αλλά και δεν επέδειξε διορατικότητα στην επίθεση παίρνοντας τραβηγμένες προσπάθειες.

Ο Ολυμπιακός είναι πασιφανές φέτος ότι δεν έχει σταθερότητα στην απόδοσή του. Σπουδαίες βραδιές, τεράστια διπλά αλλά παράλληλα και εμφανίσεις αποκαρδιωτικές με συνεχόμενα προβαλόμενες τις αδιαμφισβήτητες αδυναμίες του, όπως αυτές εκφράζονται με έλλειψη αθλητικότητας, περιορισμένα plays στην επίθεση, αργό μπάσκετ και τουλάχιστον άστοχες επιλογές ξένων. Η κεφαλή πάντα έχει την μεγαλύτερη ευθύνη αλλά προσωπικά δε θα την πάρω από τον Σφαιρόπουλο. Φυσικά και είναι ο προπονητής σχεδόν πάντα ο κύριος υπαίτιος τόσο όταν η ομάδα του ηττάται 2 συνεχόμενες φορές στην έδρα της, όσο και όταν την οδηγεί σε δύο τελικούς final4.

Χθες (18/4), έκανε σημαντικά λάθη, απορρέοντα από τη γενικότερη νοοτροπία του και φιλοσοφία, η οποία επιτάσσει σφιχτό rotation, αγκίστρωση από τη διάθεση του Σπανούλη, απαξίωση επιλογών του και αδυναμία εφαρμογής εναλλακτικού πλάνου όταν το πρωτεύον δεν αποδίδει. Η νίκη της Ζαλγκίρις δεν ήταν έκπληξη, δεν καθορίστηκε από τους διαιτητές και δεν ήταν μόνο έργο του πολύ ελπιδοφόρου και ως coach Γιασικεβίτσιους. Ήταν αποτέλεσμα ή συνέπεια αν θέλετε, μιας αλληλουχίας καταστάσεων και δεδομένων, τα οποία ο Ολυμπιακός πολλές φορές αψηφά τόσο εξαιτίας των σπουδαίων προσωπικοτήτων που διαθέτει, όσο και της ομοιογένειας όπως αυτή συνήθως εκφράζεται από σταθερό κορμό και προπονητή αλλά και σοβαρή διοίκηση. Αυτές οι ερυθρόλευκες υπερβάσεις μας έχουν κάνει λιγάκι περισσότερο απαιτητικούς από την συγκεκριμένη ομάδα, όχι πως συνολικά δεν είναι ποιοτικότερη από τη Ζαλγκίρις, αλλά διότι στην παρούσα φάση εμφανίζεται τουλάχιστον χειρότερη.

Ένα πράγμα όμως που μου έμαθε ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι τα τελευταία χρόνια, είναι να μην τους ξεγράφω, να μην σταματάω να πιστεύω πως το “ματσάκι” θα γυρίσει. Η ιστορία γράφει 0-1 και έχει εν δυνάμει ακόμα 4 παιχνίδια. Δηλώσεις του τύπου “Πάμε στο Κάουνας να τελειώσουμε τη σειρά”, δεν ταιριάζουν στο μενταλιτέ του συλλόγου που πάντα ήταν ταπεινό και μίλαγε μέσα από το παρκέ. Σίγουρα η ανατροπή είναι δύσκολη, αφενός διότι οι Λιθουανοί φαίνονται με περισσότερη θέληση και ενέργεια, είναι καλοδουλεμένοι και έχουν πλάνο, αφετέρου διότι ο Ολυμπιακός για άλλη μια φορά έχει προβλήματα τραυματισμών τα οποία φυσικά δυσχερένουν τη λειτουργία αλλά και την εφαρμογή του πλάνου.

Αύριο είναι τελικός. Ο πρώτος από που τους αρκετούς που ακολοθούν εφόσον η ομάδα θέλει να πάει στο Βελιγράδι. Αν αποκλειστεί από τη Ζαλγκίρις, τότε δεν άξιζε να ταξιδέψει σ’ ένα ακόμα final4 και αυτό είναι κάτι που είτε μας αρέσει, είτε όχι, θα είναι δίκαιο.