Ολυμπιακός BC: Τουρισμός για όλους!

Ο Β. Σιδέρης γράφει για την κατάσταση που επικρατεί στον μπασκετικό Ολυμπιακό και αδυνατεί να διανοηθεί πόσα κακά στοιχεία έδειξε η ομάδα στην Ισπανία και έφτασε στις δέκα ήττες σε είκοσι ένα ματς…

0/2 και δεύτερη φορά σε 47 διαβολο-βδομάδες. 11-10 το ρεκόρ και η υπόθεση 4άδα για να μην πω 6άδα, απομακρύνεται επικίνδυνα. Κι αν για τους 100 περίπου Έλληνες που ακολούθησαν την ομάδα με το τσάρτερ και έζησαν ένα ωραίο τουριστικό 4ήμερο στην Ισπανία, η λέξη στήριξη είναι δεδομένη, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το σύνολο του φιλοθεάμονος κοινού, το οποίο λησμονεί εύκολα όσο και αφορίζει. Θα μου πεις, μας νοιάζει αυτό; Και ναι και όχι. Κάθε ομάδα, κάθε άνθρωπος επιθυμεί να νιώθει αν όχι αγαπητός, τουλάχιστον αποδεκτός. Η απομόνωση, η εναντίωση, μοιραία δημιουργούν πίεση , η οποία συνήθως εκτονώνεται όχι λειτουργικά.

Αδυνατώ προσωπικά να δεχθώ και να πιστέψω ότι αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Αυτός ο ασύνδετος, άνευρος, φοβισμένος και αδούλευτος είναι η ίδια ομάδα, τουλάχιστον στην πλειονότητά της μ’ αυτήν που περίμενα το καλοκαίρι. Όχι, όχι, όχι, οι παίκτες και ο προπονητής, είναι πολύ καλύτεροι και απ’τη θέση τους στη βαθμολογία και την ποιότητα που βγάζει στο παρκέ. Δε λέω πως βάσει εμφανίσεων άξιζε να βρίσκεται ψηλότερα. Η Ευρωλίγκα με τα όποια φαλτσοσφυρίγματά της είναι δίκαιη. Απλά λέω πως η ομάδα υπο-αποδίδει, underachieving που λέμε και στο χωριό. Ειδικότερα από τη μέρα που ήρθαν οι δύο νέοι παίκτες που τόοοοσο λαχταρούσαμε και επιστρέψανε οι τραυματίες, περισσότερο φαίνεται να μπερδεύτηκαν οι ρόλοι και λιγότερο να παραμένει η αντοχή και η ενέργεια στο πικ, καθόλη τη διάρκεια του ματς που ήταν και το ζητούμενο.

Για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε πλέον το Παγκόσμιο και την κούραση. Ιανουάριος ήρθε, πέρασαν 4+ μήνες. Ούτε να λέμε για ότι δεν γίνονται προπονήσεις ομαδικές λόγω των συνεχών αγώνων και ότι χάθηκε η προετοιμασία. Οι περισσότεροι παίκτες είναι χρόνια στον Πειραιά όπως και ο κόουτς. Τα συστήματα δεν άλλαξαν, θα έπρεπε λοιπόν και απλά μέσα από τους αγώνες που είναι πολλοί και συνεχείς, να επέλθει σε κάποιο βαθμό μεγαλύτερο η λεγόμενη ομοιογένεια και κυρίως η αφομοίωση των νέων παικτών. Αυτές οι ορθές και όχι ψεύτικες δικαιολογίες είναι για τις πρώτες βδομάδες και μόνο, άντε και έναν δύο μήνες. Όχι για μετά τα Χριστούγεννα.

Ναι, η αποχώρηση Σάσα και Σλούκα ήταν κομβική και φαίνεται. Η ομάδα έχασε σε πόντους, ασίστ αλλά κυρίως σε προσωπικότητα, σε εμπειρία, σε παραστάσεις, σε ειδικό μπασκετικό βάρος, στοιχεία που δεν έχει κανείς από τους νέους, πόσο δε μάλλον αν τους συγκρίνεις με τους αποχωρήσαντες. Καλός ο Γκος αλλά ρολίστας, καλός ο Πέτρουσεφ αλλά project, καλός ο Ναζ αλλά ασταθής, καλός ο Σίκμα αλλά όχι γι΄αυτό το επίπεδο σ΄αυτήν την ηλικία, πολύ καλός ο Μιλουτίνοφ αλλά όχι αυτός που θα έπρεπε ίσως να έρχεται πίσω από τον Φαλ ως αθλητικά στοιχεία. Πέραν αυτών, όλοι πλέον ξέρουν πως παίζει ο Ολυμπιακός, πως να τον κλείσουν, πως να τον εγκλωβίσουν. Τεράστιο step up από Πίτερς και Κάναν και πάλι όμως σκεφτείτε ότι οι ερυθρόλευκοι είναι 10 πόντους περίπου σε μ.ο. λιγότερους από πέρυσι. Ο Μπαρτζώκας δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, στα συστήματα, στα ζητούμενα, επιθετικά και αμυντικά ενώ άλλαξαν όμως οι κύριοι εκφραστές της. Θα μπορούσε να προσαρμοστεί καλύτερα, να εισάγει κάτι νέο και διαφορετικό; Πιθανόν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχε και τον χρόνο το καλοκαίρι και κατά τη διάρκεια της σεζόν, δεν είχε την ηρεμία μέσω συνεχόμενων νικών να παρουσιάσει κάτι το νέο.

Βάσει προγράμματος ο Ολυμπιακός δύσκολα θα πετύχει περισσότερες από 8 νίκες που σημαίνει μάλλον 9-10 θέση. Σίγουρα όχι επιτυχές πλασάρισμα για RS αλλά κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με τις νίκες. Όλοι δικαιούνται να έχουν κακές χρονιές, πολύ δε περισσότερο αυτή ομάδα που τρύπησε το ταβάνι της 2 χρόνια και ίσως δεν πήρε αυτά που δικαιούνταν σε Κάουνας και Βελιγράδι αντίστοιχα και αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Αν πούμε ότι και με τον Παπανικολάου στα 34, ο κύκλος αυτός κλείνει οριστικά, οι ερυθρόλευκοι δεν πήραν στην prime περίοδό τους αυτά που άξιζαν. Έχουν φέτος την ποιότητα να κάνουν υπέρβαση; Αν με ρωτάτε λοιπόν, ποιοτικά ναι, όμως δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να αποτυπωθεί στο παρκέ η όποια αγωνιστική ανάκαμψη. Μια μεγάλη νίκη ή μια οδυνηρή ήττα ίσως είναι απαραίτητη για να χτυπήσει καμπανάκια και να ιδρώσουν πραγματικά ορισμένα αυτάκια που έχουν χαλαρώσει τελευταία ή τουλάχιστον δεν αγχώνονται όσο πρέπει και δεν προσπαθούν ανάλογα. Και ο προπονητής μαζί με τον επιτελείο του πρέπει να σκεφτούν τα λάθη τους και τρόπους να τα διορθώσει. Έχει την ικανότητα να βρει το φως στο τούνελ στης αβεβαιότητας, χωρίς να ξεχνάμε την μέχρι τώρα προσφορά του στην ομάδα και την υπομονή που δικαιούται, την πίστωση χρόνου ακόμα και της αποτυχίας που την έχει κερδίσει με το σπαθί του.

Η άνοδος του Παναθηναϊκού ενισχύει την εσωστρέφεια όμως δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει ο γείτονας αλλά η δικιά μας η καμπούρα. Τα πράγματα δεν είναι τραγικά, ακόμα και να αποκλειστείς, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου αλλά οφείλεις στον προσωπικό σου εγωισμό, στον μπασκετικό σου σεβασμό αλλά και ηθικώς απέναντι σ΄αυτούς που πληρώνουν από το υστέρημά τους πολλά χρήματα, τουλάχιστον να ψαχτείς, να προσπαθήσεις, όχι να πας σώνει και ντε ξανά στο Βερολίνο, αλλά να αγγίξεις την δική σου αξία, να φτάσεις και να εξαντλήσεις την προοπτική σου. Δεν παίζεις μόνος σου, ούτε μπορείς να είσαι πάντα πιο τυχερός από τον αντίπαλο, αλλά οφείλεις να παίξεις μέχρι εκεί που μπορείς. Αν αυτό δεν είναι αρκετό, δεν πειράζει, κάποιος άλλος είναι καλύτερος, οκ, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι έδωσες ότι είχες… Ο Ολυμπιακός δεν έχει δώσει ακόμα ούτε το 60%…