kokkina.gr Ολυμπιακός, νέα και ειδήσεις για τον Ολυμπιακό σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και ερασιτέχνη
Μετά από ταξίδι 12 ωρών, μετά από κούραση σωματική και ψυχολογική, πολλά έξοδα με χρήματα που δεν περισσεύουν, επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη, άλλη μια φορά με στεναχώρια, άλλη μια φορά με ένα συναίσθμα ανεκπλήρωτου. Δεν το κρύβω. Πικράθηκα. Ίσως και θύμωσα. Όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε την Ευρωλίγκα φέτος, αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο χάσαμε από τη Μονακό. Με κατεβασμένα χέρια. Χωρίς το βλέμμα του μαχητή, χωρίς το πάθος που μας έκανε ομάδα-φόβητρο. Χωρίς τις μπασκετικές αρχές του που τον έφεραν πρώτο στη σεζόν. Για ένα 40λεπτο που έμοιαζε με παράδοση άνευ όρων. Αυτή η εικόνα δεν αρμόζει στον Ολυμπιακό. Και πονάει. Γιατί όταν αγαπάς, πληγώνεσαι πιο εύκολα.
Αλλά δεν είμαι Ολυμπιακός για τις κούπες. Δεν έγινα Ολυμπιακός για τις νίκες, ούτε για τις μεγάλες στιγμές – αυτές ήρθαν αργότερα, σαν δώρα. Έγινα γιατί ο Ολυμπιακός με εκφράζει. Με συμπληρώνει. Είναι το κομμάτι του εαυτού μου που δεν χωρά σε λέξεις, μόνο σε στιγμές. Το κόκκινο στη φανέλα, το όνομα που με ανατριχιάζει, τα παιδικά μου δάκρυα, η ανυπομονησία μου για κάθε επόμενο μεγάλο ραντεβού, το χαμένο σουτ του Πάσπαλι, η σφιγμένη γροθιά του Σιγάλα, το ντράιβ του Ρίβερς, οι φωνές του Ιωαννίδη, το βλέμμα του Ντούντα, το πεταχτάρι του Πρίντεζη, η αύρα του Σπανούλη, ο πάγκος να ουρλιάζει όλοι μαζί σαν αδέρφια, ο κόσμος να ακολουθεί παντού και πάντα. Αυτά με έκαναν να νιώθω. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω νιώσει αλλού έτσι εκτός των παιδιών μου.
Δεν είμαι άκριτος οπαδός. Θα κριτικάρω, και το έχω κάνει. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Αλλά πάντα με πρόθεση να χτιστεί κάτι καλύτερο. Γιατί δεν εξαρτώμαι από κανέναν και δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Δεν περιμένω έγκριση, ούτε ντιρεκτίβες. Ό,τι γράφω, το γράφω γιατί το νιώθω. Και αυτή η ελευθερία είναι που με δένει ακόμα πιο πολύ με τον Ολυμπιακό: γιατί η σχέση μας δεν είναι συμφεροντολογική. Είναι σχέση καρδιάς, πάθους, αλήθειας.
Τώρα έρχονται οι τελικοί. Δεν θα απαιτήσω να σηκώσουμε την κούπα. Όχι γιατί δεν τη θέλω — κάθε άλλο. Αλλά γιατί θέλω πρώτα να δω τον Ολυμπιακό που ξέρω. Θέλω να δω μάτια να καίνε, κορμιά να πέφτουν για κάθε μπάλα, μυαλό που να ξέρει τι θέλει και πώς να το διεκδικήσει. Και αν στο τέλος ο αντίπαλος είναι καλύτερος, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Γιατί έτσι πρέπει. Όχι με παράδοση, αλλά με μάχη.
Όσες αποτυχίες κι αν έρθουν, όσες σεζόν κι αν μας αφήσουν πικρή γεύση στο τέλος, αυτό δεν αλλάζει: Ολυμπιακός θα είμαι. Όχι γιατί κερδίζει, αλλά γιατί είναι κομμάτι μου. Γιατί μου χάρισε αναμνήσεις που θα με συνοδεύουν για πάντα. Και γιατί, στο τέλος της ημέρας, το πιο μεγάλο παράσημο για εμάς δεν είναι οι τίτλοι – είναι η πίστη.
