Τρώγεται η περηφάνια;

Κοντεύει να γίνει συνήθειο. Χάνει ο Ολυμπιακός, χάνει πολύ, γυρνάει το ματς και εκεί που ελπίζεις να πάρει επιτέλους φέτος ένα μεγάλο διπλό, πάλι πίνει θάλασσα και σου μένει μόνο η εμφάνιση και η υπερηφάνεια αλλά τι να την κάνεις την υπερηφάνεια όταν θέλεις νίκες; – Γράφει ο Βαλάντης Σιδέρης

Διανύουμε μια περίεργη σεζόν. Πολλές φορές έχει ειπωθεί αν όντως ο Ολυμπιακός έκλεισε έναν κύκλο με μια σπουδαία ομάδα που δεν κατάφερε να πατήσει στο υψηλότερο σκαλί και πλέον είναι ώρα για το rebuild αυτής. Έτσι φαίνεται. Αυτό δείχνουν μέχρι σήμερα τα αποτελέσματα αλλά και η γενική εμφάνιση της ομάδας. Για παράδειγμα, οι ερυθρόλευκοι παίρνουν ακόμα έναν παίκτη σε μια θέση που μπορούν να παίξουν 4(!) παίκτες Φαλ-Μίλου-Φίλιπ-Σίκμα (συν τον Τανούλη πάμε στους 5) και αν ο ομάδα απέδιδε κάπως καλύτερα μέχρι τώρα στην κανονική διάρκεια ή ήταν τουλάχιστον πιο τυχερή και είχε 2-3 νίκες παραπάνω, δεν θα υπήρχε περίπτωση να γίνει. Παίρνει όμως τον Ράιτ ο Μπαρτζώκας καθώς έχει καταλάβει ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και προσπαθεί να διασωθεί. Δεν είναι προπονητής που του αρέσουν οι αλλαγές μεσούσης της σεζόν όμως ξέρει αν και αργά ότι το καράβι πλέει αλλιώς απ’ ότι υπολόγιζε. Ας μιλήσω λοιπόν λίγο για τον κόουτς.

Θεωρώ ότι ο Μπαρτζώκα, είναι μια από τις ιδανικότερες παρακαταθήκες του συλλόγου, ένα asset το οποίο έχει δικαιώσει ποικιλοτρόπως τους προέδρους και ενδεχομένως περισσότερο από το αναμενόμενο. Έχει δεχθεί απίστευτο και αθέμιτο πόλεμο λάσπης λόγω του γεγονότος ότι ήταν επιτυχημένος και καθόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ωστόσο ορισμένες φορές μου θυμίζει τους λόγους για τους οποίους κάποτε έφυγε από την ομάδα και προφανώς εκφράζομαι μόνο στα εντός του παρκέ όρια. Φοβάμαι ότι έχει σ’ έναν βαθμό παγιδευτεί πάλι στην ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του, τις αθλητικές εμμονές του και τη δυσκολία του να παραδεχθεί εγκαίρως και ειλικρινώς τα λάθη του. Η ποιότητά του είναι αδιαπραγμάτευτη, όπως και η μπασκετοσύνη του, όμως όπως όλοι οι σπουδαίοι (στον εκάστοτε τομέα) άνδρες, πολλές φορές παρασύρονται από αυτήν τους τη ματαιόδοξη οπτική της ολοκληρωτικής γνώσης, η οποία μπορεί να θολώσει τις άμεσες αλλά και τις μακροπρόθεσμες αποφάσεις, ακόμα κι αν αυτές είναι πασιφανείς. Αυτές είναι που τον ανακήρυξαν βέβαια και δίκαια, προπονητή της χρονιάς δύο συνεχόμενες φορές, αυτές είναι που τον κρίνουν και την εφετινή για όσα έχουμε δει.

Ο αγώνας με τη Ρεάλ ήταν μια ακόμα επανάληψη της κατάστασης που έχει τον Ολυμπιακό ως μια σκληρή σωματικά και ψυχικά ομάδα, που όμως της λείπει το κάτι παραπάνω στο τέλος για να κερδίσει αυτό που κυνηγάει. Αυτό είναι ο παίκτης ηγέτης στα guard; μια περισσότερο τακτική και ολιστική προσέγγιση από τον προπονητή; μια αλλαγή του clutch παίκτη από την περιφέρεια στη ρακέτα; Δεν ξέρω, όμως σίγουρα είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται διερεύνηση. Η ομάδα σχεδιάστηκε εντελώς λάθος το καλοκαίρι και τώρα προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Δε θα αναλωθώ πάλι σ’ αυτά, τα έχω πει και γράψει πολλές φορές όμως τώρα αντιμετωπίζουμε τα απόνερα αυτών των αποφάσεων. Ναι, η προπόνηση είναι σπουδαία αλλά το ατομικό ταλέντο, η αθλητικότητα, η προσωπική δουλειά δεν αγοράζονται, ούτε αντικαθιστόνται εύκολα.

Να μην παρεξηγηθώ, δεν ξεγράφω τον Ολυμπιακό. Εύκολα ή δύσκολα θα μπει στην 10άδα και πιθανότατα απευθείας στα playoffs όπου αν κάνει εκεί ένα διπλό απ΄αυτά που δεν κατάφερε μέχρι τούδε, τότε σβήνει μονοκοντυλιά όλες τις ανορθογραφίες, όμως ακόμα δεν μου έχει αποδείξει το φετινό ρόστερ όπως έχει διαμορφωθεί αλλά και κυρίως η διαχείριση μέσα στα παιχνίδια του κόουτς, ότι θα καταφέρει να κάνει 3 νίκες για παράδειγμα επί της… Μπαρτσελόνα ας υποθεσουμε.

Υπάρχει χρόνος, υπάρχουν πλέον και παίκτες που έχουν ποιότητα και μπορούν να βγουν μπροστά αλλά με συνέπεια και σταθερότητα. Ηρεμία χρειάζεται και αυτοπεποίθηση που λείπει αυτήν τη στιγμή. Η διακοπή της Ευρωλίγκας ίσως βοηθήσει σ’ αυτήν την κατεύθυνση όμως χρειάζεται οπωσδήποτε μια μεγάλη νίκη ή ψυχολογικό ντοπάρισμα πλάι στην δουλειά των προπονήσεων. Το κύπελλο ίσως συνετελέσει σ΄αυτό ή αν στραβώσει μπορεί να αυξήσει τα φαντάσματα που δειλά δειλά εμφανίζονται πέριξ του ΣΕΦ.