Ώρα για σκέψη, όχι για δάκρυα

Ο Ολυμπιακός έχασε δίκαια, γιατί η Μονακό ήταν απλώς καλύτερη. Ήξερε τι ήθελε στο γήπεδο και πώς να το αποκτήσει. Οι Πειραιώτες, αντίθετα, δεν έπαιξαν το μπάσκετ τους. Δεν ήταν πιστοί στις αρχές τους, έμοιαζαν χωρίς καθαρό μυαλό και χωρίς ενέργεια. Παίκτες όπως ο Φουρνιέ, ο Γουόκαπ και σε ένα βαθμό ο Βεζένκοφ βρέθηκαν σε πολύ κακή βραδιά, ενώ ούτε αμυντικά κατάφεραν να κρατήσουν τις ισορροπίες.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας επίσης δεν ήταν στη γνωστή του φόρμα. Έδωσε περισσότερο χρόνο σε παίκτες που ήταν εμφανώς εκτός ρυθμού, ενώ η διαχείριση του χρόνου συμμετοχής για τους Μιλουτίνοφ, Γουόρντ, Μακίσικ, Πίτερς και Παπανικολάου σίγουρα τον αφήνει με πικρία. Προφανώς η αστοχία στο τρίποντο έπαιξε ρόλο, αλλά το βαθύτερο πρόβλημα δεν είναι εκεί. Ο Ολυμπιακός, έπειτα από πάνω από δώδεκα επίσημα παιχνίδια, δεν δείχνει έτοιμος. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως δε δείχνει ούτε τη βελτίωση που θα περίμενε κανείς, ειδικά τώρα που οι τραυματίες έχουν επιστρέψει.

Η ενσωμάτωση των νέων παικτών δεν γίνεται φυσικά και ομαλά. Αντί να προσθέτουν στην ομάδα, μοιάζει να την αποσυντονίζουν. Οι «παλιοί» δείχνουν να δυσκολεύονται να βρουν ξανά τον ρόλο τους, ενώ ο Μπαρτζώκας ψάχνει ακόμα τις σωστές πεντάδες, καταφεύγοντας σε σχήματα που μοιάζουν περισσότερο με πειράματα παρά με δοκιμασμένες συνταγές.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα «φωνάζει» για ενίσχυση. Όχι γιατί ένας Μπάτλερ ή οποιοσδήποτε άλλος θα έφερνε αυτομάτως την άνοιξη, αλλά γιατί λείπει αυτός ο τύπος του δημιουργικού playmaker που θα έδινε μια διαφορετική διάσταση στο παιχνίδι. Οι Γουόκαπ και Ντιλικίνα είναι μαχητές, αλλά δε φτάνει. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάποιον που να μπορεί να πάρει αποφάσεις, να ορίζει τον ρυθμό και να δημιουργεί για τους άλλους.

Η ήττα αυτή δεν πρέπει να γίνει αφορμή για δάκρυα. Πρέπει να γίνει τροφή για σκέψη. Την Παρασκευή έρχεται η Χάποελ, μια ομάδα που δεν συγχωρεί. Μια δεύτερη ήττα θα βαρύνει το κλίμα στον Πειραιά και θα φέρει νέφη πάνω από το ΣΕΦ, ειδικά τώρα που επικρατεί σύγχυση για το αν ο προπονητής θέλει ή όχι ενίσχυση.

Ο κόσμος στήριξε, αλλά όχι με συνέπεια σε όλη τη διάρκεια του ματς. Παρασύρθηκε κι εκείνος από τον νωθρό ρυθμό της ομάδας. Όμως ο Ολυμπιακός τον έχει ανάγκη, ειδικά στις στιγμές που το παιχνίδι στραβώνει. Γιατί ο φετινός δρόμος δε θα είναι εύκολος. Θα έχει ανατροπές, γκρίνια, αλλά και ευκαιρίες για να ξαναφτιαχτεί αυτό που έκανε τον Ολυμπιακό πρότυπο ομαδικότητας και πάθους.

Αύριο είναι μέρα ανάλυσης, συζήτησης και αποθεραπείας. Όχι μέρα για παράπονα. Την Παρασκευή, ξανά στη μάχη — με καθαρό μυαλό, αυτοκριτική και τη φωτιά που δείχνει ποια ομάδα θέλει στ’ αλήθεια να πρωταγωνιστήσει.