Το ημερολόγιο ενός τρελού

Στη ζωή μας, μεταφράζουμε αυτά που ακούμε και διαβάζουμε υπό το προσωπικό μας πρίσμα. Η αντικειμενικότητα και η λογική αποτελούν φραστικά δημιουργήματα της κοινωνίας και ενδεχομένως υπό μια διάσταση αναγάγουν τη γνώμη των περισσοτέρων ως το αληθές, το αυταπόδεικτον και το δόκιμον.

Ωστόσο σε πάρα πολλές φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας, η προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή, είτε αυτή είναι φαιά ή λευκή ή μαύρη. Η φαιά ονομάζεται εκείνη της οποίας η πηγή προελεύσεως είναι μυστική. Στην περίπτωση αυτήν η προπαγάνδα δεν αποκαλύπτει, ούτε αφήνει να εννοηθεί από ενδείξεις η ταυτότητα της πηγής της. Κατ’ αυτόν τον τρόπον μειώνεται ασφαλώς η αξιοπιστία, υπάρχουν όμως σε αντιστάθμισμα άλλα πλεονεκτήματα και κυρίως ότι δυνάμεθα να αρνηθούμε, ότι είναι δική μας και σε τυχόν αποτυχία να μη ζημιωθούμε εξ αυτής.

Αυτό το οποίο συντελείται εδώ και καιρό αλλά ενισχύεται ραγδαία το τελευταίο διάστημα είναι επακριβώς η ερμηνεία της φαιάς και έχει ως αποκλειστικό στόχο τον προπονητή του Ολυμπιακού Γιώργο Μπαρτζώκα. Η συστηματική προσπάθεια αποδόμησης του ήθους και των αρετών του, έχει αναχθεί σε κίνημα σκληροπυρηνικό, με αποδέκτες όποιον μπορεί να ακούσει. Λέγε, λέγε, κάτι θα μείνει…

Η προσπάθεια επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης μέσω στοχοποίησης και αδιανόητων επιχειρημάτων που στρεβλώνουν την πραγματικότητα και κάθε έννοια σωστού και λάθους. Ο Γιώργος Μπαρτώκας έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα, ξέρει και μιλάει. Δεν έχει ξύλινο λόγο και προσπαθεί με ακρίβεια και επιχειρήματα να αιτιολογήσει τις σκέψεις του. Το κακό είναι ότι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται δεν έχει την υποδομή ή δεν επιθυμεί να τον ακούσει και κυρίως να τον καταλάβει. Να αντιληφθεί όλα αυτά τα οποία πρόδηλα εννοεί και να μην ξάχνει δράκους και φαντάσματα.

Οι δηλώσεις παραφράζονται ή απομονώνονται με σκοπό να τον πλήξουν ηθικά και να μειώσουν τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν σε όλη την πορεία της αθλητικής του ζωής, εξυπηρετώντας συμφέρονται που άπτονται στην συγκάλυψη αδυναμιών ή ακόμα και εσωτερικών παρενεργειών. Και μετά παίρνουν σειρά τα αδηφάγα αλλά και ανθρωποφάγα social media.

Το μπάσκετ και ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα είναι βαθά εμποτισμένα με τοξικότητα, μισαλλοδοξία και φθόνο για ότι δεν μας αρέσει ή ότι δεν μας συμφέρει, οικονομικά ή ψυχικά. Αφορμή γι΄αυτό το άρθρο είναι η χθεσινή του τοποθέτηση: “Για κάποιον λόγο είμαι ο κύριος στόχος της αντίπαλης προπαγάνδας. Μου γίνονται μαθήματα ηθικής από ανθρώπους που δρουν στο παρασκήνιο. Μου κουνάνε το δάχτυλο διάφοροι, καταλαβαίνω ότι κάνουν τη δουλειά τους”. Τι ψέμα είπε διερωτώμαι…

Θλίβομαι διότι πραγματικά οι υπηρετούντες τον ελληνικό αθλητισμό σε οποιοδήποτε πόστο και άθλημα, οι οποίοι πράγματι αγαπούν αυτό που κάνουν, είναι καλοί σ’ αυτό και παράλληλα διαθέτουν και έναν ακέραιο και συγκροτημένο σε ιδέες και αντιλήψεις χαρακτήρα είναι ελάχιστοι και αυτοί ενοχλούν. Για πολλούς λοιπόν ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ο τρελός ο οποίος “ξεσπά” όπως γράφουν στις δηλώσεις τους, έχει κάκιστες σχέσεις με τους παίκτες και συναδέλφους του, είναι εριστικός και είρων απέναντι στους αντιπάλους. Μακάρι να είχαμε πολλούς τέτοιους τρελούς, το μπάσκετ μας θα ήταν απείρως καλύτερο.

Το ημερολόγιο ενός τρελού είναι νουβέλα του Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ, γραμμένη το 1834. Η ιστορία επικεντρώνεται στη ζωή ενός κατώτερου δημοσίου υπαλλήλου την εποχή του Νικολάου Α’ και παρουσιάζει τη σταδιακή καταβύθιση του πρωταγωνιστή στην παράνοια.