Το αναγκαίο σχήμα του Ολυμπιακού

Ο Γιώργος Π. Μποτζαρόπουλος γράφει στο blog του στα kokkina.gr για τα τελευταία λεπτά του χθεσινού τελικού και αναλύει την επιλογή της 5άδας που ώθησε τον Ολυμπιακό στην ανατροπή και εν τέλει στη νίκη.

To σχήμα που έδωσε την νίκη στον Ολυμπιακό στον τρίτο τελικό ήταν ένα από αυτά που σπάνια είδαμε μέσα στη σεζόν, είτε λόγω τακτικής, είτε λόγω τραυματισμών, είτε επιλογών στο rotation. Ο Βασίλης Σπανούλης με τον Ντάνιελ Χάκετ ήταν στις θέσεις των γκαρντ, ο Λοτζέσκι στη θέση 3, ο Παπαπέτρου έπαιζε ως αληθινό stretch four (δηλαδή όχι μόνο σουτάροντας), και ο Χάντερ στη θέση του σέντερ. Η σύνθεση αυτή πρωτοπάτησε παρκέ στο 59-66 και ενώ απέμεναν 5:58 για το τέλος και οδήγησε τους ερυθρόλευκους σε ένα σερί 17 – 6, μέχρι το παντελώς αδιάφορο τρίποντο του Φελντέιν για το 76 – 72 στα 9 δευτερόλεπτα.

Το επιθετικό πλεονέκτημα της ήταν κυρίως πως είχε μέσα τρεις παίκτες που σουτάρουν καλά από απόσταση, και πώς οι πλάγιοι της μπορούσαν να επιτεθούν και αντίθετα στο close out. Ηταν μία κλασική σύνθεση για ομάδες που θέλουν να παίξουν πικ εν ρολ παιχνίδι μισού γηπέδου, εκεί όπου η αρχική ενέργεια του παίκτη που δουλεύει πίσω από το σκριν μετράει περισσότερο απ’όλα, και πυροδοτεί αμυντικές αντιδράσεις που αφήνουν ελεύθερους χώρους.

Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν σε αυτό το κομμάτι εκπληκτικός, κερδίζοντας φάουλ, βάζοντας δύο τρίποντα και βολές, και δίνοντας την ασίστ στον Ιωάννη Παπαπέτρου για το 64 – 66. Υποθέτω πως στον περυσινό σχεδιασμό, αυτού του είδους τον Σπανούλη είχε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στο μυαλό του όταν κατέστρωνε τα τακτικά του σχέδια, υπολογίζοντας πιο συχνά σε μία τέτοιου είδους παρουσία.

Αυτό μέσα στη χρονιά δεν έγινε, και έτσι ο Ολυμπιακός δεν είχε έναν παίκτη που να απειλεί σταθερά πίσω από τα σκριν, είτε με τρίποντο, είτε με σπάσιμο των διπλών καλύψεων και drive, είτε τέλος πάντων με όποιο άλλο τρόπο θέλετε. Με την παράλληλη απουσία του Λοτζέσκι για ένα μεγάλο και κρίσιμο διάστημα, και χωρίς μόνιμη λύση πίσω από τον Πρίντεζη, σχήματα σαν αυτό που μόλις περιγράψαμε εμφανίστηκαν από ελάχιστα εώς καθόλου.

Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα αν η άμυνα ήταν στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων. Μέσω αυτής οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν έστω να κρατήσουν τους αντιπάλους χαμηλότερα, να τρέξουν με συνέπεια το γήπεδο και να βρουν τις έξτρα λύσεις από εκεί. Όμως με τις αμυντικές ανορθογραφίες να εμφανίζονται συχνά πυκνά, η συνέπεια μιας τέτοιας προσέγγισης ήταν σχεδόν αδύνατη, και η ανάγκη για μία καλύτερη σετ επίθεση επιτακτική.

Η πεντάδα που έριξε τον Παναθηναικό στα σχοινιά θα ήταν η απάντηση σε όλο αυτό, όπως ήταν για την ΤΣΣΚΑ η δική της επίθεση στις αμυντικές της αδυναμίες. Η επιτυχία της δείχνει και τις ανάγκες του Ολυμπιακού για την επόμενη σεζόν. Από τη στιγμή που ο Σπανούλης θα είναι 34 και αντίστοιχες επιδόσεις σαν αυτή του φινάλε του τρίτου αγώνα θα γίνονται ολοένα πιο σπάνιες, οι ερυθρόλευκοι θα πρέπει να κινηθούν για την απόκτηση ενός γκαρντ που πίσω από τα σκριν συνιστά κίνδυνο με παραπάνω από έναν τρόπους. Επίσης, η διατήρηση του Λοτζέσκι (έχει συμβόλαιο) , μαζί με μία οριστική απόφαση για το ποιος θα παίζει σε τακτική βάση ως power forward που ανοίγει το γήπεδο, δείχνουν επιτακτικές.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έδειξε πως μπορεί να αναλάβει τον ρόλο. Αλλά μήπως είναι καλύτερα να αγωνίζεται και στις δύο θέσεις κατά το δοκούν; Οι σύγχρονοι παικταράδες των θέσεων αυτό κάνουν. Την απάντηση μάλλον την ξέρουν καλύτερα όσοι έχουν τις τύχες του σχεδιασμού.

Η ουσία παραμένει πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται για του χρόνου μία ένεση μπάσκετ, δια μέσου σχημάτων που έχουν καλύτερες προοπτικές να συνδέονται τακτικά με το καλάθι, και δη από διάφορες αποστάσεις και μέσω καλής κυκλοφορίας στο πέντε εναντίον πέντε. Με απλά λόγια: οι ερυθρόλευκοι πρέπει να ψάξουν το αντίδοτο μίας ασταθούς άμυνας σε μία πιο λειτουργική επίθεση.