Ο Ολυμπιακός πολέμησε, μα το πεπρωμένο γράφτηκε νωρίς…

---

“Ο Ολυμπιακός πολέμησε, μα το πεπρωμένο γράφτηκε νωρίς” – μια φράση που αντηχεί σαν μελαγχολική επιβεβαίωση μιας προδιαγεγραμμένης πορείας. Η μοίρα, όπως την αποτύπωσε ο Γεώργιος Δροσίνης, είναι συχνά αδυσώπητη, υπενθυμίζοντάς μας πως όση προσπάθεια κι αν καταβληθεί, υπάρχουν στιγμές που το γραμμένο δεν αλλάζει. Έτσι κι ο Ολυμπιακός, παρά τη μαχητικότητά του, βρέθηκε αντιμέτωπος με το ανυπέρβλητο εμπόδιο της βαριάς ήττας στο πρώτο παιχνίδι, γράφοντας το τέλος της φετινής του ευρωπαϊκής διαδρομής. Μια μάχη που δόθηκε με ψυχή, αλλά το πεπρωμένο είχε ήδη αποφασίσει το αποτέλεσμα.

Το βράδυ της Πέμπτης, το Φάληρο φωτίστηκε από την ελπίδα, η ατμόσφαιρα φορτίστηκε με προσδοκία, και οι ερυθρόλευκες καρδιές χτυπούσαν δυνατά, ζητώντας μια ποδοσφαιρική υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός, με το βλέμμα γεμάτο αποφασιστικότητα, έπεσε στη μάχη απέναντι στη Μπόντο Γκλιμτ, γνωρίζοντας πως μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να ανατρέψει το βαρύ 3-0 του πρώτου αγώνα. Η τελική επικράτηση με 2-1 στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” έδωσε μια νίκη γοήτρου, όμως δεν ήταν αρκετή για να ανατρέψει την κατάσταση. Και όμως, η ομάδα πάλεψε. Πραγματικά.

Το βράδυ στο παγωμένο Μπόντο είχε σημαδέψει αυτή τη σειρά αγώνων. Ο Ολυμπιακός, σαν να “γλίστρησε” πάνω στον πλαστικό χλοοτάπητα, έχασε την ισορροπία του και γύρισε στην έδρα του με ένα σκορ που τον καταδίκαζε σε ένα δύσκολο εγχείρημα. Το 3-0 δεν ήταν απλά ένα αποτέλεσμα. Ήταν ένα εμπόδιο που απαιτούσε τέλεια εμφάνιση και, κυρίως, τύχη για να ξεπεραστεί. Στο Καραϊσκάκη, οι Πειραιώτες μπήκαν με φλόγα, πίεσαν, δημιούργησαν ευκαιρίες, αλλά τα καθοριστικά γκολ που θα έστελναν το ματς στην παράταση δεν ήρθαν ποτέ.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τα αίτια του αποκλεισμού. Η απουσία του πρώτου σκόρερ, Ελ Καμπί, ήταν μια απώλεια που φάνηκε στο χορτάρι. Ο Μεντιλίμπαρ επέλεξε να παρατάξει την ομάδα χωρίς καθαρό φορ και εξτρέμ, με τους Ζέλσον, Τσικίνιο και Ροντινέι να παίζουν κατά συνθήκη σε θέσεις που δεν είναι η φυσική τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Ολυμπιακός δημιούργησε πολλές ευκαιρίες, αλλά οι τελικές του δεν είχαν την ακρίβεια που απαιτεί μια τόσο σπουδαία ανατροπή. Και όπως συχνά συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, αυτό που τελικά μετράει είναι ό,τι γράφει ο φωτεινός πίνακας στο τέλος της βραδιάς.

Το ματς είχε μια σχεδόν παράδοξη αίσθηση. Στο πρώτο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός φάνηκε να υποτιμά τη Μπόντο, μην υπολογίζοντας σωστά τους αστάθμητους παράγοντες – το ψύχος, το τεχνητό τερέν, τις διαφορετικές συνθήκες. Στον επαναληπτικό, αντίθετα, φάνηκε υπερβολικά προσεκτικός, παρότι χρειαζόταν ρίσκο. Ίσως έπρεπε να υπάρχει μια πιο επιθετική προσέγγιση από το ξεκίνημα, ίσως έλειπε η κυνικότητα στην τελική προσπάθεια. Και όταν ο Ορτέγκα δεν πρόλαβε να διώξει την μπάλα στη μοναδική φάση των Νορβηγών, όλα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα.

Απογοητευτικό το φινάλε, χωρίς αμφιβολία. Όμως δεν είναι όλα μαύρα. Η Μπόντο δεν ήταν φόβητρο, αλλά η πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη δεν κλείνει με την αίσθηση της απόλυτης αποτυχίας. Γιατί ποιος μπορεί να ξεπεράσει ακόμα το έπος της ΟΠΑΠ Αρένα; Ποιος μπορεί να πει πως δεν χόρτασε από το νέκταρ της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου ελληνικής ομάδας;

Η ζωή συνεχίζεται, το ποδόσφαιρο συνεχίζεται. Και στο τέλος της ημέρας, το λιγότερο κακό σενάριο έγινε πραγματικότητα: η νίκη αυτή διασφαλίζει πως, εφόσον ο Ολυμπιακός κατακτήσει το πρωτάθλημα και δεν προκύψει κάποια ανατροπή-έκπληξη με ομάδες όπως η Ντόρτμουντ ή η Άστον Βίλα, οι ερυθρόλευκοι θα βρεθούν την επόμενη σεζόν απευθείας στη league phase του Champions League. Ένα τεράστιο ατού, όχι μόνο λόγω των οικονομικών ωφελειών που ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και επειδή δίνει στην ομάδα τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστεί χωρίς την πίεση προκριματικών.

Ίσως να είχαμε ονειρευτεί μια ακόμα μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία, να φανταζόμασταν ήδη εισιτήρια για το Μπιλμπάο. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Ήταν ένας εξαιρετικά δύσκολος στόχος, αποτέλεσμα της φιλοδοξίας που γεννήθηκε από την περσινή πορεία. Ο Ολυμπιακός μεγαλώνει, εξελίσσεται, και η παραμονή του Μεντιλίμπαρ είναι μια εγγύηση για τη συνέχεια. Τώρα, η κατάκτηση του νταμπλ είναι μονόδρομος – όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά και για τη διαμόρφωση της κληρονομιάς του συλλόγου στα 100 χρόνια από την ίδρυσή του. Και ποιος δεν θέλει να δει αυτόν τον θρύλο στην κορυφή, εκεί όπου ανήκει;