Μια αγέλη πεινασμένων λύκων

Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έστησε μια παράσταση που συνδύαζε αποφασιστικότητα, τακτική ευφυΐα και απροσμέτρητο πείσμα. Ένα πρώτο βήμα για το Final Four του Άμπου Ντάμπι έγινε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο: νίκη με 84-72 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, σε μια βραδιά όπου οι Πειραιώτες έμοιαζαν να πεινάνε για… λύτρωση, περισσότερο κι από δικαίωση.

Δεν ήταν μία εμφάνιση «τέλεια». Δεν ήταν διαστημική. Μα ήταν αρκετά καλή για να υποτάξει την πιο πολυνίκη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Και αυτό, από μόνο του, λέει πολλά.

Φανταστική η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ, ο κόσμος όρθιος σε ολόκληρο το γήπεδο, και τα δυνατά «παλαμάκια» σε κάθε αλλαγή κατοχής έδωσαν επιπλέον ώθηση στους παίκτες, ειδικά σε στιγμές όπου η Ρεάλ προσπάθησε να μειώσει τη διαφορά, διατηρώντας την ενέργεια σε επίπεδα που δύσκολα επιτυγχάνονται λόγω της χωροταξίας της έδρας.

Αν ο Διομήδης κρατούσε το δόρυ και την ασπίδα στους Τρωικούς πολέμους, ο Ολυμπιακός είχε χθες τον Βεζένκοφ και τον Μιλουτίνοφ. Η άμυνα στο πρώτο ημίχρονο ήταν σαν σφιχτό δίχτυ που έπνιγε κάθε δημιουργική προσπάθεια των Μαδριλένων. Μόλις 29 πόντοι παθητικό στο πρώτο 20λεπτο απέναντι σε μια Ρεάλ που συνήθως σκοράρει κοντά στους 90 και τους… περισσεύουν.

Ο Φακούντο Καμπάτσο περιορισμένος στα 7, ο Ταβάρες σε ρηχά νερά, μπλεγμένος στο δάσος των αλλαγών και των επαφών. Ο Μπαρτζώκας έστησε παγίδες με λεπτομέρεια αρχαίου γεωμέτρη και η ομάδα του τις ακολούθησε με αυστηρότητα Σπαρτιάτη στρατηγού.

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε ένα παιχνίδι γεμάτο… πυροτεχνήματα. Έπαιξε όμως μεθοδικά, στοχευμένα και με ποικιλία. Ο Βεζένκοφ, αρχοντικός και αποφασιστικός, έγραψε 23 πόντους με τη σιγουριά ενός καλλιτέχνη που γνωρίζει πως κάθε πινελιά του έχει σκοπό. Τρίποντα κομβικά, ριμπάουντ καίρια, κλεψίματα ψυχωμένα.

Ο Φουρνιέ μπορεί να ήταν άστοχος από την περιφέρεια, αλλά πρόσφερε με την παρουσία και την απειλή. Ο Μιλουτίνοφ κυριάρχησε με το σώμα και την εμπειρία του, έδωσε πόντους και ανάσες, ενώ ο Άλεκ Πίτερς σκόραρε στις σωστές στιγμές, εκεί που η Ρεάλ έμοιαζε να ανασαίνει. Η επιστροφή του Γουόκαπ έφερε χαμόγελα — όχι επειδή κατέβασε το επίπεδο της παρουσίας του σε all-star θέσεις, αλλά γιατί η παρουσία του στο παρκέ έφερε μια επιπλέον ευελιξία στην άμυνα μετατρέποντας το rotation σε πιο γρήγορο και γεμίζοντας το κενό που είχε αφήσει η απουσία κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Το εντυπωσιακό; Ο Ολυμπιακός δεν «καθάρισε» επειδή τα έβαζε όλα. Καθάρισε γιατί τα έκανε όλα λίγο καλύτερα από τον αντίπαλο – και πολύ καλύτερα όταν αυτό είχε τη μεγαλύτερη σημασία.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είναι απλώς ο πρώτος Έλληνας προπονητής που σήκωσε Ευρωλίγκα. Είναι ένας στρατηγός που οδηγεί με πειθώ, και όχι με σάλπιγγες. Στο Game 1, έδειξε γιατί αυτή η ομάδα του μοιάζει: χαμηλών τόνων, υψηλών απαιτήσεων.

Το πλάνο του εκτελέστηκε σχεδόν στην εντέλεια στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στο δεύτερο, ακόμα κι όταν η Ρεάλ προσπάθησε να βγάλει… κεφάλι μέσα από τα κύματα, η ψυχραιμία και η διαχείριση κράτησαν το καράβι όρθιο.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας εφάρμοσε χθες περισσότερο motion offense από flex και διάφορες παραλλαγές αυτής, η οποία βασίστηκε σε:

• συνεχή κίνηση παικτών χωρίς μπάλα,
• διαρκές passing game (πάσες από παίκτη σε παίκτη),
• ανάγνωση και αντίδραση στις κινήσεις της άμυνας (read & react),
• και απουσία “σκληρών” συστημάτων με καθορισμένα plays.

Δεν είδαμε τα γνωστά cuts στη ρακέτα αλλά είδαμε να:

• Χρησιμοποιεί πολύ spacing και off-ball screens,
• Επιλέγει επιθέσεις με πολλαπλές επιλογές, όχι μονοδιάστατες,
• Εκμεταλλεύεται τη δημιουργία από όλους, όχι μόνο τον point guard,
• Δίνει βάρος σε καλή κυκλοφορία και timing,
• Παίζει συχνά με δύο δημιουργούς (π.χ. Γκος + Βιλντόζα ή Γουόκαπ ή Λι).

Η άμυνα του Ολυμπιακού χθες βράδυ στο ΣΕΦ βασίστηκε σε συχνές αλλαγές στα screens και σφιχτές παγίδες στο μισό γήπεδο ενώ σε μεγάλο διάστημα έπαιζε με επιτυχία και drop άμυνα, με στόχο να διαταράξει τον ρυθμό των δημιουργικών παικτών της Ρεάλ. Ο Μπαρτζώκας διέταξε να μην επιτρέπεται ελεύθερη πάσα από τον Καμπάτσο, ενώ ο Μιλουτίνοφ ή ο Φαλ αναλάμβανε να κλείσει τις ρακέτες και να απομακρύνει τον Ταβάρες από το ζωγραφιστό ή τον αντιμετώπιζε χωρίς βοήθεια. Οι άριστες περιστροφές των παικτών, ανάγκασαν τους Μαδριλένους σε 19 λάθη, εκ των οποίων τα 8 έγιναν στα πρώτα 20 λεπτά, διαμορφώνοντας ένα μομέντουμ που ο Θρύλος διατήρησε μέχρι το φινάλε.

Στην επίθεση ο Ολυμπιακός έπαιξε motion offense, χρησιμοποιώντας κινητικότητα χωρίς τη μπάλα, off-ball screens και επιστροφές του κορμού στην περίμετρο για να δημιουργήσει καλές γωνίες πάσας. Το spacing ήταν ιδανικό, με δύο δημιουργούς στο παρκέ (Γκος και Βιλντόσα) να εναλλάσσονται στην πρωτοβουλία, ενώ οι ψηλοί (Βεζένκοφ και Μιλουτίνοφ) κινητοποιούσαν την άμυνα από το χαμηλό ποστ. Η επιλογή πολλαπλών επιθετικών λύσεων και η διαρκής ανάγνωση των αμυντικών αντιδράσεων έδωσαν τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό να βρει ελεύθερα τρίποντα ή άμεσα drives όταν η άμυνα της Ρεάλ αντέδρασε στα σκριν. Παρά το γεγονός ότι οι Πειραιώτες δεν έπιασαν την υψηλότερη απόδοση τους, η αυτοματοποιημένη εκτέλεση των αρχών του motion offense τους επέτρεψε να υποτάξουν τη “Βασίλισσα” με σχετική άνεση.

Όμως, εδώ κρύβεται και η ουσία. Γιατί αυτός ο Ολυμπιακός, όσο κι αν πεινάει, δεν πρέπει να δείξει πως χόρτασε. Το Game 1, όσο μαγευτικό κι αν ήταν, είναι μόνο η αρχή ενός δύσκολου μονοπατιού. Η Ρεάλ δεν είναι ομάδα που πέφτει εύκολα. Είναι πληγωμένο θηρίο και θα έρθει την Παρασκευή να δαγκώσει.

Γι’ αυτό και χρειάζεται ψυχραιμία. Διαχείριση. Ταπεινότητα.

Γιατί ο Ολυμπιακός του Game 1 δεν ήταν ο Ολυμπιακός του “τα έκανα όλα τέλεια”. Ήταν ο Ολυμπιακός του “έκανα αρκετά για να νικήσω, αλλά μπορώ καλύτερα”.
Όταν τραγουδούσε το ΣΕΦ «MVP, MVP» στον Βεζένκοφ, δεν ήταν απλώς φόρος τιμής σε έναν σπουδαίο παίκτη. Ήταν ύμνος σε μια ομάδα που έχει περάσει μέσα από φωτιές, από ήττες στο τελευταίο σουτ, από θρυμματισμένες ελπίδες, και παρ’ όλα αυτά επιστρέφει, πεινασμένη, πεισματάρα, περήφανη.

Την Παρασκευή, θα έρθει το δεύτερο κεφάλαιο. Η Ρεάλ θα διορθώσει λάθη, θα μπει πιο σκληρά, θα έχει περισσότερη ενέργεια. Ο Ολυμπιακός οφείλει να προσεγγίσει αυτό το ματς σαν να είναι το πρώτο – και το τελευταίο.

Όχι εφησυχασμός. Όχι θριαμβολογία. Μόνο πείνα. Μόνο μάχη.

Γιατί η ιστορία δεν γράφεται με λόγια, αλλά με πράξεις. Και ο Θρύλος έχει το πινέλο στο χέρι.

Ο Ολυμπιακός απέδειξε πως έχει τα φόντα. Τώρα πρέπει να δείξει ότι έχει και την καρδιά. Το 1-0 ήταν σπουδαίο. Το 2-0 θα είναι η απόδειξη ότι αυτή η ομάδα δεν ήρθε απλώς να διεκδικήσει. Ήρθε να κατακτήσει.

ΥΓ.: Το χειροκρότημα στον Ζάρκο Πάσπαλι ήταν το μανιφέστο μιας συνέχειας. Ο Ολυμπιακός του σήμερα κουβαλά τη βαριά σκιά του χθες, όχι σαν βάρος, αλλά σαν τιμή.