Μεγάλο ρόστερ, ευλογία ή κατάρα;

Ο Ολυμπιακός άλλη μια χρονιά πραγματοποίησε μια πληθώρα μεταγραφών. Μπορεί να άργησε χαρακτηριστικά όμως έστω και στο φινάλε, έντυσε 11 ποδοσφαιριστές στα ερυθρόλευκα δαπανώντας 12 εκατομμύρια ευρώ (μόνο σε ομάδες), σε μια σεζόν που έλειπαν τα χρήματα του Τσάμπιονς λιγκ. Βέβαια υπήρξαν και έσοδα, αυτά των πωλήσεων όμως και πάλι οι Πειραιώτες κατάφεραν να αποτελέσουν με διαφορά την ακριβότερη ομάδα της χώρας.

Ο Μπέντο, έχει στη διάθεσή του 31(!) παίκτες, αριθμός αν μη τη άλλο μεγάλος για οποιαδήποτε ομάδα ανεξαρτήτων διοργανώσεων που συμμετέχει. Αναμφίβολα, κάποιοι θα εκτοπιστούν στην εξέδρα και είναι αδύνατο να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Στα πρώτα δείγματα του Πορτογάλου, βλέπουμε επιμονή προς μια συγκεκριμένη επιλογή παικτών η οποία στην ουσία του αποδίδει αφού τα αποτελέσματα έρχονται ασχέτως αν δε συνοδεύονται και από ποιοτικό ποδόσφαιρο. Λογικό βεβαίως αν σκεφτούμε πως κύλισε το καλοκαίρι με όλες τις αλλαγές, αποκλεισμούς και τα σκαμπανευάσματα που είχε φέτος η ομάδα.  Πως όμως θα διαχειριστεί όλες αυτές τις προσωπικότητες που και θέλουν και μπορούν (οι περισσότεροι) να αγωνιστούν με αξιώσεις στην πρώτη 11άδα;

Παράγοντας ομοιογένεια

Σε μια ομάδα ανεξαρτήτως είδους, ζωτικό ρόλο παίζει η τακτική και ψυχική εξίσωση των μελών της. Να υπάρχει οικειότητα, σύμπνοια, ουσιαστική συνεργασία. Αυτό δεν επιτυγχάνεται αν δεν υπάρχει ένας σταθερός κορμός με στοιχεία που συμπληρώνει ο ένας στον άλλον σε ένα σύνολο που έχει κοινό σκοπό. Σπουδαίες και επιτυχημένες ομάδες, έχουν ολοκληρώσει ιδανικά απαιτητικές χρονιές με ευλαβική χρησιμοποίηση 13-14 παικτών. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο σ΄αυτόν τον Ολυμπιακό; Μάλλον όχι…

Παράγοντας rotation

Ο Μπέντο έχει αρκετούς καλούς παίκτες. Σε κάθε θέση υπάρχουν τουλάχιστον δύο που δεν απέχουν τόσο πολύ ποιοτικά μεταξύ τους. Ο Ολυμπιακός κατά τη γνώμη μου, έχει ένα δυνατό ρόστερ όμως απουσιάζουν οι παίκτες σύμβολα εννοώντας αυτοί που παίρνουν τη φανέλα σπίτι τους. Τέτοιος ήταν πρόσφατα ο Ρομπέρτο, παλαιότερα ο Μήτρογλου, ο Μιραλάς, ο Τουρέ, ο Τζόρτζεβιτς. Φέτος δεν υπάρχει τόσο μεγάλο χάσμα ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές ίδιων καθηκόντων. Αυτό θεωρητικά ευνοεί τον προπονητή ο οποίος μπορεί να προχωρεί σε μαζικό ή μερικό rotation ώστε να έχει πάντα μια “φρέσκια” ενδεκέδα στο χορτάρι. Δεν είναι λίγες οι ομάδες (βλεπε Εσπανιόλ/Βαλβέρδε) που είχαν σταθερά δύο διαφορετικές ομάδες σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Δόκιμο ή όχι, είναι ένα μοντέλο που έχει δοκιμαστεί και αρκετές φορές πετύχει.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Από τους 31 παίκτες κάποιοι θα ξεχωρίσουν και κάποιοι άλλοι θα απογοητεύσουν. Ενδεχομένως και ορισμένοι να “ξεπεταχθούν” μέσα στη χρονιά αν οι συνθήκες και η τύχη το επιτρέψουν. Τα αποδυτήρια είναι η ψυχή μιας αθλητικής ομάδας και η υγεία που πρέπει να αποπνέουν είναι δύσκολο να επιτευχθεί όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες και δεν έχουν την ίδια αγωνιστική αντιμετώπιση όπως αυτή μεταφράζεται αποκλειστικά από τα λεπτά συμμετοχών. Η προπόνηση θα επικαλεστεί κάποιος πως είναι μια ευκαιρία για δίκαιη και αμερόληπτη κριτική και αξιολόγηση από τον προπονητή. Δε θα διαφωνήσω, όμως οι θέσεις είναι συγκεκριμένες 11+4 και οι παίκτες σχεδόν τριπλάσιοι. Δύσκολη αποστολή για τον Μπέντο ο οποίος καλείται να ανταποκριθεί σε πολλά μέτωπα, αγωνιστικά, ηθικά και πνευματικά. Θα τα καταφέρει;