Ο Βαλάντης Σιδέρης με καθαρό μυαλό αλλά και ωμό ρεαλισμό, σχολιάζει τη χθεσινή εμφάνιση αλλά και ήττα του Ολυμπιακού από την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες.
Όταν δεν κάνεις γκολ τις ευκαιρίες που δημιουργείς και από την απέναντι μεριά, υποπίπτεις σε λάθη, τότε η ήττα είναι το πλέον αναμενόμενο αποτέλεσμα. Κάποιοι το λένε νόμο του ποδοσφαίρου, κάποιοι άλλοι θεία τιμωρία, όπως και να το πεις, το θέμα είναι ότι ο Ολυμπιακός πλέον έχει δύσκολο έργο για να προκριθεί στην επόμενη φάση του Europa.
Η ομάδα χθες ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Ήταν καλή. Κοντά οι γραμμές, προσπάθεια για ορθολογική ανάπτυξη τόσο από τον άξονα όσο και τα πλάγια, καλές καλύψεις στο χώρο αλλά και στο ένας μ’ έναν στην άμυνα και γενικότερα ένα σύνολο με αυτοπεποίθηση που ήξερε τι ήθελε μέσα στο χορτάρι και πως να το πάρει.
Ο Ρομπέρτο ήταν μοιραίος όπως εξελίχθηκε το ματς, ναι, θα συμφωνήσω. Τι ήταν όμως οι Ιντέγε και Μιλιβόγιεβιτς όταν σπατάλησαν δύο ανεπανάληπτες ευκαιρίες για να ανοίξουν το σκορ κι αν για τον τελευταίο οι επιθετικές απαιτήσεις είναι περιορισμένες, δεν ισχύει και το ίδιο για τον Νιγηριανό. Συγνώμη αλλά ένας παίκτης που κόστισε 6 εκατομμύρια ευρώ, θα έπρεπε να κάνει πολλά παραπάνω στο γήπεδο απ΄ότι συνεχές τρέξιμο και απλές υποδοχές της μπάλας με την πλάτη. Θα έπρεπε πρωτίστως να κάνει γκολ και ο Ιντέγε είναι στον τομέα αυτό “δυσκοίλιος”. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο χθεσινό παιχνίδι αλλά στην γενικότερη εικόνα που έχω σχηματίσει βλέποντάς τον διεξοδικά από την αρχή της σεζόν. Χρήσιμος στον τρόπο που αναπτύσσεται τακτικά ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα αλλά όχι ο επιθετικός που θα βάλει την μπάλα στα δίχτυα.
Ειλικρινά μιλώντας, δύσκολα πίστευα ότι οι ερυθρόλευκοι θα πετύχαιναν χθες γκολ. Θέλετε η αμυντικογενής διάταξη με Σεμπά και Ζντιέλαρ, θέλετε το γενικότερο ντεφορμάρισμα τελευταία που είδαμε στο πρωτάθλημα, θέλετε η προσέγγιση Σίλβα για τα νοκ άουτ ματς που δεν ήθελε πολλά ανεβάσματα έχοντας και δεδομένη την απουσία του Ελαμπντελαουί; Λίγο απ’ όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Ωστόσο δημιουργήθηκαν ευκαιρίες παρά τη μέτρια βραδιά των Φορτούνη και Ντουρμάζ.
Το σκορ αναμφίβολα αδικεί τον Ολυμπιακό, όπως τον αδίκησε σε μερικές περιπτώσεις και ο ρέφερι Ίβαν Μπέμπεκ. Δεν είναι δυνατόν κύριε διαιτητά να κρίνεις στο 3ο λεπτό την αφέλεια του Σαλίνο για κίτρινη κάρτα και να “κλείνεις” τα μάτια σε τουλάχιστον τρεις οφθαλμοφανείς παραβάσεις στην απέναντι πλευρά. Δε μιλάω για το χέρι του Οκάκα μέσα στην περιοχή η οποία είναι όντως δύσκολη φάση, όμως ο Κροάτης έπαιξε καταφανώς έδρα. Διαμόρφωσε εντούτοις αποτέλεσμα; Όχι, ο Ολυμπιακός έβγαλε μόνος του τα μάτια του.
Η υπόθεση πρόκριση πάντως στα δικά μου τα μάτια είναι πολύ δύσκολη. Όχι διότι ο Ολυμπιακός είναι χειρότερη ομάδα. Σαφώς και είναι καλύτερη όμως δύσκολα πιστεύω ότι θα μπορέσει να κρατήσει πίσω το μηδέν και να πετύχει τουλάχιστον δύο γκολ.
Η πίεση που δημιουργεί το αποτέλεσμα του “πρέπει”, είναι βάρος μεγάλο για οποιοδήποτε σύλλογο και στην μία φορά που φέτος ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάρει αποτέλεσμα, βλέπε Άρσεναλ, τα έκανε θάλασσα.
Η Άντερλεχτ θα κατέβει με τακτική αντεπιθέσεων έχοντας γρήγορους φορ και εξτρέμ σε αντίθεση με τους δυσκίνητους αλλά και επιρρεπείς στο λάθος Μποτία και Ντα Κόστα (δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γίνει με τη συμμετοχή του Σιόβα).
Ως περήφανοι Ολυμπιακοί φυσικά είμαστε αισιόδοξοι και φυσικά πιστεύουμε στις δυνατότητες της ομάδος μας, όχι ως απόρροια οπαδισμού αλλά ποδοσφαιρικής υπεροχής, ωστόσο το σκορ που έληξε το ματς στις Βρυξέλλες σίγουρα είναι εμπόδιο μεγάλο, όχι ανυπέρβλητο αλλά μεγάλο και αν θέλει να πάρει την πρόκριση για τους 16, ο Ολυμπιακός εκτός από εξαιρετικός, θα πρέπει να έχει και τύχη, τύχη που χθες βράδυ του έλειψε πολύ.