Η μεταμόρφωση

Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πολύ διαφορετικός σε σχέση με τα παιχνίδια των δύο τελευταίων εβδομάδων της ευρωλίγκα και δεν άφησε σχεδόν το παραμικρό περιθώριο στον ΠΑΟ να αμφισβητήσει την κυριαρχία του στο πιο σημαντικό από τα τρία ντέρμπι που έχουν δώσει μέχρι στιγμής οι δύο ομάδες στη σεζόν.

Οι πιο γκρινιάρηδες θα βρουν ίσως λόγους να σταθούν στην κακή τρίτη περίοδο, εκεί όπου μία απλή αλλαγή της πράσινης τακτικής σηματοδότησε και επιθετικό μπλοκάρισμα (και αχρείαστες αμυντικές βοήθειες), όμως η στάση αυτή οφείλει να κρατήσει για λίγο. Διότι ναι μεν οι ερυθρόλευκοι άργησαν να βρουν αντίδοτο στις αλλαγές στα σκριν και στο μαρκάρισμα του Γκιστ από τον Σπανούλη, όμως ένα παιχνίδι μπάσκετ κερδίζεται συνολικά μέσα από όσα συμβαίνουν σε 40 λεπτά αγώνα. Και το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρώπη που να μπορεί να εφαρμόσει αυτή τη συνταγή για πάνω από 10 – 15 λεπτά. Το θέμα είναι τι κάνει κανείς στα υπόλοιπα και εάν στον περιορισμένο χρόνο που ένας οποιοσδήποτε Γκιστ προκαλέσει ένα προσωρινό μπλακ άουτ, η ομάδα μπορεί να βρει τις έξτρα εμπνεύσεις που χρειάζονται για να το ξεπεράσει.

Στο δεύτερο τομέα ο Ολυμπιακός δεν πήρε ακριβώς άριστα, καθώς ο αρχηγός συνέχισε να επιτίθεται από το κέντρο, η μπάλα δεν πέρασε εκεί που υπήρχε μις ματς και τα πικ εν ρολ δεν απομονώθηκαν στο πλάι προκειμένου οι υπόλοιποι παίκτες να βρουν χώρους. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα και υπάρχει χρόνος να διορθωθούν. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι πως η διαφορά σε σχέση με τις δύο οδυνηρές πρόσφατες ήττες έγινε κυρίως στον πνευματικό, και όχι στον ψυχολογικό, τομέα.

Με απλά και συγκεκριμένα λόγια, η ομάδα προσέγγισε το παιχνίδι σωστότερα. Πρώτα από όλα δεν επέμεινε σε μία δουλεμένη αμυντική τακτική, αλλά προσάρμοσε την αντιμετώπιση της στο παιχνίδι του αντιπάλου. Τα under στον Καλάθη, η απόσταση από τον Γκιστ, και η απουσία γρήγορης βοήθειας στα κοψίματα του Ραντούλιτσα στο μέσο της απόστασης έδειξαν πως ο Σφαιρόπουλος ήξερε ακριβώς τι χρειάζεται για τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Δεύτερον, και ως συνέπεια του πρώτου, οι κερδισμένες κατοχές μετατράπηκαν σε πόντους που πολλές φορές προήλθαν στην αρχή της επίθεσης. Ναι, ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς πιο εύστοχος στα τρίποντα σε σχέση με το Κάουνας, αλλά ο τρόπος που σούταρε ήταν επίσης διαφορετικός. Δεν χρειάστηκαν αλλεπάλληλα πικ εν ρολ που οδηγούσαν την άμυνα σε βάθος ή περιστροφές, παρά χρειάστηκε πολλές φορές μία και μόνο πάσα. Οι πάντες ήταν έτοιμοι να πάρουν την πρώτη (όχι τη δεύτερη, ούτε τη τρίτη) ευκαιρία που τους έδινε η άμυνα.

Επίσης, ήταν έτοιμοι να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο και να εκμεταλλευτούν τα δευτερόλεπτα εκείνα στα οποία η αντίπαλη άμυνα οργανώνεται. Το μόνο που δεν λειτούργησε ήταν πιθανώς τα ποσταρίσματα του Γιώργου Πρίντεζη, όμως αυτό συνέβη διότι ο power forward του Ολυμπιακού έπαιρνε συνήθως τη μπάλα σε δεύτερο χρόνο και όχι σε γρήγορο post up. Δεν γίνεται να τα κάνει κανείς όλα, όταν έχει κάνει τα περισσότερα σωστά.

Το ντέρμπι που μόλις τελείωσε, ήταν προπάντων μία υπενθύμιση του φετινού προφίλ που έχει το σύνολο. Η άμυνα έρχεται σίγουρα μπροστά και οι επιθετικές δυνατότητες προκύπτουν από τη γρήγορη εκτέλεση (που βοηθά και στην ανάκτηση της κατοχής μέσω επιθετικού ριμπάουντ) , την αναζήτηση των διαδρόμων προς τη ρακέτα στην προσωπική φάση (Παπαπέτρου, Χάκετ), την σχετική απεξάρτηση από το πικ εν ρολ με τον Σπανούλη, και βέβαια την ταχυδύναμη και τα hustle plays.

Μπορεί άραγε η ομάδα να φτάσει μακριά στην ευρωλίγκα βασιζόμενη σε αυτά τα χαρακτηριστικά; Kάποια αποτελέσματα μέσα στη σεζόν μας δείχνουν ότι μπορεί. Αν δε με απατά η μνήμη μου, σχεδόν κάθε χρονιά που τελείωσε με θρίαμβο , ο Ολυμπιακός πορεύτηκε με συγκεκριμένες ελλείψεις. Άλλοτε δεν υπήρχε 4ος γκαρντ (θυμάστε τον τραυματισμό του Μάντζαρη;), άλλοτε δεύτερος ψηλός (ποιος ήταν ο Πάουελ;) και άλλοτε σουτέρ (ναι, ναι τη χρονιά που ο καλύτερος σε αυτό τον τομέα ήταν ο Κέσελ!). Σε κάθε μία από αυτές τις συγκυρίες, οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν το μπάσκετ που τους επέτρεπε το ρόστερ τους και το κατάφεραν σχεδόν στην εντέλεια. Το ίδιο καλούνται να κάνουν και τώρα, και έχοντας μάλιστα να προσμένουν στην εκτελεστική ποιότητα που προσφέρει ο Ματ Λοτζέσκι.

Ο Βέλγος είναι απαραίτητος, όσο ίσως και ένας ακόμη σέντερ. Απέναντι στον ΠΑΟ, ο Μιλουτίνοφ έκανε το παν για να μας αποδείξει το αντίθετο.