Η Λερναία Ύδρα είχε συμπαίκτη τον Ηρακλή, δηλαδή τον κόσμο της!

Υπάρχουν πρωταθλήματα… και υπάρχουν πρωταθλήματα που γράφονται με αίμα, πόνο, δάκρυα και φωτιά. Το 15ο πρωτάθλημα στην ένδοξη ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού δεν ανήκει απλά στην πρώτη κατηγορία. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι ένα σύνθημα ψυχής, ένα ράπισμα στην τοξικότητα και την αδικία, ένα σήμα κατατεθέν του τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός.

Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, των αδελφών Αγγελόπουλων, της περηφάνιας, του πάθους, της συνέπειας και της πίστης, έγραψε Ιστορία με Ι κεφαλαίο. Όχι απλά γιατί κέρδισε τον Παναθηναϊκό με 3-1 στους τελικούς. Όχι γιατί κατέκτησε τον τίτλο με μια εμφατική νίκη στο κατάμεστο ΣΕΦ. Αλλά γιατί κέρδισε το ίδιο της το πεπρωμένο, γιατί ξέφυγε από τον βάλτο της αμφισβήτησης και ανέβηκε ξανά στο θρόνο, γιορτάζοντας όπως του άξιζε τα 100 χρόνια του συλλόγου.

Αν είσαι Ολυμπιακός, ξέρεις. Το φετινό ήταν ένας Γολγοθάς. Με τέσσερις σοβαρούς τραυματισμούς, με μια Ευρωλίγκα που χάθηκε μέσα σε 40 λεπτά, με ατελείωτο πόλεμο από κατευθυνόμενα ΜΜΕ και social media, με στοχοποίηση, δηλητήριο, ειρωνεία και απαξίωση. Κι όμως… αυτή η ομάδα δε λύγισε. Όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά αναστήθηκε.

Ο Παναθηναϊκός των τεράστιων επενδύσεων, των προσδοκιών και της πείνας για επιστροφή φάνταζε φαβορί. Προηγήθηκε στη σειρά και προσπάθησε να χτίσει αφήγημα αδικίας, να παίξει με τα συναισθήματα, να κάνει επίκληση στο θυμικό. Κι όμως, το μόνο που κατάφερε ήταν να ξυπνήσει το θηρίο.

Ο Ολυμπιακός απάντησε με τρεις συνεχόμενες νίκες. Με μπάσκετ ουσίας, με αυταπάρνηση, με συγκέντρωση, με καθαρό μυαλό και φλόγα στην καρδιά. Μια ομάδα που δεν επηρεάστηκε από κραυγές, παρασκήνια και ύβρεις. Που δεν διαλύθηκε, αλλά συσπειρώθηκε. Που έσβησε κάθε σκιά και γύρισε τον πόνο σε δύναμη. Που απέδειξε ότι ο χαρακτήρας δεν χτίζεται στα εύκολα, αλλά στα δύσκολα.

Και ναι, υπήρχαν πρωταγωνιστές. Ο Σάσα Βεζένκοφ, παρότι ψυχολογικά λαβωμένος, φώναξε παρών. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που είχε αμφισβητηθεί, ήταν εκεί. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ, ο πολεμιστής των μεγάλων στιγμών, έκανε ξανά το θαύμα του. Ο Μιλουτίνοφ, με ήθος και δύναμη, στήριξε το οικοδόμημα με κάθε ανάσα του.

Και ο πάγκος… αυτός ο περιβόητος πάγκος που τόσο συζητήθηκε. Τι ειρωνεία, ε; Που κάποτε τον έλεγαν «ρηχό» ή περιττό. Μα στα δύσκολα η Λερναία Ύδρα των Πειραιωτών ανέβαλε για μια ακόμη φορά το τέλος. Για κάθε τραυματία, δύο άλλοι σηκώνονταν με φλόγα στα μάτια. Όπως μόνο στον Ολυμπιακό συμβαίνει. Σαν κάτι ανίκητο, που τρέφεται απ’ την αμφισβήτηση.

Δεν ξέρουμε τι ξημερώνει. Ίσως ο Μπαρτζώκας σκέφτηκε να φύγει (κάποτε θα φύγει), αν και το αξίζει να μείνει. Ίσως αποχωρήσουν παίκτες, ίσως αλλάξει ο κορμός. Όμως ένα πράγμα δεν πρέπει να αλλάξει: η σπίθα. Αυτό το βλέμμα της πίστης, η πίεση σε κάθε κατοχή, η μαχητικότητα σε κάθε διεκδίκηση, η άσβεστη ανάγκη για υπέρβαση. Αυτή είναι η ταυτότητα.

Και αν κάποτε απογοητευτήκαμε, αν μας πλήγωσε η Μονακό, αν νιώσαμε πως η σεζόν πάει χαμένη, τώρα ξέρουμε. Αυτή η ομάδα δεν πέφτει, δεν τελειώνει, δεν παραιτείται. Μπορεί να τσαλακωθεί, αλλά θα σηκωθεί. Μπορεί να δακρύσει, αλλά θα χαμογελάσει ξανά. Και κάθε φορά θα μας θυμίζει γιατί την αγαπάμε, γιατί συνδεόμαστε, γιατί της συγχωρούμε τα πάντα.

Γιατί αυτή δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι κάτι από την ψυχή μας.
Και φέτος… μας την επέστρεψε.

Χίλια μπράβο, Ολυμπιακέ.
Χίλια μπράβο σε όλους όσοι πίστεψαν όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.
Αυτό το πρωτάθλημα είναι δικό σας – και λίγο απ’ όλων μας.