Αυτή τη φορά δε θα μας σταματήσει κανείς!

Χθες το βράδυ έζησα μια από τις πιο έντονες, συγκλονιστικές και – θα τολμήσω να πω – συγκινητικές βραδιές της ζωής μου ως φίλαθλος του Ολυμπιακού. Η νίκη μέσα στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ, με σκορ 86-84, δεν ήταν απλώς μια τεράστια πρόκριση στο Final 4· ήταν μια υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, τι κουβαλάμε ως σύλλογος και γιατί αυτός ο Θρύλος δεν σταματά ποτέ να μας κάνει περήφανους.

Το ματς είχε τα πάντα. Ανατροπές, ένταση, στιγμές απόλυτης απόγνωσης και ύστερα εκρήξεις ελπίδας και πίστης. Από το πρώτο δεκάλεπτο φάνηκε πως δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Η Ρεάλ ξεκίνησε με ρυθμό, έβρισκε σκορ, και η άμυνά μας είχε κάποια κενά. Το ημίχρονο μας βρήκε πίσω στο σκορ και η καρδιά μου είχε ήδη ανέβει στο λαιμό. Δεν ήμουν σίγουρος αν μπορούσαμε να ανατρέψουμε την κατάσταση. Αλλά ήμουν σίγουρος για κάτι: αυτή η ομάδα δεν τα παρατάει ποτέ.

Και το απέδειξε. Στο δεύτερο μέρος, είδαμε τον Ολυμπιακό να παίζει με πείσμα, καθαρό μυαλό και φοβερή τακτική προσήλωση. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έστησε μια αμυντική μηχανή που ανάγκασε τη Ρεάλ να βραχυκυκλώσει, ενώ στην επίθεση η ομάδα έδειξε ισορροπία, πάθος και εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Ηγέτης, εμπνευστής και στυλοβάτης, ο Κώστας Παπανικολάου ήταν παντού – έπαιξε σαν να ήθελε να πάρει στις πλάτες του όλη τη βαριά φανέλα του Ολυμπιακού. Από κοντά και ο Φουρνιέ, που απέδειξε γιατί αποκτήθηκε, γιατί είναι φτιαγμένος για τέτοιες βραδιές, και γιατί μπορεί να κάνει τη διαφορά σε κρίσιμα σημεία.

Όμως δεν ήταν μόνο αυτοί. Όλοι συνεισέφεραν, λίγο ή πολύ. Ο Φαλ έδωσε πολύτιμες ανάσες στη ρακέτα, ο Γκος είχε καθοριστικά σουτ, ο Μιλουτίνοφ πάλεψε σαν λιοντάρι, ο Βεζένκοφ έβαλε μια τριποντάρα ενώ οι υπόλοιποι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, με αυταπάρνηση και ψυχραιμία. Ήταν μια ομαδική νίκη, από αυτές που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως δεν παίζει μόνο το ταλέντο, αλλά και η καρδιά.

Η στιγμή της κόρνας της λήξης… δεν περιγράφεται. Ένιωσα να ξεσπάω. Δάκρυσα. Ήταν λύτρωση, ήταν δικαίωση, ήταν περηφάνια. Αυτή η πρόκριση στο Άμπου Ντάμπι έχει κάτι το ξεχωριστό. Ίσως γιατί έρχεται μετά από μια χρονιά με πολλές δυσκολίες, με τραυματισμούς, με σκαμπανεβάσματα. Εμείς θα είμαστε ξανά εκεί. Πάντα εκεί.

Και τώρα, ο στόχος είναι ένας: η κορυφή. Δεν πάμε στο Final 4 απλά για να είμαστε παρόντες. Πάμε να το σηκώσουμε. Το θέλουμε πιο πολύ από ποτέ. Το χρωστάμε στην ομάδα, στον Μπαρτζώκα, στον Παπανικολάου, σε όλους όσους πόνεσαν στο Βελιγράδι, στο Κάουνας, στο Βερολίνο. Το χρωστάμε σε εμάς τους ίδιους, στον κόσμο μας, που δεν έπαψε να πιστεύει. Αυτός ο Ολυμπιακός έχει ψυχή, έχει χαρακτήρα, έχει στόφα πρωταθλητή.

Το Άμπου Ντάμπι είναι πια το πεπρωμένο μας. Εκεί, θα πάμε για να τελειώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε. Για να γράψουμε ιστορία ξανά. Και αυτή τη φορά, δεν θα μας σταματήσει κανείς. Ο δρόμος για την κορυφή είναι στρωμένος με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα – και ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να τον βαδίσει μέχρι το τέλος. Για τη δόξα. Για την Ευρωλίγκα. Για τον Θρύλο.

Θα το σηκώσουμε. Και θα το ζήσουμε μαζί.