Άλλο το θεμιτό και άλλο το ανήθικο Κώστα…

Ένα απ’ τα πολλά ελληνικά διαχρονικά μας “κουσούρια”, είναι η προσωπολατρία και ο προσωποκεντρισμός. Στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην ιστορία. Η ιδιότητα αυτή να εστιάζουμε περισσότερο στο άτομο παρά στο γενικό ή καλύτερα, σε μια στιγμιαία ενέργεια παρά σε μια συνολική προσφορά. Η τελευταία εντύπωση μένει, αυτή ακολουθεί και δύσκολα αλλάζει. Πολλές φορές ο κόσμος ταυτίζεται μ΄έναν παίκτη και τον εξιδανικεύει, ακόμα κι αν αυτός είτε σε αθλητικά προσόντα, είτε σε ποιότητα ήθους, δεν το αξίζει. Όλοι θυμούνται σαν μια ευχάριστη ανάμνηση την αντίδραση του Γουντς στον Τομάσεβιτς, λίγοι όμως τον αντιεπαγγελματικό και αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα. Άλλοι τόσοι, τη σκηνή που ο Παρασκευάς Άντζας γονατίζει άθελά του είναι η αλήθεια, πάνω στον Σωτήρη Κυριάκο, παίρνοντας μια θέση στο ερυθρόλευκο οπαδικό πάνθεον, όμως λίγοι την αψυχολόγητη συμπεριφορά και αυτοεξορία του στην ταπεινή Δόξα Δράμας. Ο λαός θυμάται μια έντονη στιγμή και όχι το άθροισμα αυτών είτε αυτή είναι ανούσια, είτε σημαντική. Τα αυτιά του Σπανούλη, το φτύσιμο του Διαμαντίδη, οι πολύχρωμες εκρήξεις του Ομπράντοβιτς εντάσσονται επίσης σ’ αυτήν την κατηγορία από το ένα ή το άλλο στρατόπεδο.

Ο Κώστας Σλούκας άνηκε στην οικογένεια του Ολυμπιακού για 7 ολόκληρα χρόνια. Ανήλικος σχεδόν άφησε τη Θεσσαλονίκη για τον Πειραιά, σε μια μετακίνηση που αρχικά οι δικοί του άνθρωποι ήταν αντίθετοι, φοβούμενοι μήπως ο μικρός τότε Κώστας χαθεί στο πλούσιο και γεμάτο ερυθρόλευκο ρόστερ. Έδωσε πολλά και αγαπήθηκε. Πάλεψε και δικαιώθηκε. Άκουσε το όνομά του να γίνεται σύνθημα στο ΣΕΦ, είδε παιδάκια να φορούν τη φανέλα του, τον κόσμο να τον ονειρεύεται ως τον επόμενο ηγέτη της ομάδος. Δύο πρωταθλήματα, δύο Ευρωλίγκες, τελικοί και Φάιναλ 4. Σπουδαίες και ιστορικές βραδιές που φέρουν τη σφραγίδα του και στιγμές που έγιναν διαχρονικά highlights στα social media.

Όχι, δεν ήταν “υποχρεωμένος” ο Σλούκας να ανανεώσει με τον Ολυμπιακό. Δεν το ένιωθε και καλώς δεν το ΄κανε. Ο αθλητισμός δεν είναι συμβιβασμός και υποχρέωση να την υπηρετείς χωρίς να είσαι στο 100% εκεί. Όσο και να επικαλούμαστε τον επαγγελματισμό, πάντα υπάρχουν παρεκκλίσεις και αδυναμίες, υπέρ ή κατά μιας ομάδος. Αν ήταν όμως κάπου υποχρεωμένος, ήταν στον κόσμο και στους αδερφούς. Το μεγάλο κακό δεν είναι ότι συμφώνησε με τη Φενέρ πριν πάει στο τελικό ραντεβού με τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο. Το μεγαλύτερο κακό είναι πως συνεχίζει απρόκλητα και αδικαιολόγητα να ακολουθεί μια αχάριστη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Η αγνωμοσύνη είναι ένα πολύ άσχημο χαρακτηριστικό το οποίο διογκώνεται επικίνδυνα όταν αυτή προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης σ’ ένα τεράστιο κοινό. Έχει “ξενερώσει” ο κόσμος του Ολυμπιακού με την όλη συμπεριφορά του Σλούκα. Το κρυφτούλι, τα ψέμματα και αποκορύφωμα οι δηλώσεις του στα τουρκικά μέσα. Είναι θεμιτό να προσπαθείς να δημιουργήσεις καλή πρώτη εντύπωση στα νέα σου “αφεντικά”, είναι ανήθικο όμως να χρησιμοποιείς την παλιά σου ομάδα για να το πετύχεις. Οι παίκτες πάνε και έρχονται, ο Ολυμπιακός όμως μένει και θα μένει. Και καλώς ή κακώς ο κόσμος δε ξεχνά και η πόρτα του Ολυμπιακού για τον Κώστα έχει πλέον κλείσει, όπως έκλεισε μονομιάς πριν κάποια χρόνια για έναν άλλο Έλληνα λίγο πιο ψηλό και με πιο μεγάλο στόμα. Όλα είναι κύκλος και στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Όλοι είμαστε οι επιλογές μας και ο Σλούκας που έκανε τις δικές του, πλέον πρέπει να ζήσει μ’ αυτές.