Υπέροχος αλλά μην ξεχάσουμε τον γκαρντ!

Χθες στο Μόναχο είδα τον Ολυμπιακό που όλοι θέλουμε να βλέπουμε. Και κυρίως, τον Ολυμπιακό που φαίνεται να θυμάται ποιος είναι. Γιατί κακά τα ψέματα — εμείς οι Έλληνες, και ειδικά οι οπαδοί, έχουμε τη δική μας ιδιόμορφη σχέση με την υπερβολή. Ενθουσιαζόμαστε σαν ιθαγενείς που τους δείχνουν καθρέφτες και, με την ίδια ταχύτητα, απογοητευόμαστε και καταριόμαστε θεούς και δαίμονες. Χθες, όμως, ο Ολυμπιακός μας θύμισε πως υπάρχει κι ένα άλλο πρόσωπο: αυτό της συνέπειας, της σοβαρότητας, της μπασκετικής ωριμότητας.

Η εμφάνιση στο Μόναχο ήταν σχεδόν καθολική. Από τα πρώτα λεπτά ένιωθες ότι υπάρχει πλάνο, ένταση, πάθος. Η άμυνα δούλευε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, οι γραμμές επικοινωνούσαν άψογα, τα rotations βγήκαν με ακρίβεια. Στην επίθεση, είδα plays που έβγαζαν νόημα — κάτι που είχαμε καιρό να πούμε. Είδα παίκτες με καθαρό μυαλό, διάθεση, διάβασμα του παιχνιδιού και υπομονή. Είδα έναν Ολυμπιακό που δεν έπαιζε απλώς για να νικήσει, αλλά για να δείξει πως ξέρει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει.

Και εδώ έρχεται το δίλημμα. Όλη αυτή η συζήτηση περί προσθήκης — πόσο ουσιαστική είναι; Μήπως είναι προϊόν της δικής μας ανησυχίας, της ματαιοδοξίας μας να βλέπουμε πάντα κάτι καινούριο; Ο Ολυμπιακός, ακόμα και έτσι όπως είναι τώρα, απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί, να κυριαρχήσει, να εμπνεύσει. Και θα συνεχίσει να το κάνει, ίσως και καλύτερα, αν η χημεία δέσει ακόμη περισσότερο.

Ωστόσο, η μεγάλη εικόνα δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί, όσο κι αν το θέλω, όσο κι αν χθες ένιωσα περήφανος, ξέρω ότι οι λεπτομέρειες είναι αυτές που στο τέλος κρίνουν μια σεζόν. Και η λεπτομέρεια εδώ είναι η θέση του playmaker. Ο Λι δεν αποδίδει όπως πρέπει, ο Έβανς δείχνει πως δύσκολα θα ανταποκριθεί — και το κενό παραμένει. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν διαφορετικό δημιουργό, όχι απλώς έναν ακόμα σκόρερ. Κάποιον που θα “κουμπώσει” με τους υπόλοιπους, θα ανοίξει το παιχνίδι στα pick n’ roll, θα προσθέσει μια άλλη διάσταση απέναντι στους αντιπάλους.

Η αγορά είναι στενή, το ξέρω. Όμως οι δηλώσεις του Μπαρτζώκα, που παρουσιάζουν την κατάσταση ως ιδανική, με ενοχλούν. Γιατί δεν είναι. Είναι πλασματικές, μακριά από την πραγματικότητα που βλέπει όποιος παρακολουθεί προσεκτικά κάθε φάση, κάθε πάσα, κάθε λάθος επιλογή. Ο κόουτς έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν επιδέχεται κριτική.

Χθες, πάντως, έφυγα από την οθόνη με χαμόγελο. Γιατί ο Ολυμπιακός έδειξε ότι παραμένει Ολυμπιακός. Και γιατί, αν κάτι μας δίδαξε το παιχνίδι στο Μόναχο, είναι πως όταν αυτό το σύνολο παίζει με καθαρό μυαλό και πάθος, μπορεί να κερδίσει τους πάντες. Το μόνο που μένει είναι να μη χαθεί ξανά η εστίαση, να μη μας παρασύρει η υπερβολή — θετική ή αρνητική. Γιατί η σεζόν είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ. Και ο χθεσινός Ολυμπιακός έδειξε πως έχει τη δύναμη να τερματίσει πρώτος.