Ο Έβανς δεν είναι στοίχημα, είναι ποντάρισμα στη ρουλέτα

Το τελευταίο φιλικό του Ολυμπιακού απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα επίκειται, αλλά τα ερωτήματα που ταλανίζουν τον κόσμο της ομάδας δεν πρόκειται να απαντηθούν ότι και να δούμε. Ναι, οι «ερυθρόλευκοι» ενισχύθηκαν σε κομβικούς τομείς όπου υπήρχαν πραγματικές ανάγκες· ναι, το ρόστερ δείχνει πιο ισορροπημένο και πιο βαθύ. Όμως το ερώτημα παραμένει: θα αποκτηθεί επιτέλους ο παίκτης στο «1», με τα elite χαρακτηριστικά που απαιτεί η σύγχρονη Ευρωλίγκα;

Η υπόθεση «Κίναν Έβανς» μονοπωλεί τη συζήτηση. Ο Αμερικανός γκαρντ κουβαλάει δύο σοβαρούς τραυματισμούς και το ερωτηματικό γύρω από την ετοιμότητά του δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ο Ολυμπιακός, πέρυσι το καλοκαίρι, πήρε μια απόφαση που πολλοί χαρακτήρισαν ριψοκίνδυνη και άλλοι -όπως εγώ- που διαφώνησαν : να ενεργοποιήσει το συμβόλαιό του, τιμώντας τη συμφωνία, έστω κι αν ο παίκτης δεν πάτησε παρκέ ούτε για δευτερόλεπτο. Από τη μία πλευρά, ανθρώπινα, είναι κίνηση σεβασμού και ήθους. Από την άλλη, διοικητικά και αγωνιστικά, η επιλογή μοιάζει με στοίχημα υψηλού ρίσκου για μια ομάδα που δεν μπορεί να λειτουργεί με φιλανθρωπική λογική αν και το κάνει, όπως θεωρώ πως το έκανε ως ένα βαθμό φέτος με τις περιπτώσεις Μακίσικ ή και Λαρεντζάκη (αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστό άρθρο).

Η ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ διδάσκει αλλά ποιος την ακούει: ελάχιστοι αθλητές επέστρεψαν στο ίδιο επίπεδο ύστερα από έναν, πόσο μάλλον από δύο σοβαρούς τραυματισμούς. Και σε μια χρονιά που φιλοδοξεί να κορυφωθεί στο Final Four της Αθήνας, η βάση του σχεδιασμού δεν μπορεί να στηρίζεται στη… ρουλέτα.

Τα ρεπορτάζ που κυκλοφορούν στα μέσα Σεπτεμβρίου μιλούν πλέον ξεκάθαρα: ο Ολυμπιακός θα κινηθεί για βασικό δημιουργό και σκόρερ. Κι εδώ γεννάται το εύλογο ερώτημα: γιατί όχι νωρίτερα; Αν υπήρχε πράγματι σχέδιο αναμονής για τις αποδεσμεύσεις από το ΝΒΑ, όπως συνέβη με τον Ναν από τον ΠΑΟ πριν δύο χρόνια, θα ήταν θεμιτό. Όμως οι κινήσεις θυμίζουν περισσότερο αναγκαστική εξέλιξη παρά στοχευμένη στρατηγική. Κι αυτό, δυστυχώς, παραπέμπει στο προπερσινό «φιάσκο Μπραζντέικις» – μια βεβιασμένη απόφαση που στοίχισε σε ολόκληρη τη σεζόν.

Για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρόκειται για μομφή στον Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά για κριτική σε συγκεκριμένες επιλογές που μπορούν να καθορίσουν το μέλλον της χρονιάς. Ο Έλληνας τεχνικός έχει αποδείξει ότι ξέρει να χτίζει ομάδες με αρχές και ταυτότητα. Οι προσθήκες των Γουόρντ και Χολ δείχνουν σοβαρή σκέψη και πλάνο, ενώ ακόμα και η επένδυση στον Κώστα Αντετοκούνμπο έχει τη δική της λογική (ο Νετζήπογλου σε μια θέση που η ομάδα είναι υπερπλήρης, αναρωτιέμαι πότε θα παίξει έστω και στα χασομέρια της Basket League αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση). Ωστόσο, στο «1» δεν χωρούν πειράματα. Ο ηγέτης στη θέση του point guard δεν είναι απλά ένας ακόμα παίκτης: είναι ο άξονας πάνω στον οποίο περιστρέφεται ολόκληρο το οικοδόμημα.

Η ουσία είναι απλή: καλύτερα να περιμένει και τον Οκτώβριο και να βρεις τον κατάλληλο, παρά να βιαστείς για να κλείσεις μια τρύπα που θα σε αναγκάσει να «τρέχεις» ξανά στη μέση της σεζόν. Ένας πραγματικά ποιοτικός γκαρντ δεν χρειάζεται μήνες προσαρμογής· έχει την κλάση να ενσωματωθεί άμεσα και να κάνει τη διαφορά.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού ανησυχεί και έχει δίκιο να απαιτεί το καλύτερο. Το Final Four στο ΟΑΚΑ ανεβάζει τον πήχη και μικραίνει τα περιθώρια ανοχής. Δεν είναι εποχή για ρίσκα ή για συναισθηματισμούς. Είναι εποχή για αποφάσεις με καθαρό μπασκετικό κριτήριο.

Μακάρι η χρονιά να κυλήσει με υγεία, να απολαύσουμε το μπάσκετ που μπορεί να προσφέρει αυτή η ομάδα και να αποφύγουμε τις τοξικότητες. Αλλά πάνω από όλα, μακάρι η διοίκηση να δώσει στον Μπαρτζώκα το «εργαλείο» που λείπει: τον point guard που θα κάνει τον Ολυμπιακό πραγματικά ακαταμάχητο.