Η επόμενη μέρα δεν είναι Πρωταπριλιά

Ο Ολυμπιακός έχασε, ο Ολυμπιακός (σχεδόν) αποκλείστηκε. Αυτή η ομάδα που τόσα μας χάρισε, διανύει μια κακή περίοδο και δίκαια δε θα συνεχίσει στην Ευρώπη. Οι αφορισμοί είναι εύκολοι, ωστόσο καλό θα ήταν με καθαρό -όσο γίνεται- μυαλό να δούμε την επόμενη μέρα, καθαρά μπασκετικά και με γνώμονα το μέλλον του συλλόγου, που δε θα πρέπει να είναι κοντόφθαλμο και να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, του μοναδικού πλέον στόχου που απέμεινε.

Φτάσαμε ως εδώ για πολύ συγκεκριμένους λόγους τους οποίους και έχουμε αναλύσει και σχολιάσει δεκάδες φορές. Ας τους πούμε άλλη μια φορά περιληπτικά ώστε να μπορέσουμε να δούμε και πιο απρόσκοπτα την επόμενη μέρα.

Σχεδιασμός και μεταγραφές

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη χρονιά χτισμένος λάθος. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε παίκτες πρωτίστως λόγω αμυντικών χαρακτηριστικών και δευτερευόντως στο πως αυτοί θα “κουμπώσουν” στο υπόλοιπο σύνολο δίνοντας στοιχεία που έλειπαν ή δημιουργώντας νέες καταστάσεις στο σετ ή τρανζίσιον παιχνίδι.

Η φυγή του Σλούκα ήταν αυτή που μετάλλαξε τους ρόλους αφού προκάλεσε ανισορροπία στα γκαρντ. Η επιλογή Στρόμπερι προοριζόταν για για να συμπληρώσει μια πεντάδα περιφερειακών πλάι στους Σπανούλη, Μάντζαρη, Σλούκα και Χάκετ. Ο Στρόμπερι θα ήταν ως ο καμικάζι αμυντικός και παίκτης ανοιχτού γηπέδου που θα έδινε ενέργεια και αιφνιδιασμούς. Ο Αθηναίου ήρθε διότι ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να πάρει κι άλλο ξένο και χρειαζόταν μια έξτρα επιλογή και του βγήκε η συγκεκριμένη μέχρι να ξεχαστεί κάπου μεταξύ πάγκου και εκτός αποστολής.

Στο “4” επελέγη ως ο βασικός back up του προερχόμενου από Ευρωμπάσκετ Πρίντεζη ο άγουρος σε ταλέντο, ατίθασος σε χαρακτήρα και άοσμος μπασκετικά Δημήτρης Αγραβάνης, μια απόφαση που ακόμα κι από τη media day προσωπικά επέκρινα σε κόουτς και διοίκηση λαμβάνοντας απαντήσεις περί του αντιθέτου. Αποδείχθηκε όπως περιμέναμε εξαιρετικά λίγος.

Στο “5” έγινε το μυθικό για ομάδα Ευρωλίγκας, τρεις ξένοι για μια θέση, εκ των οποίων ο ένας (βλέπε Μιλουτίνοφ) δεν βρισκόταν ακόμα ούτε στο ελάχιστο, στο επίπεδο του Ολυμπιακού και πρωταθλητισμού “πληρώνοντας” δημόσιες σχέσεις ένας Θεός ξέρει γιατί, με τους Σπερς.

Στη συνέχεια, ο αντικαστάτης του Γιανγκ ο οποίος μετά από 120 μέρες αποφασίστηκε πως είναι ένας 34χρονος power forward από την Αυστραλία, ένας Όντομ ο οποίος ήρθε και μπέρδεψε όλη την ομάδα συθέμελα χωρίς να δικαιολογεί στην ουσία έμπρακτα την επιλογή του βάσει ποιότητας και πολλοί ακόμα μικροί και μεγαλύτεροι σε διάρκεια τραυματισμοί που στέρησαν ποιοτικές λύσεις σε κρίσιμα ματς.

Σφαιρόπουλος

Ο τεχνικός του Ολυμπιακού ξεκίνησε τη χρονιά από τη θέση του ισχυρού. Μία σεζόν στο λιμάνι ερχόμενος μετά από αποκλεισμό έναντι του αιωνίου του αντιπάλου και ενώ όλοι θεωρούσαν ότι η σεζόν θα ήταν αποτυχημένη, χωρίς να αλλάξει το παραμικρό στο ρόστερ, έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας και πήρε εύκολα το πρωτάθλημα.

Αυτό επετεύχθη κυρίως διότι διατήρησε την ομοιογένεια της ομάδος, είχε τη τύχη να δει έναν Σπανούλη να πραγματοποιεί εξαιρετικό δεύτερο μισό, βρέθηκε απέναντί του ένας κάκιστος Παναθηναϊκός και δημιουργώντας πραγματικά στους παίκτες συνθήκες οικογένειας και χρησιμότητας αφού πράγματι τους υπολόγιζε όλους και έπαιρνε από τον καθένα το 110% της προσφοράς του.

Η μεγαλύτερη φετινή αποτυχία του ερυθρόλευκου προπονητή είναι πως πρόδωσε τα ίδια του τα πιστεύω προχωρώντας σε τόσες πολλές αλλαγές και στην άρνηση ή αδυναμία να εντάξει νέα συστήματα-φιλοσοφία-σχέδια πέρα από τα γνωστά και την άκρατη επιμονή στον Βασίλη Σπανούλη ως μοναδικό άξονα εκδήλωσης επιθέσεων.

Ο φετινός Ολυμπιακός είναι η πιο προβλέψιμη ομάδα της Ευρώπης και συνάμα η πιο βαρετή. Δεν έχει τίποτα το θελκτικό στο παιχνίδι του, τίποτα το καινούριο, τίποτα το πρωτοποριακό, τίποτα το απρόβλεπτο. Το κεντρικό Pick ‘n Roll στην επίθεση με τα hedge out στην άμυνα έγιναν de facto επιλογές ακόμα κι αν η εικόνα φώναζε εδώ και μήνες πως κάτι έπρεπε να αλλάξει.

Η ομάδα στο ΤΟΠ16 στα εκτός έδρας παιχνίδια έχει 6/7 ήττες! Και το χειρότερο όλων είναι ότι αλλοιώθηκε το DNA που έφερε αυτόν τον σύλλογο στην κορυφή, το refuse to lose. Ο Ολυμπιακός εκτός του παιχνιδιού της Μόσχας απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και της Μπάμπεργκ στη Γερμανία, παραδόθηκε άνευ όρων. Εγκατέλειψε τα ματς και έγινε έρμαιο στις διαθέσεις των αντιπάλων. Ναι, ο όμιλος ήταν καμικάζι αλλά οι ερυθρόλευκοι αδίκησαν τους εαυτούς τους αφού δεν έπαιξαν σύμφωνα με το ταβάνι τους.

Και τώρα τι γίνεται;

Η σεζόν συνεχίζεται και το πρωτάθλημα Ελλάδος είναι ένας τίτλος που δεν πρέπει να χαθεί. Ο χρόνος μέχρι τους τελικούς και η απουσία ευρωπαϊκών υποχρεώσεων μπορούν να χαρακτηριστούν ως ευκαιρία για να δουλευτεί η ομάδα απέναντι στον ανανεωμένο και βελτιωμένο ΠΑΟ και να σώσει ότι σώζεται από τη φετινή κάκιστη σεζόν.

Δεν είμαι υπέρ των πολλών αλλαγών και θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει έναν εξαιρετικό κορμό που πρέπει να παραμείνει και να ενισχυθεί σωστά το καλοκαίρι. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένας προπονητής με καλά στοιχεία που όμως αν αποφασιστεί να παραμείνει και μετά το καλοκαίρι ανεξάρτητα από την έκβαση στα playoffs, θα χρειαζόταν ενδεχομένως μια ποιοτική προσθήκη στο τεχνικό τιμ με διαφορετική οπτική και παιδεία απ΄τους ήδη υπάρχοντες.

Το συμβόλαιο του Σπανούλη λήγει το καλοκαίρι και παρά τη μέτρια χρονιά που διανύει ο αρχηγός της ομάδος, είμαι πεπεισμένος ότι πρέπει να παραμείνει. Σαφώς και με μικρότερο από το νυν συμβόλαιο όμως μιλάμε για τον σπουδαιότερο εν ενεργεία παίκτη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και οτιδήποτε άλλο θα ήταν τεράστιο ρίσκο.

Από κει και πέρα, Πρίντεζης, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Γιανγκ, Χάκετ, Λοτζέσκι και Χάντερ κρίνονται απαραίτητοι. Επίσης το συμβόλαιο του τελευταίου λήγει και κακώς μέχρι τώρα δεν ανανεώθηκε.

Καββαδάς, Αγραβάνης και Αθηναίου, έχουν ρόλο στο ρόστερ, περισσότερο συμπληρωματικό και όχι ως βασικές στο ροτέισον επιλογές. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται οπωσδήποτε δύο παίκτες. Έναν γκαρντ εγνωσμένης αξίας ο οποίος θα μοιράζεται πλέον με τον κάθε μέρα και μεγαλύτερο Σπανούλη σκορ, χρόνο και πρωτοβουλίες στο “2” και έναν power forward πίσω από τον Πρίντεζη με αθλητικά προσόντα, καλό τρίποντο, τουλάχιστον αξιοπρεπή άμυνα και με προοπτική να βγει μπροστά όταν ο Γιώργος μεγαλώσει κι άλλο. Ένας παίκτης για παράδειγμα με τα προσόντα και την αξία του Οκάρο Γουάιτ του Άρη, θεωρώ ότι καλύπτει υπέρ του δέοντος αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα μπορούσα να παραθέσω και κάποια ονόματα για την περιφέρεια όμως δεν είναι ακόμα ώρα.

Η ομάδα αυτή μας χάρισε μοναδικές και αξέχαστες στιγμές. Τώρα που έπεσε, τώρα πρέπει όσοι την αγαπάμε πραγματικά και με συνέπεια, να τη βοηθήσουμε να σηκωθεί. Συμβόλαιο με τους τίτλους δεν έκανε κανείς. Όπως προσπαθούμε εμείς να κερδίζουμε έτσι προσπαθούν και οι άλλοι. Ο μηδενισμός δεν έκανε ποτέ καλό και σε τίποτα. Αντίθετα η ψυχραιμία είναι το πρώτο ζητούμενο όταν υπάρχει κρίση για να επανέλθει η ηρεμία και η σταθερότητα. Έχει πολλά να μας δώσει ακόμα αυτή η ομάδα και τώρα θα φανεί πόσοι στην πράξη την πονάμε και τη σεβόμαστε. Το χα γράψει παλαιότερα και το ξαναγράφω και τώρα. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων, είναι η κορυφαία ομάδα που έβγαλε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Ας μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ…