O Βαλάντης Σιδέρης γράφει για το blog του, στα kokkina.gr, για την μεγάλη αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Μπάγερν που έχει ξεσηκώσει το κοινό, αναλύει τη γερμανική ομάδα, τα αντικειμενικά δεδομένα αλλά και την έκπληξη που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.
Απέχουμε περίπου μία βδομάδα από την πρεμιέρα του Τσάμπιονς λιγκ και την αναμέτρηση κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου, όμως ήδη η συντριπτική πλειοψηφία του ερυθρόλευκου κοινού, ζει και αναπνέει γι’ αυτό το ματς. Εξ ου και η τεράστια ουρά για ένα μαγικό χαρτάκι αλλά και οι συζητήσεις σε παρέες και φόρουμ για την ενδεχόμενη 11άδα, τακτική προσέγγιση, σημεία προσοχής αλλά και ψυχολογίας.
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Η Μπάγερν είναι μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο με σταθερό κορμό και εξαιρετικούς παίκτες. Δίκαια κυρίαρχος στη Μπουντεσλίγκα και από τα φαβορί για την κατάκτηση του… “Τσαμπιολίς”. Ενισχυμένη από πέρυσι αφού απέκτησε τους Βιντάλ και Ντάγκλας Κόστα στη θέση των Σβάινστάιγκερ και Σακίρι. Στον πάγκο, για πολλούς ο κορυφαίος σύγχρονος προπονητής, ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Απουσίες υπάρχουν (Μπενάτια, Μπανστούμπερ, Λαμ, Ρόμπεν, Ριμπερί, Χάβι Μαρτίνες) αλλά είναι τόσο γεμάτο το γερμανικό ρόστερ που υπάρχουν τουλάχιστον δύο ισάξιοι παίκτες σε κάθε θέση.
Στα δικά μας δεδομένα, ο Ολυμπιακός είναι μια καινούρια ομάδα. Νέος προπονητής και πολλές μεταγραφές ενδεκάδας συνθέτουν μια οντότητα που χρειάζεται χρόνο και δουλειά ώστε να φτάσει στο πικ της απόδοσης που μπορεί και πρέπει. Αυτό σίγουρα δε θα γίνει με το καλημέρα, πόσο μάλλον απέναντι σ’ ένα μεγαθήριο όπως οι Γερμανοί. Ντα Κόστα, Καμπιάσο, Ερνάνι, Πάρντο, Σεμπά, Πουλίδο, Φινμπόγκασον, Ιντέγε ακόμα ψάχνονται και προσαρμόζονται. Ο κόουτς Σίλβα βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας μόλις για δύο μήνες και παρότι φαίνεται σοβαρός και “δουλευταράς”, δεν έχει καταφέρει ακόμα και είναι απόλυτα λογικό, να περάσει όλα αυτά που θέλει και έχει στο μυαλό του.
Άρα αμέσως αμέσως, έχουμε στο ξεκίνημα της χρονιάς μια αναμέτρηση με δύο ομάδες που έχουν εκτός από διαφορά ποιότητας και διαφορά ομοιογένειας και επιπέδου ετοιμότητας. Σαν αντέρεισμα θα μπορούσα να σας παρατάξω δύο δεδομένα. Την ιδιαιτερότητα της…”πρεμιέρας” αλλά και τον παράγοντα “Γεώργιος Καραϊσκάκης”. Στη πρώτη κατεύθυνση, έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες εκπλήξεων σε έναρξη σπουδαίων διοργανώσεων καθώς να μη κοροϊδευόμαστε, αν κερδίσει ο Ολυμπιακός θα αποτελεί το λιγότερο πιθανό σενάριο. Η δεύτερη κατέθυνση, η έδρα δηλαδή, είναι ικανή να επηρεάσει τις ισορροπίες, να δώσει ακόμα μεγαλύτερη κίνητρο αλλά και ενέργεια στους ερυθρόλευκους που πάντα στο Φάληρο νιώθουν παραδοσιακά καλύτερα. Βέβαια η Μπάγερν είναι έμπειρη και δύσκολα θα επηρεαστεί από τις όποιες συνθήκες, όμως δε παύουν να είναι άνθρωποι που μπορούν να παρασυρθούν.
Τέλος είναι η παράμετρος τύχη. Καλή η τακτική, καλό το κοουτσάρισμα και απαραίτητο, όμως αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα. Πέρυσι και πρόπερσι οι Πειραιώτες στάθηκαν τυχεροί -και ικανοί σε ένα σημείο για παράδειγμα με τον Ρομπέρτο- και πήραν νίκες που τυπικά και ποδοσφαιρικά βάσει συνολικής απόδοσης δε δικαιούνταν. Οπότε μπορεί να επηρεάσει η… “τύχη” το αποτέλεσμα ενός αγώνα; Φυσικά αλλά μόνο αυτό δε φτάνει και το καταλαβαίνουμε όλοι, ειδικότερα απέναντι στους Βαυαρούς.
Αναφορικά με την τακτική προσέγγιση, διαβάζω πως πρόθεση του Σίλβα είναι να αγωνιστεί με τρία χαφ στον άξονα όπως έκανε πέρυσι για παράδειγμα στην παρόμοια αναμέτρηση της Σπόρτινγκ με την Τσέλσι. Αυτό αποτελεί περισσότερο εκτίμηση παρά πληροφορία ή απόρροια γνώσης οπότε είναι σχετικά άτοπο να μπαίνουν σε μια διαδικασία να αξιολογήσουμε μία διάταξη που δεν την είδαμε σε κανένα φιλικό και που κατά τη γνώμη μου θα αποτελούσε ρίσκο.
Το μεγαλύτερο ερωτηματικό για μένα ακούει στο όνομα Παϊτίμ Κασάμι που ίσως ξεκινήσει το ματς. Ο Ελβετός δεν έκανε καλή προετοιμασία, είναι κοινό μυστικό ότι δεν ήταν αρνητικός σε μια μεταγραφή που όμως δεν ήρθε ποτέ και σε συνδυασμό με τα πολλά λεφτά που ξοδεύτηκαν πέρυσι για να αποκτηθεί, τον “συμπεριέλαβαν” σ’ ένα βαθμό και στην ευρωπαϊκή λίστα.
Το δίδυμο Σιόβα-Ντα Κόστα δεν έχει δέσει και είναι αργό, όμως και η Μπάγερν με τον Λεβαντόσκι στην κορυφή δεν απειλεί τόσο στην ταχύτητα όσο στην τεχνική και πλάγια ανάπτυξη που τροφοδοτείται εν πολλοίς από τον Πολωνό που παίζει και με πλάτη και είναι εξαιρετικός στον αέρα. Το 3-4-3 του Γκουαρντιόλα είναι σταυρόλεξο στην αντιμετώπισή του αφού είναι ευπροσάρμοστο και ευμετάβλητο ανάλογα την επιθετική προσέγγιση ενώ δημιουργεί σταθερά έναν συμπαγή άξονα βάσει του οποίου με καλή και γρήγορη κυκλοφορία δημιουργούνται ρήγματα τόσο στην πλάτη της άμυνας από τα πλάγια επιθετικά χαφ αλλά και την τοποθέτηση του Λεβαντόφκσι που τραβάει παίκτες πάνω του, ανοίγει χώρους και έχει τη δυνατότητα να “σπάσει” τη μπάλα προς πάσα κατεύθυνση.
Για πολλούς, ο Μίλερ είναι αυτός που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό στον γερμανικό άξονα και δεν έχουν πολύ άδικο, όμως η παρουσία των Βιντάλ και Αλόνσο θα καθορίσει για μένα περισσότερο την πορεία του ματς. Ειδικότερα η προσθήκη του Χιλιανού, προσδίδει αστείρευτα πνευμόνια, δυναμικά μαρκαρίσματα αλλά και ικανότητα για δημιουργία και απειλή κάτι που προβληματίζει διπλά αν πρέπει να τον αντιμετωπίσει ο πολύ πιο αργός και σοφτ αμυντικά Κασάμι. Από την άλλη ο Μπουχαλάκης αν πάρουμε ως δεδομένο πως έχει αναρρώσει από τον τραυματισμό του, δεν έχει ίσως την απαιτούμενη εμπειρία για τέτοια δύσκολα ματς όμως σίγουρα στα καλά του θα ματσάρει καλύτερα τα αντίπαλα χαφ και θα καλύψει σαφώς περισσότερους κενούς χώρους.
Εντεκάδα ακόμα δε θα δώσω. Θα περιμένω και το παιχνίδι με τον Πλατανιά, ώστε να δούμε σε τι κατάσταση είναι οι Ιντέγε, Ερνάνι και Φινμπόγκασον που απουσίαζε τον τελευταίο καιρό. Ίσως δούμε και κάποια έκπληξη από τον Σίλβα στην διάταξη (Σιόβα στα χαφ, Φορτούνη στα πλάγια για να μπει και ο Τσόρι)αν και πολλές φορές παράτολμες και απροσδόκητες ενέργειες, γυρίζουν μπούμερανγκ. Θα δούμε και θα κάνουμε άλλη μια ανάλυση, παραμονές του ματς με περισσότερα στοιχεία και δεδομένα. Πλατανιάς τώρα με σκοπό να φορμαριστεί η ομάδα και όλα θα γίνουν.