Το κόστος της αξιοπρέπειας και μια θέση στο λεωφορείο

Ο Βαλάντης Σιδέρης σχολιάζει και διερωτάται για την διαφαινόμενη μετακίνηση του Γιάννη Σφαιρόπουλου στον Παναθηναϊκό με ότι αυτό συνεπαγέται για το μέλλον του ίδιου και της ομάδας γενικότερα.

Όπως όλα δείχνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα είναι ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού, μια εξέλιξη που προσωπικά μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτός της απορίας.

Δεν είμαι ρομαντικός. Το γεγονός ότι ο Σφαιρόπουλος θήτευσε επί 4 χρόνια στον ερυθρόλευκο πάγκο, δεν απαγορεύει οποιαδήποτε μετακίνησή του οπουδήποτε. Οι αιώνια αντιπαλότητα είναι για τους φιλάθλους, όχι για τους επαγγελματίες. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Σπανούλης δεν θα έπρεπε ποτέ να φορέσει τον έφηβο στο στήθος, ο Νικοπολίδης να πήγαινε στο εξωτερικό όταν και τον ήθελαν και ο Παπαπέτρου να αγοράσει σπίτι στην Καστέλα από τα 19. Προφανώς δεν είναι έτσι. Αθλητές και παράγοντες αναζητούν το καλύτερο για την καριέρα και την τσέπη τους, οπότε προφανώς δεν είμαι σε θέση να ψέξω τον οποιοδήποτε Σφαιρόπουλο.

Αυτό όμως που με εκπλήσσει, είναι η απόφασή του να καθίσει στον πράσινο πάγκο (αν όντως λάβει σάρκα και οστά αυτό το σενάριο) με τα δεδομένα που ισχύουν τα τελευταία χρόνια, τα ηνία της οποίας έχει αναλάβει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Δε με αφορά να σχολιάσω τα πεπραγμένα του στο Instagram ή στην γενικότερη εξωγηπεδική ζωή του, ωστόσο είναι πασιφανές ότι σαν παράγοντας και δη, ιδιοκτήτης ενός ιστορικού συλλόγου, στερείται συνέπειας και σταθερότητας και δεν λογίζεται από την πλειοψηφία των πράσινων οπαδών ως ιδανικός συνεχιστής των προκατόχων του στην ηγεσία της ομάδας. Τόσο στις αποφάσεις του, στον τρόπο διαχείρισης της ομάδας, στην καθίζηση του μπάτζετ, στην απουσία μακροπρόθεσμου πλάνου και κυρίως στις σπασμωδικές αντιδράσεις του.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος παρουσιάζει και έχει, την εικόνα ενός σοβαρού και αξιοπρεπούς ανθρώπου πέρα από τις όποιες προπονητικές του ικανότητες. Για όσα έχει πετύχει τον σέβομαι και τον εκτιμώ. Πολλοί λέγαμε ότι με τον Ολυμπιακό έφτασε το μπασκετικό του ταβάνι, κατακτώντας τίτλους και φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας. Βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι διαχειρίστηκε μια ομάδα που είχε στο απόγειο της καριέρας τους, τον μυθικό Βασίλη Σπανούλη και τον εξαιρετικό Γιώργο Πρίντεζη, με ένα ιδιαίτερα υψηλό για τα δεδομένα της χώρας μας μπάτζετ και κυρίως μια διοίκηση χωρίς παλινωδίες, χωρίς ίντριγκες και πρωτίστως με συνέπεια στις οικονομικές της υποχρεώσεις. Ο σύγχρονος ΠΑΟ, στερείται σχεδίου, αθλητικού και οικονομικού, λειτουργεί σ’ένα πλαίσιο εμφυλίου και διχασμού παρά τις τελευταίες ενωτικές ανακοινώσεις και το σημαντικότερο όλων, βρίσκεται υπό πώληση και ο μοναδικός λόγος που παραμένει ακόμα στα χέρια της DPG είναι η έλλειψη ενός σοβαρού επενδυτή (κάτι το οποίο ελέγχεται βέβαια).

Είναι λοιπόν ο Παναθηναϊκός μια ορθή επαγγελματικά επιλογή για έναν προπονητή επιπέδου Ευρωλίγκας όπως ο περί ου ο λόγος; Σίγουρα οι διάθεσιμες κενές θέσεις για head coach στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση είναι περιορισμένες έως και ανύπαρκτες, αλλά δικαιολογείται να γίνει μια … αναγκαστική επιλογή με το όποιο κόστος;

Στον αντίποδα, οι παίκτες του ΠΑΟ δεν είναι τόσο κακοί όσο παρουσιάστηκαν φέτος. Υπάρχει ένας σοβαρός κορμός ο οποίος αν δουλευτεί με τις αναγκαίες προσθήκες φυσικά και θα αποτελέσει ξανά τον βασικό ανταγωνιστή στη Basket league και διεκδικητή τουλάχιστον μιας από τις θέσεις στα playoffs της Euroleague. Επιπλέον μπορεί να ειπωθεί ότι είναι μια κατάσταση με το ελάχιστο δυνατό αγωνιστικό ρίσκο, καθώς είναι πολύ δύσκολο η ομάδα να παρουσιαστεί χειρότερη από φέτος. Ο Σφαιρόπουλος έχει αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί οποιοδήποτε ρόστερ που θα του διατεθεί επικεντρώνοντας σε συγκεκριμένες σταθερές του παιχνιδιού όπως η άμυνα και το σετ παιχνίδι και να εκμεταλλευτεί σε σημαντικό βαθμό τα θετικά στοιχεία των παικτών του. Σίγουρα, στην επιλογή ξένων είχε αρκετές αστοχίες αλλά στην τελική αυτό είναι και έως ένα βαθμό θέμα τύχης, αφού όσο μικρότερο είναι το διαθέσιμο μπάτζετ τόσο αυξάνεται το ρίσκο της όποιας απόκτησης παικτών.

Πως όμως θα διαχειριστεί στιγμές κακών βραδιών που σίγουρα θα έρθουν; Η κατάπτωση της εικόνας του στον κόσμο του Ολυμπιακού βρισκόμενος ξανά υπό άλλη θέση σε μια τοξική κατάσταση αντιπαλότητας και βίας; Πόση θα είναι η υπομονή που θα δείξει ο σκληρός πυρήνας των οπαδών σε ενδεχόμενο σερί κακών εμφανίσεων ή αποτελεσμάτων όταν θα ξεσπάσει ξανά εμφύλιος και ο Σφαιρόπουλος θα βρεθεί αναγκαστικά ανάμεσα στα πυρά και κυρίως ποια θα είναι η αντίδραση του ίδιου του coach σε περιπτώσεις “αντιαθλητικής” συμπεριφοράς και δηλώσεων του ιδιοκτήτη της ομάδας ή αποφάσεων όπως αυτών του λεωφορείου; Θα ανέβαινε σε αντίστοιχο λεωφορείο ή θα φόραγε το σακάκι του και θα αποχωρούσε;