Τίποτα δε γίνεται τυχαία…

Ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης γράφει στο blog του στα kokkina.gr για τον χαρισματικό Μάρκο Σίλβα και την ευλογημένη αρχή στη σεζόν από την ομάδα του Ολυμπιακού.

“Ακόμα δεν έχουμε πετύχει τίποτα”. Παρά την ιδανική αρχή στη σεζόν, με τις εννέα νίκες σε δέκα επίσημα παιχνίδια (τι ευλογημένη αρχή!), αυτό είναι το σύνθημα που κυριαρχεί στους “ερυθρόλευκους”. Σίγουρα, κάποια στιγμή τα πράγματα σε αγωνιστικό επίπεδο δεν θα κυλούν τόσο ρόδινα όπως συμβαίνει τώρα, αλλά δεν βιαζόμαστε… Ας αργήσει όσο μπορεί περισσότερο αυτή η στιγμή! Ο Μάρκο Σίλβα, εκτός από τις προπονητικές του ικανότητες, δείχνει ότι μπορεί να διαχειριστεί τις δύσκολες στιγμές που θα προκύψουν σε μία απαιτητική σεζόν εννέα μηνών. Τη δεδομένη χρονική περίοδο, όπου η ομάδα πηγαίνει από νίκη σε νίκη, δεν έχουμε ακούσει μεγάλη κουβέντα από το στόμα του. Παραμένει σεμνός, ταπεινός, μετρημένος, σοβαρός… Δεν λέει μεγάλα λόγια, δεν βγάζει τίτλους για τα σάιτ και τις εφημερίδες. Γνωρίζει και ο ίδιος πως καμία ομάδα δεν μπορεί να κερδίζει παντού και πάντα. Το ζητούμενο για τον κόουτς είναι η ομάδα του να προσπαθεί παντού και πάντα για τη νίκη. Αυτή είναι, άλλωστε, η φιλοσοφία της ομάδας που υπηρετεί. Φαίνεται πως είναι και του ίδιου. Είναι παθιασμένος με το ποδόσφαιρο όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του προπονητές. Ζει έντονα τους αγώνες και πανηγυρίζει τα γκολ της ομάδας του, αλλά δαμάζει τα συναισθήματά του και δεν τα αφήνει να τον κυριεύσουν.

Ο Ολυμπιακός βρήκε στο πρόσωπο του χαρισματικού Πορτογάλου τον άνθρωπο που μπορεί να περάσει τους Πειραιώτες σε ένα άλλο επίπεδο. Για την ακρίβεια, στο επόμενο level. Και ευρωπαϊκά και στο ποδόσφαιρο που παρουσιάζει ως σύνολο ο σύλλογος. Το καλοκαίρι έγιναν τόσες μεταγραφές και σιγά-σιγά βλέπουμε τα αποτελέσματα, ενώ διαπιστώνουμε πως η ομάδα έχει δημιουργηθεί σε γερές βάσεις, καθώς αρκετοί παίκτες που βρίσκονταν, ήδη, στο έμψυχο δυναμικό, εξακολουθούν να είναι καθοριστικοί στο παιχνίδι τους, ενώ κάποιοι άλλοι απέκτησαν θέση και ρόλο, κάνοντας μεγαλύτερη προσπάθεια σε σχέση με παλαιότερα. Ο κόσμος, βέβαια, ήθελε ακόμα περισσότερες προσθήκες. Τότε, ο Ολυμπιακός ήθελε έναν χαφ ακόμα να “δαγκώνει”. Τώρα, ο πολύς Καμπιάσο μένει ενίοτε και στον πάγκο. Τότε, ο Ολυμπιακός ήθελε δύο στόπερ, με τον έναν από τους δύο να είναι ηγέτης. Τώρα, ο Μποτία δεν θυμίζει με τίποτα τον περυσινό παίκτη που και έχει προσπεράσει τον Ντα Κόστα, ο οποίος ήρθε για βασικός και έδειξε πολύ καλά δείγματα γραφής μέχρι να τραυματιστεί. Τότε, ο Σιόβας δεν μπορούσε να ηγηθεί της άμυνας, γιατί “δεν κάνει για τον Ολυμπιακό”. Τώρα, βλέπουμε τον Σιόβα να κάνει και να παρακάνει για τον Ολυμπιακό. Να μην έχει χάσει δευτερόλεπτο σε επίσημο ματς και να είναι όπως πριν από το σοβαρό τραυματισμό του. Ένας Έλληνας παίκτης που έχει όλες τις προδιαγραφές για να είναι βασικός και αναντικατάστατος και πάνω από όλα που πονάει την ομάδα. Τότε, ο Σεμπά ήταν ο άγνωστος εξτρέμ που ήρθε από την άσημη Εστορίλ. Τώρα, ο Σεμπά μπορεί να μην κάνει ακόμα την “τρελή” διαφορά, αλλά είναι βασικός και πραγματοποιεί συγκεκριμένες δουλειές μέσα στο γήπεδο που εκτιμώνται από κάθε προπονητή.

Όλα, φίλες και φίλοι, γίνονται με τη δουλειά, τη μεθοδικότητα, την οργάνωση. Όταν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο, ξεκάθαροι ρόλοι, και όλοι οι ποδοσφαιριστές νιώθουν ξεχωριστοί, αυτά είναι τα αποτελέσματα. Όλα γίνονται πιο απλά… Η αυτοπεποίθηση και η ψυχολογία φτάνουν στο ζενίθ όταν όλα κυλούν όπως πρέπει και η ομάδα δουλεύει σωστά. Είναι μεγάλη υπόθεση για έναν προπονητή να βλέπει τους παίκτες του διατεθειμένους να… πεθάνουν για αυτόν πάνω στο χορτάρι. Αυτό είναι το όνειρο κάθε κόουτς. Να έχει μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, που ο ένας θα στέκεται στο πλευρό του άλλου για το κοινό καλό: αυτό του Ολυμπιακού. Είναι μία σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού, που χτίζεται μέσα από την προπόνηση και την καθημερινή τριβή. Εννοείται πως δεν είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους. Ίσως, κάποιοι να αισθάνονται πως έχουν αδικηθεί. Ξέρουν όλοι, όμως, πως με αυτόν τον προπονητή θα έρθει η ώρα που θα πάρουν την ευκαιρία τους. Τίποτα δεν συμβαίνει σκόπιμα. Απλά, κάθε ομάδα έχει τις αρχές της. Και αυτές τις επιβάλλει εξ αρχής ο προπονητής. Τίποτα δε γίνεται τυχαία, λοιπόν. Μία νέα προσπάθεια που ξεκίνησε τη σεζόν αυτή, χρειάζεται δουλειά και χρόνο. Τον τελευταίο, τον κέρδισε με το σπαθί του ο Πορτογάλος προπονητής.

Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός έπιασε το τζακ-ποτ με την επιλογή του Σίλβα. Βάσει συνθηκών και κόστους, ήταν ένα από τα μεγάλα deal του περασμένου καλοκαιριού στην Ευρώπη. Πολλές ομάδες θα ήθελαν τον Σίλβα στο τιμόνι τους. Ένας άνθρωπος που οδήγησε τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας στον πρώτο της τίτλο ύστερα από οκτώ χρόνια, δεν γίνεται να είναι τυχαίος. Δεν μπορώ να μαντέψω αν ο 38άχρονος τεχνικός θα ξεπεράσει προκατόχους του, οι οποίοι αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο της ομάδας. Οι φίλαθλοι, πάντως, έχουν κριτήριο. Βλέπουν την προσπάθεια, αναγνωρίζουν αυτόν που δουλεύει και τα δίνει όλα για τον αγαπημένο του Θρύλο. Και μπορούν να συγχωρήσουν ένα αρνητικό αποτέλεσμα, κάποιο εξόφθαλμο λάθος. Γιατί θα είναι ανθρώπινο και δεν θα έχει δόλο. Ο Σίλβα ήρθε να πετύχει και ανυπομονούμε για το επόμενο ματς του Ολυμπιακού σαν να είναι το τελευταίο.