Στεναχώρια ναι, ξενέρα ναι, θυμός όχι

Ο Ολυμπιακός έχασε διότι δεν σκόραρε στις ευκαιρίες που δημιούργησε. Τόσο απλά. Εγώ όμως δε θυμώνω με κανέναν. Λυπάμαι αφάνταστα αλλά έχω μόνο ποδοσφαιρική απογοήτευση, ένα συναίσθημα διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα όταν έχουμε τέτοιες άσχημες βραδιές. Εξάλλου μπάλα παίζουν και οι άλλοι, όχι μόνο εμείς.

Αποκλείστηκε για άλλη μια χρονιά από το Europa ο Ολυμπιακός. Μια διοργάνωση που δεν του πάει, όχι τόσο αυτή καθεαυτή αλλά στη φάση που διεξάγεται. Δεν τα καταφέρνουν οι ερυθρόλευκοι σε αγώνες μπαράζ και αυτό είναι γεγονός. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Όταν σταματάει η ευρωπαϊκή σου πορεία, είναι λογικό να στεναχωριέσαι. Τέτοιες βραδιές ψάχνεις να βρεις φταίχτες και αν το θέλεις μπορείς να βρεις πολλούς. Ωστόσο εγώ απόψε δεν είμαι θυμωμένος όπως ήμουν για παράδειγμα άλλες χρονιές.

Απόψε ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίσει 3-0, θα μπορούσε να χάσει και 1-2 από την κανονική διάρκεια. Ήταν τέτοιο το ματς, αρκετά ανοιχτό και δημιουργήθηκαν αρκετές φάσεις και από τις δύο πλευρές. Αν όμως θες να προκριθείς και μάλιστα να καλύψεις και αρνητικό σε βάρος σου σκορ, τότε πρέπει να κάνεις τις περισσότερες ευκαιρίες σου γκολ. Αν πρέπει να δώσω μια απάντηση στην αδυναμία αυτή, τότε θα πρέπει να εστιάσω στον Ιντέγε. Έχω γράψει και εξηγήσει πολλάκις, πως ναι μεν ο Νιγηριανός είναι ένας χρήσιμος αναφορικά με την τακτική που εφαρμόζει ο Σίλβα παίκτης, όμως από τον βασικό επιθετικό σου, την ακριβότερη καλοκαιρινή μεταγραφή σου και γι΄αυτόν που αρνήθηκαν πρόταση τον Ιανουάριο με διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ, ζητάς γκολ. Απαιτείς σε ματς που κρίνονται τίτλοι και προκρίσεις, να σκοράρει στις ευκαιρίες που του δίνονται. Παραδόξως εκείνος τις σπαταλάει αφειδώς. Και όχι μόνο απόψε.

Δε θα κατηγορήσω τον Σίλβα για το παιχνίδι, ούτε για την προετοιμασία του, ούτε για την 11άδα, ούτε για τις αλλαγές. Ίσως η επιλογή του Κασάμι να ήταν λογικότερη απ΄αυτήν του Ζντιέλαρ για να περάσει στο ματς, ωστόσο δε κρίθηκε εκεί το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός στο 90λεπτο ήταν καλός με εξαίρεση έναν τέταρτο στο δεύτερο ημίχρονο όπου η Άντερλεχτ πήρε μέτρα και έκανε κάποιες καλές φάσεις. Από κει και πέρα, οι Βέλγοι είχαν περισσότερες ανάσες, ίσως το ήθελαν και περισσότερο, δεν επηρεάστηκαν από την έδρα και δίκαια επικράτησαν εκμεταλλευόμενοι τα τραγικά λάθη των παικτών μας στην παράταση. Ίσως είναι λιγότερο ποιοτικοί από τους ερυθρόλευκους, εντούτοις ούτε κακή ομάδα είναι, ούτε από άγνωστη ποδοσφαιρικά χώρα προέρχονται.

Στα του διαιτητή δε θα μακρηγορήσω. Θα πω μόνο ότι ο Βορειο-Ιρλανδός έκανε ένα πάρα πολύ άσχημο παιχνίδι εκατέρωθεν. Αμέτρητα λάθη, αργές αποφάσεις και ανάποδα σφυρίγματα. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει αυτός ο άνθρωπος να είναι διεθνής. Κάποιοι ίσως να υποστηρίξουν ότι ευνόησε τον Ολυμπιακό στις περιπτώσεις του πέναλτι που εκτέλεσε ο Φορτούνης και την κίτρινη (που δεν ήταν κόκκινη) που είδε ο Μποτία. Κάποιοι άλλοι πως έκλεισε τα “μάτια” σε άλλες δύο φάσεις μέσα στην περιοχή. Μπορεί να ναι και έτσι, μπορεί και όχι. Δεν αλλάζει όμως ότι εκνεύρισε όλους τους παίκτες και την εξέδρα.

Δε χρειάζεται επί του παρόντος να κάνω κάποια μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ανάλυση. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Κερδίζει ο πιο ουσιαστικός και ο πιο τυχερός. Απόψε και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, τα είχε η Άντερλεχτ. Αυτοί συνεχίζουν, εμείς ευρωπαϊκά τελειώσαμε. Προχωράμε ωστόσο. Στόχος τώρα το νταμπλ όσο ξενερωμένοι κι αν νιώθουμε όλοι. Νταμπλ και του χρόνου ξανά στα μεγάλα σαλόνια του Champions league όπου και ανήκουμε.