Σκληρές αλήθειες για Ευρωλίγκα, ΠΑΟ και Μπαρτζώκα

Έχει περάσει μία εβδομάδα από την νύχτα του ημιτελικού και από τότε, χιλιάδες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μου. Από τις μεταγραφές των Πειραιωτών, τον Γ. Μπαρτζώκα, τη Ρεάλ, μέχρι και την κατάληξη του τροπαίου στον αιώνιο αντίπαλο. Είναι τόσα πολλά, που θα τα καταγράψω σκόρπια, αλλά κατηγοριοποιημένα, όπως ακριβώς μου έρχονται στο νου… Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. – Β. Σιδέρης

Αλήθειες για ΠΑΟ

Ο Παναθηναϊκός δίκαια κατέκτησε το πιο θριαμβευτικό ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του, αψηφώντας κάθε λογική, μπασκετικούς ανεπίσημους κανόνες και την προϊστορία. Από την 17η θέση και απογοητευμένος πέρυσι, φέτος έφτασε στη 2η θέση, και ακούστε το πιο σοκαριστικό. Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2022-23, που όλοι τον θαύμαζαν για το εξαιρετικό μπάσκετ και ήταν το φαβορί για την Ευρωλίγκα, ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με 24-10. Ο Παναθηναϊκός, με μια ομάδα που ουσιαστικά συγκροτήθηκε την τελευταία στιγμή, αφού ο Γιαννακόπουλος έκανε προτάσεις παντού και όποιος αποδεχόταν έρχονταν, ολοκλήρωσε τη φετινή σεζόν με 23-11, μόλις μια νίκη λιγότερη από την ίσως καλύτερη σεζόν του Ολυμπιακού.

Προφανώς κάθε σεζόν είναι διαφορετική, ξεχωριστή και είναι λάθος να συγκρίνεις, όμως μιλάμε για δύο διαδοχικές χρονιές και χωρίς έντονες αλλαγές σε ομάδες, παίκτες και format σε επίπεδο διοργάνωσης. Ναι, η απόδοση κάθε ομάδας, η φόρμα της κλπ σίγουρα μεταβάλλεται όμως αυτό δε μειώνει όσες δικαιολογίες να πούμε επουδενί την επιτυχία των πράσινων.

Όπως ανέφερα, ο Παναθηναϊκός είχε μια εκτενή λίστα παικτών, κυρίως προτάσεις του Αταμάν, οι οποίοι προσελκύστηκαν με υψηλές αμοιβές για να έρθουν στη χώρα μας, επηρεάζοντας τις τιμές της αγοράς. Αν και δεν ήρθαν οι πρώτες επιλογές όπως ο Καμπάτσο και ο Μίροτιτς, ήρθαν παίκτες με ποιότητα, γνωστοί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Από τους δέκα παίκτες που ήρθαν φέτος στο ΟΑΚΑ, ο Βιλντόζα και ο Κάιλ Γκάι (έφυγε νωρίς) παρά το υψηλό κόστος τους, δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα, ενώ ο Παπαπέτρου ήταν τραυματίας για μήνες, ο Μπαλτσερόφσκι δεν απέδωσε ως δεύτερος ψηλός και ο Χουάντσο δεν ήταν σταθερός.

Εμείς από την αντίπερα όχθη, ψάχνουμε απάγκιο στην απουσία του Παπανικολάου στη Βαρκελώνη και του Γκος στα παιχνίδια της RS που ήταν κρίσιμες. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, ο ΠΑΟ κατέκτησε την Ευρωλίγκα με έναν σέντερ, έναν σκόρερ και έναν έμπειρο γκαρντ. Σημαντικές συνεισφορές έγιναν από τον Γκράντ, τον Μήτογλου και τον Γκριγκόνις, αλλά το ρόστερ ήταν χωρίς βάθος και οι παίκτες ασύνδετοι, με νέο προπονητή και 60 αγώνες σε έναν χρόνο. Είναι αδικία να μην αναγνωρίσει κανείς αυτό το επίτευγμα. Δεν θα δώσω συγχαρητήρια γιατί δεν το νιώθω, αλλά η αλήθεια πρέπει να αναγνωριστεί. Η κατάκτηση της εφετινής Ευρωλίγκας είναι μια μεγάλη συζήτηση που πρέπει να ξεκινά πάντα με το όνομα του Εργκίν Αταμάν.

Να πω και για Σλούκα ή να μην ασχοληθώ; Θα πω μόνο τούτο, η προσπάθεια του να γίνει αποδεκτός, αρεστός, σημαία αν θέλετε στους απέναντι με τραγικές δηλώσεις και συμπεριφορές, μειώνει τη δική του κληρονομιά, την αθλητική του παρακαταθήκη και αν τον νοιάζει η υστεροφημία είναι δεδομένο ότι την έχει καταστρέψει. Για μένα πλέον δεν υπάρχει ως άνθρωπος γι’ αυτό και δεν ασχολούμαι ή στοχοποιώ αν και ίσως θα έπρεπε. Μπασκετικά τι να πω, ήταν απίστευτος στο Βερολίνο και πήρε την ομάδα από το χέρι… Αυτό.

Αλήθειες για Ολυμπιακό

Εδώ δε θα γράψω πολλά διότι τα περισσότερα τα έχω αναφέρει πολλάκις αλλά και στο τελευταίο άρθρο από το Βερολίνο ” Auf Wiedersehen… “. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δε στελέχωσε σωστά τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι, είχαμε τραυματισμούς, μουντομπάσκετ κλπ, οκ, τα έχουμε πει χίλιες φορές. Έφυγαν δύο σημαντικότατοι παίκτες και δεν αντικαταστάθηκαν επάξια στο σύνολο της ομάδας ούτε ως προδιαγραφές αλλά κυρίως ούτε ως προσφορά. Βεζένκοφ, Σλούκας έξω, Σίκμα, Γκος, Μπραζντέικις μέσα. Ε, οι δύο από τους τρεις ήταν εκτός αποστολής στο Final 4 αλλά και γενικότερα η παρουσία τους σ’ όλη τη χρονιά ήταν αναιμική. Έγιναν διορθωτικές κινήσεις με Πετρούσεφ, Ράιτ και Μήτρου-Λονγκ το χειμώνα με τους πρώτους να δίνουν λύσεις αλλά κυρίως υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Ολυμπιακός δεν είχε τον παίκτη να τραβήξει την ομάδα όταν αυτή κολλάει, είτε στο σκορ, είτε ψυχολογικά. Ναι, ο Παπανικολάου είναι αρχηγάρα αλλά δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο αυτό.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι αναμφίβολα ένας εκ των κορυφαίων προπονητών, ίσως ο πλέον διακεκριμένος στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Η ποιότητά του, την οποία αναγνωρίζει και ο ίδιος, μπορεί κάποιες φορές να επηρεάσει την κρίση του, και φαίνεται πως πιστεύει πως η επιρροή του στις προπονήσεις και οι παρεμβάσεις του στα παιχνίδια μπορούν να αναπληρώσουν τα χαρακτηριστικά των παικτών και γενικά την ποιότητα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι δυνατόν… τουλάχιστον όχι στο ανώτατο επίπεδο, τουλάχιστον όχι με συνέπεια και σταθερότητα.

Αναγνωρίζω ότι η ΚΑΕ έκανε προσπάθεια το καλοκαίρι να αποκτήσει τους Μίροτιτς, Τζέημς και Ναν, καθώς και τον Καλάθη παλαιότερα, ανεξάρτητα από το πώς προέκυψε το ενδιαφέρον (δηλαδή εάν η προσέγγιση έγινε από τον αθλητή). Δεν τους κατηγορώ που δεν τους απέκτησαν, αλλά επικρίνω το γεγονός ότι οι αντικαταστάτες τους ήταν παίκτες κατώτερου επιπέδου και με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Θυμάμαι κάποια καλοκαίρια πίσω, όταν ο προπονητής είχε σχεδόν εξασφαλίσει τον 32χρονο Ντέιβιντ Λάιτι από τη Βιλερμπάν, ένα σοβαρό και έμπειρο τριάρι, αλλά όχι κάτι το ξεχωριστό. Στο παρά πέντε, ο Πάρκερ ανακάλεσε την έγκριση και τελικά ο Λάιτι μετασχηματίστηκε σε Shooting Guard, τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος έκανε μια εξαιρετική σεζόν, αποτελώντας έναν σταθερό επιθετικό πυλώνα στη θέση του “2”, κατέχοντας μάλιστα και ελληνικό διαβατήριο.

Καλοί είναι οι κορμοί, οι πυρήνες και το κλίμα, αλλά ο αλτρουισμός δεν αρκεί όταν η μπάλα πρέπει να μπει στο καλάθι – αυτός είναι ο στόχος. Οι πρόσκοποι μπορεί να είναι αλτρουιστές, αλλά δεν έχουν απαιτήσεις. Εάν ο Ολυμπιακός δεν έχει την απαίτηση να κατακτήσει την Ευρωλίγκα, αλλά αντ’ αυτού επιδιώκει να ιδρύσει μια κουλτούρα ή ένα κίνημα, τότε αυτή η πρόθεση πρέπει να είναι σαφής, καθώς οι φίλαθλοι αρχίζουν να κουράζονται. Με πέντε Φάιναλ Φορ και μόνο ένα ως πραγματικός διεκδικητής, αναγνωρίζω ότι είναι επίτευγμα να φτάνεις τρεις συνεχόμενες φορές στην τελική φάση με το δεδομένο μπάτζετ, παρά τους φορολογικούς και άλλους περιορισμούς. Ωστόσο, πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα για να αποφευχθεί ο κορεσμός και η απογοήτευση. Ο Έλληνας φίλαθλος ενθουσιάζεται εύκολα, αλλά εξίσου εύκολα καταδικάζει και ξεχνάει. Η πλειοψηφία δεν αγαπά το μπάσκετ, αλλά τις νίκες του Ολυμπιακού. Πόσοι άραγε έμειναν στον μικρό τελικό απέναντι στη Φενέρ; Από τη θέση μου, έβλεπα ξεκάθαρα όλο το γήπεδο. Πού είναι η αγάπη, η στήριξη και το “ευχαριστώ” προς τους ΘΜΑ και τους παίκτες; Μήπως τα 50 – 100 ευρώ από τη μεταπώληση των εισιτηρίων ήταν σημαντικότερα;

Οι τελικοί πλησιάζουν και η πιθανή κατάκτηση του πρωταθλήματος μπορεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να θεραπεύσει τις πληγές της Γερμανίας. Ωστόσο, είναι κρίσιμο για τους αδελφούς Αγγελόπουλους, τον προπονητή και το τεχνικό τιμ να συναντηθούν και να αναλύσουν τι πηγαίνει στραβά, γιατί φτάνουμε στην πηγή και δεν πίνουμε νερό; Επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις δεν είναι πια συμπτώσεις. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται στις διαπραγματεύσεις, στα οικονομικά ή ακόμα και στον ανάδρομο Ερμή; Ποιος ξέρει;

Εάν η δική τους αντίληψη για αλάνθαστη στρατηγική, για ηθική ανωτερότητα και για έναν δικό τους τρόπο δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα άμεσα, τότε φοβάμαι ότι ο χρόνος, που δεν κάνει ποτέ λάθος, θα τους το αποκαλύψει με τον πιο σκληρό τρόπο.