Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι

Ούτε χρόνοι, ούτε τίποτα. Το πρόβλημα του Σλούκα ήταν καθαρά προσωπικό και είχε ονοματεπώνυμο – Γράφει ο Β. Σιδερης

Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν αρκετά αν ασχοληθώ με την υπόθεση του Σλούκα. Όχι διότι δεν χρήζει αντιμετώπισης ή ανάλυσης, άλλωστε επηρεάζει ολοκληρωτικά τον σχεδιασμό της ομάδας αλλά με κυρίευε ένα συναίσθημα αδιαφορίας, απογοήτευσης, ίσως και βαρεμάρας. Γιατί να ασχοληθώ, σκεφτόμουν.

Τι να γράψω για τον παίκτη που δεν έχει ειπωθεί; Όλοι διαλέξανε πλευρές, οι μεν και πλειοψηφούντες την πλευρά Μπαρτζώκα και ελάχιστοι το δρόμο της μετριοπάθειας και της επιφανειακής ουδετερότητας (κυρίως μπασκετικοί δημοσιογράφοι) αφού ίσως να μη θέλουν να χαλάσουν τη σχέση τους με έναν διεθνή και διάσημο αθλητή, τον ατζέντη του και ότι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια. Άλλωστε η μπασκετική δημοσιογραφία είναι μια κλειστή κάστα με στεγανά και δικούς της κανόνες που αν θες να λογίζεσαι μέλος της οφείλεις να ακολουθείς.

Προσωπικά ουδέποτε είχα τέτοια κολλήματα και συναισθηματισμούς. Δε με βιοπορίζει επουδενί το site και δεν έχω υποχρέωση σε κανένα να χαϊδέψω αυτιά ή να είμαι υποκειμενικός. Οι μόνες φορές που συνειδητά δεν γράφω αυτά που ξέρω ή αυτά που θέλω, είναι όταν κρίνω πως θα επηρεάσουν αρνητικά την ομάδα, θα την αναστατώσουν. Θα ρωτήσει κάποιος, τόση δύναμη έχει ένα άρθρο; Φυσικά, όταν διαβάζεται από δεκάδες χιλιάδες κόσμο, αναπαράγεται στα social media και αναμφίβολα διαβιβάζεται στη διοίκηση και την ομάδα.

Για τον Σλούκα λοιπόν αφού αρκετά παρέκκλινα, έχω να πω στο καλό και να μη μας γράφει. Τον ευχαριστώ για τις στιγμές που προσέφερε ως παίκτης του Ολυμπιακού, όχι πως δεν πληρώθηκε αδρά ή δεν τιμήθηκε και σεβάστηκε, αλλά μου απόδειξε ξανά ότι είναι μεγάλος μπασκετμπολίστας αλλά όχι κάτι παραπάνω.

Όποιος είναι Ολυμπιακός γνωρίζει ο παίκτης είναι ιδιαίτερος, παράξενος. Έχει δικές του αντιλήψεις και σκέψεις, οι οποίες συνήθως απέχουν παρασάγγας από τη κοινή λογική.
Μου βγάζει την αίσθηση πως διακατέχεται από ισχυρά συμπλέγματα, κάποια εκ των οποίων είναι θεμιτά αφού τον ώθησαν να κάνει την πετυχημένη καριέρα που έκανε, ενώ κάποια άλλα ηθικώς καταστροφικά, όχι τόσο από τις επιλογές και αποφάσεις του, όσο για τους λόγους που πάρθηκαν και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνήθηκαν.

Ο Σλούκας έφυγε πριν 8 χρόνια μέσα από ψέματα, πισωγυρίσματα και αντιφάσεις. Ταξίδια στην Πόλη ενώ θεωρητικά ήταν Θεσσαλονίκη, ραντεβού για διαπραγματεύσεις ενώ είχε ήδη υπογράψει και πολλά ακόμα. Ο λόγος ήταν ένας και είχε ονοματεπώνυμο. Βασίλης Σπανούλης. Ήταν τόσο μεγάλη η σκιά που kill bill που κάλυπτε αυτούς που θέλανε να βγουν στο φως όπως και να χει.

2023, το νέο φάντασμα στο μυαλό του παίκτη έχει πάλι ονοματεπώνυμο και λέγεται Γιώργος Μπαρτζώκας. Δεν υπάρχει πλέον θέμα λεπτών ή ρόλων ή συμπαικτών. Αυτά θέλαμε να τα πιστέψουμε για να βρούμε λογική στη σκέψη του, διότι όλοι θέλαμε να μείνει, τόσο γιατί είναι εξαιρετικός γκαρντ όσο και επειδή είναι Έλληνας. Εν τέλει είναι πασιφανές ότι το πρόβλημά του ήταν ο προπονητής του και η μεταξύ τους σχέση. Όταν έχεις ζήτημα με κάποιον, ότι κάνει και ότι δεν κάνει σε ενοχλεί. Δε βλέπεις καθαρά καθώς ολα περνάν μέσα από το δικό σου τρόπο σκέψης στο οποίο έχεις εκ προοιμίου αναγάγει τον απέναντι στον κακό της υπόθεσης. Αυτό δεν αλλάζει.

Δεν είναι δυνατόν, σ’ αυτό το επίπεδο να μιλάμε για χρόνους και βασικές πεντάδες όταν στην πράξη βάσει των αριθμών που δε λένε πότε ψέματα, είσαι ο ιθύνων νους της ομάδας και ο παίκτης που έκλεινε τα παιχνίδια αλλά και αναλάμβανε τις δύσκολες αποστολές.

Ακόμα και ο Γιουλ που έχει κατακτήσει διπλάσιους τίτλους με Ρεάλ και κυρίως εθνική Ισπανίας, αγωνίζεται σταθερά τα τελευταία χρόνια κοντά στα 20′ όντας όμως καταλυτικός όταν πρέπει. Δεν έχει λοιπόν απολύτως κανένα νόημα να συζητήσουμε ξανά για ένα θέμα εντελώς φτιαγμένο ώστε να δικαιολογήσει την προσπάθεια ενός παιδιού στα 34 να νιώσει πάλι σπουδαίος και όχι απλά πολύτιμος και σημαντικός αλλά κυρίως, να ανεβάσει τον λογαριασμό του κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στο τελευταίο του συμβόλαιο, ή θεωρείτε πως δεν τον νοιάζουν όντως τα χρήματα;

Δε μου λέει απολύτως τίποτα ότι το 2020 ήρθε σε μια ομάδα που είχε χαμηλότερο ταβάνι από αυτές που τον ήθελαν και ίσως με λιγότερα χρήματα. Η απόφαση του ήταν επαγγελματική και όχι οπαδική. Ο Σλούκας δεν ήταν ποτέ οπαδός του Ολυμπιακού και δεν έχω την απαίτηση να γίνει. Για το αν “αγαπάει” ή όχι την ομάδα κάτι που πολλοί βαυκαλίζονται, θα πω το εξής: και παπαγάλο να πάρεις και τον έχεις σπίτι σου για χρόνια και τον ταΐζεις και τον ποτίζεις, ε θα τον αγαπήσεις. Παιδάκι ήρθε στον Πειραιά, προφανώς νιώθει οικεία.

Οι καλοί γκαρντ επιπέδου αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση και σίγουρα η φυγή του αποτελεί σημαντική απώλεια όμως θεωρώ χειρότερο με αυτές τις αντιλήψεις και τη συγκεκριμένη νοοτροπία να ανανέωνε. Ο οργανισμός θα ήταν ενεργή πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Το κακό που θα μπορούσε να πάθει η ομάδα ενδεχομένως να ήταν απείρως χειρότερο από την παρούσα ανάγκη αναπλήρωσης του.

Όλοι κρινόμαστε από τις επιλογές μας. Από τη δουλειά που θα κάνουμε μέχρι τη γυναίκα που θα παντρευτούμε. Προφανώς δεν κρατάω κακία στον παίκτη και γιατί να το κάνω άλλωστε; Ο καθένας ορίζει τη ζωή του όπως θέλει και καλά κάνει. Το ψωμί μου έφαγε; Ωστόσο πάντα θα πλανάται ένα κρίμα στο μυαλό μου και μια χαμένη ευκαιρία να γίνει κι αυτός θρύλος δίπλα στους θρύλους. Άλλωστε όπως διάβασα στο twitter και είναι πλέον πέρα για πέρα αλήθεια, όταν ακούμε Αργύρης σκεφτόμαστε Καμπούρης, όταν ακούμε Βασίλης, σκεφτόμαστε Σπανούλης, στο Γιώργος, Πρίντεζης και στο Κώστας μόνο Παπανικολάου. Ας είναι. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγαλύτερος από οποιονδήποτε παίκτη και αυτό μην το λησμονούμε ποτέ.