O Γιώργος Π. Μποτζαρόπουλος γράφει για τη θέση 4 του Ολυμπιακού. Αναλύει τα δεδομένα, επιστρέφει στο παρελθόν και διαπιστώνει κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από την άποψη των πολλών.
Aγαπητοί φανζ, παρακάτω βλέπετε ένα 4άρι.
Ωπ, κι άλλο.
Γιατί αυτό? 4αρι δεν είναι?
Ώπα, τι γίνεται;
Ο Ολυμπιακός σίγουρα θέλει ένα. Ποιό να του δώσουμε όμως καλοί μου φίλοι?
Μωρέ διαλέξτε ένα και πάει στο καλό, αρκεί να πάρει τεσσάρι.
Ο φίλαθλος κόσμος βοά ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται και οφείλουμε να εξετάσουμε το ζήτημα, διότι τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Οταν μία ομάδα θέλει έναν παίκτη, δεν αρκεί να προσδιορίσει κανείς τη θέση, διότι παίκτες που αγωνίζονται στην ίδια ενδέχεται να έχουν μεταξύ τους ολότελα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Εφ’οσον και εάν λοιπόν συμφωνήσουμε ότι ο Ολυμπιακός “θέλει 4άρι”, τότε δεν αξίζει να εξετάσουμε τι είδους τεσσάρι χρειάζεται, προκειμένου να δούμε ποιοι παίκτες ταιριάζουν; Ξέρω γω, μπορεί και όχι, και σε αυτό το σημείο το κείμενο θα χάσει κάποιους αναγνώστες.
Όσοι παρόλα αυτά έχετε μείνει στην παρέα μας, παρακαλώ ακολουθήστε με στο παρακάτω συλλογιστικό μονοπάτι.
Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή έχει ένα από τα τοπ-5 τεσσάρια της Ευρώπης, τον Γιώργο Πρίντεζη. Ενας τέτοιος παίκτης προορίζεται να τραβά κουπί για τουλάχιστον 25 λεπτά στα κρίσιμα παιχνίδια. Ο Πρίντεζης έχει θαυμαστό ρεπερτόριο στο ποστ παιχνίδι, ένα mid-range hook πάνω στην κίνηση που σηκώνει ευρωλίγκες, βγαίνει γρήγορα στο δευτερεύον transition και παίζει αξιοπρεπή άμυνα στις αλλαγές και σε παίκτες του ίδιου βεληνεκούς του. Επίσης έχει ηγετική παρουσία στα κρίσιμα σημεία και πού και πού σουτάρει τρίποντα με μέτρια έως καλά ποσοστά ανάλογα τη μέρα. Οι τοποθετήσεις του είναι συνήθως κοντά στη ρακέτα ή μέσα σε αυτή, και έξω από τα 6,75 βγαίνει περιστασιακά όταν το ποστ γεμίζει σχεδόν από όλους τους άλλους. Με αυτόν στην πεντάδα, το πλάτος του γηπέδου διατηρείται σχετικά μικρό, εντούτοις η κλάση του παίκτη και η δυνατότητα του για αναγνώριση των ευκαιριών δεν στερούν από την ομάδα του τίποτε σε ο,τι αφορά την επιθετική αποτελεσματικότητα.
Στα λεπτά που ο Πρίντεζης λείπει από το παρκέ, η ιστορία μας διδάσκει πως οι ερυθρόλευκοι συνήθως συμπληρώνουν τη θέση με ένα τεσσάρι που μπορεί να δώσει άλλα επιθετικά στοιχεία, και εν προκειμένω να “ανοίξει” το γήπεδο. Ο Πέρο Αντιτς έκανε ακριβώς αυτό, ο Μπρεντ Πέτγουει επίσης. Η παρουσία και των δύο στο (επιθετικό) ποστ δεν ήταν τόσο δυναμική. Aρκεί να σας πω πως τη σεζόν 12-13, ο συμπαθέστατος Σκοπιανός σούταρε στην ευρωλίγκα περίπου διπλάσια (!) τρίποντα από δίποντα. To ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Πέτγουεϊ τη σεζόν που μας πέρασε.
Η επιλογή των προπονητών να παίζουν με stretch four στα λεπτά απουσίας του Πρίντεζη δεν είναι τυχαία. Θέλουν να έχουν όσες διαφορετικές επιθετικές επιλογές γίνεται, για αυτό και επιλέγουν συχνά συμπληρωματικούς παίκτες. Ο όρος “συμπληρωματικοί” παρόλα αυτά, δεν σημαίνει επ’ουδενί οτι οι παίκτες είναι ολότελα διαφορετικοί. Ειδικότερα στον Ολυμπιακό, η ομοιότητα τους συνίστατο στο ότι από όλους ζητούμενο ήταν η καλή άμυνα. Και από τον Πρίντεζη, και από τον Αντιτς, και από τον Πέτγουεϊ. Επίσης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και οι τρεις ανταποκρίνονταν από κάμποσο έως πολύ σε αυτές τις απαιτήσεις.
Στη φετινή ομάδα του Σφαιρόπουλου, δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε οτι ισχύει κάτι διαφορετικό, ειδικά σε ο,τι αφορά την άμυνα. Οι ευρωπαικές ομάδες συνήθως αμύνονται στο πικ μεταξύ 1 και 4 με αλλαγές. Το ίδιο ισχύει σε πολλές περιπτώσεις και στον Ολυμπιακό, στον οποίο ο προπονητής του δίνει πρώτα από όλα βάρος στην άμυνα. Συνεπώς, όποιος νέος παίκτης (μπορεί να) χρειάζεται, οφείλει πάνω από όλα να είναι καλός στα πόδια και αμέσως μετά να απορροφά επαφές. Δηλαδή, να συνιστά απόλυτα αξιόπιστη αμυντική λύση.
Έπειτα, και όπως προκύπτει από τον συλλογισμό μας, καλό θα ήταν να μπορεί να “ανοίξει” το γήπεδο, είτε σουτάροντας καλά από το τρίποντο, είτε δημιουργώντας με κάποιο τρόπο από έξω προς τα μέσα, έτσι ώστε το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας να προσθέσει τα λίγα στοιχεία που δεν δίνουν τα λεπτά του εξαιρετικού Πρίντεζη. Με απλά λόγια: ο Ολυμπιακός αναζητά ένα stretch four , γρήγορο στα πόδια και δυνατό στο κορμί.
Άραγε, υπάρχει τέτοιος παίκτης κάπου στο μπασκετικό σύμπαν και ποια είναι η εγγύτητα του στους Πειραιώτες; Βρίσκεται στη Σιβηρία, στην Κίνα, στις ΗΠΑ ή στην Ιταλία; Βρίσκεται ίσως στην Ελλάδα;
Mισό λεπτό. Μάλλον βρίσκεται μέσα στην ομάδα, έχει ύψος ικανό για τη θέση, σουτάρει καλά, διεισδύει ακόμη καλύτερα, πού και πού ποστάρει, έχει καλά πόδια , στο σώμα κέρδισε παλιότερα μάχες από κάποιον Κιριλένκο. Λέγεται Ιωάννης Παπαπέτρου και αν το καλοσκεφτείτε ταιριάζει σχεδόν ακριβώς σε όσα περιγράψαμε πιο πάνω.
Βέβαια, ο Παπαπέτρου είναι 3άρι, θα μου πείτε, και στον Ολυμπιακό προορίζεται στο να καλύπτει αυτή τη θέση μαζί με τον Λοτζέσκι. Σαφώς και είναι έτσι, και καλώς επίσης. Όμως επιστρέψτε για λίγο στα ζητούμενα και θα δείτε πως οι ερυθρόλευκοι δεν ζητούν έναν παίκτη που να μοιράζεται τη θέση με τον Πρίντεζη, αλλά που να μπορεί να της δώσει περιστασιακά κάποια νέα στοιχεία. Ο Σφαιρόπουλος προόριζε (και υποθέτω ακόμη προορίζει) για αυτό τον ρόλο τους Αγραβάνη και Τσαιρέλλη και για αυτό στον πρώτο εξακολουθεί να δίνει ευκαιρίες και παρότι δεν αποτυπώνεται στη στατιστική, προσπαθεί να τον τραβήξει προς τα έξω και να του βελτιώσει το σουτ.
Όσο αυτό δεν συμβαίνει, και όσο ο δεύτερος δεν προσφέρει παραπάνω από όσα του επιτρέπει το επίπεδο του, τότε ο Παπαπέτρου μπορεί να καλύψει το κενό, και μπορεί να το κάνει με επιτυχία. Και τελικά, αν βάλετε κάτω τα δεδομένα στο rotation, θα δείτε πως δεν χρειάζεται να το κάνει και για τόσο πολλή ώρα. Ετσι, γίνεται να αγωνίζεται και ως τριάρι, εκεί όπου στο μέλλον θα δημιουργεί μις ματς ωφέλιμα για την ομάδα του.
Το να αγωνίζεται ένας τόσο ταλαντούχος παίκτης σε δύο θέσεις, το τελευταίο που συνιστά είναι πρωτοτυπία. Αναλογιστείτε: o Ρούντι αρχίζει τα παιχνίδια στη θέση 2 και τα τελειώνει στο 3, ο Βέσελι πέρυσι μοίραζε το χρόνο του στο 4 και το 5, ο Ντατόμε φέτος θα παίζει ως stretch four σε ευέλικτα σχήματα του Ομπράντοβιτς, και ας εμφανίζεται σαν παπαροκάς. Επίσης, ο Ρέγες καλύπτει δύο θέσεις, ο Σάμουελς το ίδιο και κοτζάμ Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς πήραν πρωτάθλημα με τρεις φόργουορντ να εναλλάσονται στις θέσεις των ψηλών με τρόπο μάλλον ακαθόριστο. Τα παραδείγματα είναι τόσο πολλά, που κάποιος γράφει βιβλίο. Το μπάσκετ έχει βρει την νέα του ουτοπία *(1): positionless game, παιχνίδι χωρίς θέσεις.
Ο διαχωρισμός των παικτών με βάση τη θέση δεν θα εκλείψει φυσικά, αλλά το όραμα διάφορων (μεταξύ των οποίων Ιβκοβιτς και Ομπράντοβιτς) για παίκτες που θα εναλλάσσονται στις θέσεις και για μικρότερες διαφορές στα ύψη της πεντάδας, βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο. Τα χαμηλά σχήματα στις θέσεις των φόργουορντ και στη θέση 5, χωρίς να είναι κανόνας, δεν είναι πλέον εξαίρεση. Τα νέα δεδομένα του παιχνιδιού τα επιζητούν, και οι πολυτιμότεροι σύγχρονοι παίκτες είναι εκείνοι που μπορούν να διαπρέψουν σε ρόλους πέραν εκείνων που επιτάσσει η θέση. Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι ο Παπαπέτρου είναι ένας από αυτούς ή οτι τουλάχιστον θα γίνει.
Το καλοκαίρι, το έχουμε πει τουλάχιστον άλλες δύο φορές, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πήρε εν γνώση του ένα ρίσκο. Να ανεβάσει δυο παιδιά , να τα εντάξει δυναμικά στο rotation και να τους δώσει ευκαιρίες να γίνουν μέρος ενός “σκληρού” κορμού, που πάντα είναι απαραίτητος σε μία ομάδα που ικάνοι πρωταθλητισμό. Πιστεύετε ειλικρινά πώς όσοι του ζητούν να πάρει 4άρι προσφέρουν κάποια υπηρεσία που ανοίγει τα μάτια; Τα μάτια του προπονητή είναι ορθάνοιχτα και ξέρουν ακριβώς τι βλέπουν. Στην άκρη του δρόμου υπάρχει ένας καλύτερος Αγραβάνης και ένας Παπαπέτρου που θα έχει γίνει ολοκληρωμένος παίκτης, μέσω ενός στοιχείου που το παγκόσμιο μπασκετικό χωριό ονομάζει “versatility”.
Ο Ολυμπιακός θα κινηθεί για πεντάρι. Δεν είμαι ρεπόρτερ, διαβάζω τι λένε τα ρεπορτάζ των άλλων. Αν αυτό το πεντάρι καλύπτει συγκυριακά και τη θέση 4 δεν μπορώ να το ξέρω. Όμως σε ο,τι αφορά τα στοιχεία του παιχνιδιού που περιγράψαμε παραπάνω, το παρόν ρόστερ της ομάδας δύναται να τα προσφέρει.
Υ.Γ. Μιλάνε πολλοί για κορεσμό του Πρίντεζη και την πιθανότητα να κλατάρει. Αν αφαιρέσουμε το παιχνίδι με τη Λαμποράλ που ήταν ειδικών συνθηκών (παράταση), στα υπόλοιπα 4 παιχνίδια ο παίκτης έχει αγωνιστεί μ.ο. 25 λεπτά.
*(1) Οι ουτοπίες δεν είναι πραγματοποιήσιμες, ο άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ σε αυτές. Η λειτουργία τους είναι κυρίως ρητορική. Με αυτές στο μυαλό, κάποιος δρα με κάποιον τρόπο.
O Γιώργος Π. Μποτζαρόπουλος γράφει για περισσότερο μπάσκετ στο προσωπικό του blog.