Πίσω από κάθε δυσκολία, κρύβεται μια ευκαιρία

Ο Βαλάντης Σιδέρης γράφει στο προσωπικό του blog στα kokkina.gr, για τη μέχρι σήμερα μεταγραφική πορεία του Ολυμπιακού, σε σχέση με μια περίοδο που δεν ενδείκνυται για πολλά, βλέποντας πως το ποτήρι δεν είναι πάντα μισοάδειο.

Η χώρα μας περνάει πολύ δύσκολες ώρες. Κανείς δε μπορεί να προδικάσει το μέλλον ανεξάρτητα με το αν υπογραφεί ή όχι η πολυσυζητέμενη συμφωνία. Μια τέτοια κατάσταση επηρεάζει ότι ελληνικό υπάρχει και λειτουργεί. Από μια διμελή οικογένεια, μέχρι πολυεθνικές εταιρίες και τράπεζες. Δε πρέπει να ξεχνάμε λοιπόν πως ο Ολυμπιακός μπορεί να καταλαμβάνει στη καρδιά μας μια ξεχωριστή θέση και αντιμετώπιση, δε πάυει όμως να αποτελεί μια Ανώνυμη Εταιρία και να υποχρεούται νομικά και υλιστικά να δρα ως τέτοια, τουλάχιστον σ’ ένα σημαντικό βαθμό που άπτεται τη βιωσιμότητα της.

Η ομάδα δεν είναι έτοιμη προσωποκεντρικά. Χρειάζεται παίκτες και μάλιστα βασικούς. Αυτό είναι μια πραγμτικότητα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Όχι τόσο επειδή έφυγαν “αναντικατάστατοι” ποδοσφαιριστές αλλά διότι η περυσινή ομάδα είχε εμφανείς αδυναμίες στον τρόπο παιχνιδιού της καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Τα λέγαμε και τα γράφαμε. Τόσο επί εποχής Μίτσελ όσο και επί Περέιρα.

Πίσω από κάθε δυσκολία όμως κρύβεται μια ευκαιρία. Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει να μάθεις να προσαρσμόζεσαι σ΄αυτή γιατί δε σε ρωτάει και δε σε υπολογίζει. Αν τυχόν η Ελλάδα επέλθει σε κατάσταση  Grexit, καταλαβαίνουμε όλοι πως δύσκολα θα γίνει έστω και μία μεταγραφική υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός καλώς ή κακώς έχει στο ρόστερ του περισσότερους από 40 παίκτες(!). Μόνο στo Ζέεφελντ αυτή τη στιγμή βρίσκονται 26 παίκτες, οι 5 διεθνείς ενσωματόνονται λογικα αύριο (13/7) ενώ υπάρχουν και οι τραυματίες Μανιάτης και Μπεν.

Ανάμεσά τους, ποδοσφαιριστές με τεράστια προοπτική και ταλέντο, κάποιοι σε “άγουρη” ηλικία αλλά με προοπτική και κάποιοι στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Δε θέλω όπως και κανείς φίλαθλος που αγαπάει το σύλλογο να μείνει ο Ολυμπιακός ως έχει, διότι μπορεί να φτάσει με ελάχιστες ποιοτικές προσθήκες σε ένα εξαιρετικό επίπεδο, όμως πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται και να ανταπεξέρχεται στις επιταγές των καιρών. Βάλτε και στην εξίσωση τον νέο τεχνικό Μάρκο Σίλβα ο οποίος ξέρει να δουλεύει με τα υλικά που του δίνουν και να τα αξιοποιεί στο έπακρο και τότε ίσως αντιληφθούμε πως τα πράγματα δεν πρέπει να είναι τόσο άσχημα όσο κάποιοι νομίζουν.

Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε πέρυσι, πόσο χειρότερος θα ήταν ο Αυλωνίτης από τον Σαντάνα, ο Κολοβός από τον Ντουρμάζ ή ο Μπουχαλάκης από τον Εντινγκά. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Αυτές οι απορίες που τη περασμένη σεζόν έμειναν αναπάντητες, ίσως φέτος βρουν τη λύση τους.

Η ελληνική φουρνιά της δεκαετίας του 90′ που έφερε τον Ολυμπιακό ξανά στην κορυφή της χώρας, εκτός από ποιότητα έχαιρε στήριξης και εμπιστοσύνης, διότι ναι μεν οι Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος, Καραπιάλης και Γιαννακόπουλος ήταν παίκτες παγκοσμίου επιπέδου, όχι όμως και οι Πουρσανίδης, Αμαναντίδης, Ανατολάκης και λοιποί.

Το ξαναγράφω, πίσω από κάθε δυσκολία κρύβεται μια ευκαιρία κι αν αυτή δεν αφορά απόλυτα τον Ολυμπιακό, αφορά σίγουρα όλους εκείνους τους ποδοσφαιριστές που ναι μεν οργανικά ανήκουν στην ομαδα αλλά που τα προγνωστικά τους έστελναν δανεικούς κατά μήκος της Super league. Η πραγματικότητα όμως όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, μπορεί να τους βρει αλλού, μπορεί να τους κάνει πρωταγωνιστές, αρκει αυτήν την ευκαιρία, να την αρπάξουν.