Να σου μένει πίκρα επειδή δεν κέρδισες την Μπάγερν

Ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης γράφει στο blog του στα kokkina.gr για την πλασματική ήττα από τη σπουδαία Μπάγερν Μονάχου και τον Μάρκο Σίλβα, ο οποίος παρά τα αγωνιστικά προβλήματα παρουσίασε μία ανταγωνιστική ομάδα κόντρα σε ένα μεγαθήριο της Ευρώπης.

Ο Ολυμπιακός έκανε μία αξιοσέβαστη προσπάθεια πάνω στο χορτάρι, αλλά σε τέτοια παιχνίδια χρειάζονται και κάποιοι άλλοι παράγοντες, οι οποίοι δεν ήταν με το μέρος του. Η τύχη, σίγουρα, γύρισε την πλάτη στους ερυθρόλευκους. Ας έμπαινε καλύτερα ένα γκολ από μία οργανωμένη προσπάθεια των Γερμανών. Όχι από μία τυχερή σέντρα-σουτ του Μίλερ στο 52′, χωρίς να υπάρχει καν υποψία επικίνδυνης κατάστασης. Όταν ο μεγάλος Νόιερ στέκεται στο πλευρό του Ρομπέρτο, δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε. Σε αυτές τις σέντρες-σουτ κανένας τερματοφύλακας στον κόσμο δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια την πορεία της μπάλας. Έχει κάνει τόσα καλά ο Ισπανός με τη φανέλα του Ολυμπιακού και θα είμαι ο τελευταίος που θα του προσάψει ποτέ την παραμικρή ευθύνη.

Το τελικό 0-3 είναι πλασματικό. Με δύο γκολ στο 89′ και το 92′. Και με την απίστευτη χαμένη ευκαιρία του Σαλίνο στο 83′. Το σκορ είναι βαρύ, αλλά αντίπαλος ήταν η Μπάγερν Μονάχου. Οι ερυθρόλευκοι ήταν αδύνατο κόντρα σε αυτήν την ομάδα να έχουν την μπάλα στα πόδια τους στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της αναμέτρησης. Θα ήταν αφύσικο. Την περυσινή σεζόν, για παράδειγμα, μόνο η Μπαρτσελόνα κατάφερε κάτι ανάλογο στα ημιτελικά του Champions League. Πάντως, οι παίκτες του Μάρκο Σίλβα δεν δέχθηκαν πολλές καθαρές ευκαιρίες για γκολ από έναν ποιοτικότερο αντίπαλο. Ο αριθμος ήταν φυσιολογικός και δεν ξέφυγε. Σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού, όμως, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα. Αν οι μεσοεπιθετικοί του βρίσκονταν σε καλύτερη βραδιά, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Οι νταμπλούχοι Ελλάδας δεν εκμεταλλεύτηκαν τις καλές τους στιγμές. Όχι μόνο στις δύο-τρεις κλασικές ευκαιρίες που είχαν στο ματς, αλλά κυρίως στο καθαρό μυαλό, που δεν υπήρχε, στην τελική προσπάθεια. Οι μεσοεπιθετικοί δεν… τράβηξαν ιδιαίτερα και όταν είχαν την μπάλα στην κατοχή τους, θα μπορούσαν να προβούν σε καλύτερες επιλογές. Μεσοαμυντικά, η ομάδα πήγε πολύ καλά, αλλά της έλειπε το κάτι παραπάνω στο δημιουργικό κομμάτι.

Μία καλή κουβέντα αξίζει στον Μάρκο Σίλβα για τον τρόπο που προετοίμασε το ερυθρόλευκο σύνολο και διαχειρίστηκε το ματς, παρουσιάζοντας μία ομάδα με τακτική και αρχές στο παιχνίδι της. Σε προηγούμενο blog είχα γράψει πως δεν κόβω για αφελή τον Πορτογάλο. Έτσι, παρέταξε την ομάδα με τρεις χαφ. Μέσα από το ρεπορτάζ όλες τις προηγούμενες έβγαινε πως η διάταξη 4-2-3-1 δεν θα αλλάξει. Ωστόσο, ήρθε η τελευταία κανονική προπόνηση πριν από το παιχνίδι με την Μπάγερν, για να δοκιμαστεί ο Σαλίνο ως τρίτος μέσος. Οι Πειραιώτες έπαιξαν με πειραματική τριάδα στο κέντρο, που δεν είχε παίξει ούτε σε κομμάτι φιλικού αγώνα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Με Καμπιάσο “εξάρι” και τους Σαλίνο και Κασάμι ως εσωτερικούς μέσους, δεξιά και αριστερά αντίστοιχα. Με τον Κασάμι να παίζει για πρώτη φορά σε επίσημο ματς την τρέχουσα σεζόν.

Σε ολόκληρη την καλοκαιρινή προετοιμασία, ο Σίλβα δοκίμαζε το δίδυμο Μιλιβόγιεβιτς-Μπουχαλάκη στο κέντρο. Από τους δύο κανείς δεν αγωνίστηκε κόντρα στους Βαυαρούς. Ο Σέρβος είναι ο παίκτης που δίνει την ισορροπία στη μεσοαμυντική λειτουργία της ομάδας, παίζοντας σαν “σκούπα” μπροστά από την άμυνα. Κομβικός στο πλάνο του προπονητή. Μην ξεχνάμε πως απουσίαζε και ο Μανιάτης. Τα τρεξίματα που βγάζει ο αρχηγός είναι υπεραπαραίτητα σε αυτούς τους αγώνες. Εντούτοις, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε ανταγωνιστικός σε μεγάλο βαθμό.  Είναι credit στον προπονητή, 100%. Δεν σχεδίασε τα ματς όπως θα επιθυμούσε, αλλά έδειξε προσαρμοστικότητα στις ανάγκες και απαιτήσεις του  Champions League. Για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν παρέταξε την ομάδα με 4-3-2-1, ενώ μετά το 0-1 γύρισε τη διάταξη σε 4-3-3 και 4-2-3-1 (πάνω στην οποία δούλευε όλο το καλοκαίρι ο κόουτς). Αν οι μεσοεπιθετικοί, επαναλαμβάνω, ήταν σε πιο αποδοτική βραδιά, ο Ολυμπιακός θα είχε καλύτερες πιθανότητες για ένα θετικό αποτέλεσμα. Καλύτερα από όλους πήγε ο Πάρντο, ο οποίος έτρεξε πολλά χιλιόμετρα. Τον Ντομίνγκες, δεν τον πήγε το ματς, καθώς η ομάδα βρισκόταν κυρίως πίσω από την μπάλα, ενώ ίσως ο Φορτούνης θα μπορούσε να είχε παίξει περισσότερο. Οι Ερνάνι και Σεμπά δεν βοήθησαν, ενώ ο Σίλβα πρέπει να “ενεργοποιήσει” ξανά τον Φινμπόγκασον, ο οποίος για δεύτερο σερί παιχνίδι δεν έπαιξε ούτε ως αλλαγή. Ο Ιντέγε είναι πολύ κοντρολαρισμένος ποδοσφαιριστής και χρειάζεται ένα γκολ για να πάρει μπρος. Σε κάποιες φάσεις, όμως, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα δύο-τρεις φάσεις.

Να σου μένει πίκρα επειδή δεν κέρδισες την Μπάγερν… Κάτι κάνει πολύ καλά ο Ολυμπιακός και βρίσκεται δίχως αμφιβολία στη σωστή τροχιά, κάνοντας διαρκώς βήματα προόδου. Κάποτε, σε ευρωπαϊκές αγώνες με τόσο σπουδαίους αντιπάλους, κερδίζαμε τις εντυπώσεις μόνο από τον εκπληκτικό λαό του Ολυμπιακού. Τώρα, κερδίζουμε την εκτίμηση των πάντων και με την απόδοση της ομάδας στο γήπεδο. Ο όμιλος δυσκόλεψε πολύ μετά τη νίκη της Ντιναμό Ζάγκρεμπ επί της Άρσεναλ, αλλά οι ερυθρόλευκοι είναι γεννημένοι για τα δύσκολα. Το είπε εύστοχα και ο Σίλβα: “… μας νοιάζει μόνο τι κάνουμε εμείς. Δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Δεν θα σκεφτόμαστε τι θα κάνουν οι άλλοι”. Αυτή η πίκρα μπορεί να λειτουργήσει και… δημιουργικά. Ναι, μην το γελάτε. Να πεισμώσουν όλοι ακόμα περισσότερο και να δουλέψουν πιο πολύ. Κάποιοι παίκτες ενσωματώθηκαν πρόσφατα στην προετοιμασία και κλήθηκαν άμεσα να μπουν στο γήπεδο και να παίξουν.

ΥΓ: Σε μία συζήτηση που είχα με έναν άνθρωπο της ομάδας την προηγούμενη εβδομάδα, είχα εκφράσει την έντονη ανησυχία μου για την αντιμετώπιση του Ολυμπιακού από τη διαιτησία (και) σε αυτό το Champions League. Είδαμε όλοι το αποτέλεσμα με τον προκλητικό Καρμπάγιο, ο οποίος δεν έδωσε ούτε… μισό σφύριγμα στους ερυθρόλευκους. Όλη αυτή η στημένη ιστορία, που είχε ως αποκορύφωμα τις άναρθρες (κυρίως πράσινες) κραυγές σε UEFA και CAS, έχει παίξει το ρόλο της. Ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβάται τίποτα, αλλά όσο να ‘ναι διαμορφώνεται ένα κλίμα. Εδώ, διαβάσαμε πως οι Πειραιώτες ελέγχουν τα κέντρα αποφάσεων στην UEFA! Αν ήταν έτσι, θα είχαμε και κάνα Champions ή Europa League για πλάκα.