kokkina.gr Ολυμπιακός, νέα και ειδήσεις για τον Ολυμπιακό σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και ερασιτέχνη
Έχουν περάσει περίπου 24 ώρες από το σφύριγμα της λήξης στο Κάουνας και ακόμα το μυαλό δε σταματά να σκέφτεται εκείνα τα τελευταία λεπτά. Εκείνες τις επιθέσεις, τις επιλογές και τις αποφάσεις που πάρθηκαν μέσα στην υποθετική σφαίρα της φαντασίας πως αν γινόταν κάτι διαφορετικό, θα άλλαζε το σκληρό αυτό τέλος. Μια κακή άμυνα που δεν έγινε ούτε over ούτε αλλαγή, ένα σουτ κρεμασμένο με καμπύλη ακατόρθωτη για ίσως οποιονήποτε Ευρωπαίο παίκτη, εκτός απ’ αυτόν που το επιχείρησε. Μια επαναφορά που βρήκε τον MVP σχεδόν στο κέντρο και άρα μια κακή επιλογή και τελικά ένα jump shoot που δεν έφυγε καλά από τα χέρια του ηγέτη σου και βρήκε τη στεφάνη.
Στη ζωή μου προσπαθώ και είμαι πάντα ρεαλιστής. Θέλω να δίνω στις καταστάσεις που μου συμβαίνουν το νόημα που τους αξίζει, να μην τις υπερτιμώ, να μην τα παίρνω όλα κατάκαρδα. Έτσι κι αλλιώς αύριο πάλι θα σηκωθώ το πρωί, θα φορέσω το πουκάμισό μου για να πάω στην εργασία μου. Δε θα μου έδινε ρεπό ο εργοδότης μου, ούτε και bonus αν έπαιρνε ευρωπαϊκό ο Ολυμπιακός. Κι όμως, μερικά αισθήματα της ζωής σου δεν τα ελέγχεις, δεν έχουν λογική και δεν μπορείς να τα κλειδώσεις σε ένα ντουλαπάκι και να πετάξεις το κλειδί.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι αυτά που έζησα στη Λιθουανία και ιδιαίτερα το βράδυ της Κυριακής δε θα τα ξεχάσω ποτέ στην υπόλοιπη ζωή μου. Η αίσθηση της προσμονής για το ταξίδι, η αγωνία της παραμονής του τελικού και το αυξανόμενο άγχος κατά τη διάρκειά του και η τραγική κατάληξη, είναι πέρα από τα κουτάκια που μπορείς βάλεις στη ζωή σου τα γεγονότα και τις καταστάσεις που είσαι μάρτυρας.
Η υπόθεση να ταξιδέψω στο Κάουνας με την ομάδα ήταν εκ προοιμίου αποστολή ακατόρθωτη για πολλούς προσωπικούς λόγους. Μια σειρά γεγονότων και συγκυριών και προφανώς δικής μου επιδίωξης, έκαναν το ακατόρθωτο πραγματικότητα.
Υπολόγιζα ιδιαίτερα τον ημιτελικό. Η Μονακό θα μπορούσε να είναι η Σταχτοπούτα της ιστορίας και να γράψει το δικό της παραμύθι. Ο Ολυμπιακός όμως έμελλε να είναι ο πρωταγωνιστής. Αντίπαλος στον τελικό η σπουδαία σε φανέλα και ιστορία αλλά και μικρή σε ήθος και fair play Ρεάλ. Δεν την ήθελα τη Ρεάλ πάρα ότι ο συνοδοιπόρος μου σε όλα τα Final 4 αλλά και στα kokkina.gr Χρήστος, προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο. Αφενός θεωρούσα την Μπαρτσελόνα πιο ευκατάβλητο αντίπαλο, δεδομένης της προπονητικής ματαιοδοξίας που κυριαρχεί στον πάγκο της, αφετέρου διότι θεωρώ την ομάδα της Μαδρίτης μύθο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με ίσως τον τελευταίο μεγάλο παίκτη του ρόστερ της που αγωνίζεται στην Ευρώπη. Ακόμα και ο τρόπος που πέρασε τελικά στο Final 4, ο οποίος αγγίζει τα όρια του παραλογισμού και του αθέμιτου με τον τρόπο που επιβλήθηκαν οι ποινές, στο μυαλό μου φάνταζε ως ο κακός δράκος που στο τέλος θα κερδίσει τον ήρωα του δικού μου ερυθρόλευκου παραμυθιού. Δυστυχώς ήταν και αυτός ο τελευταίος σπουδαίος παίκτης αλλά όχι άνθρωπος, ο οποίος θα σημάδευε την μπασκετική μου ζωή για πάντα.
Στο μπάσκετ λένε, 9/10 φορές κερδίζει ο καλύτερος. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και στη regular season και στον τελικό αλλά εν τέλει επικράτησε η μία αυτή από τις δέκα. Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα. Αυτή η μία στις δέκα ήταν όταν κέρδισε η Ελλάδα τη Γαλλία, αυτή η μία ήταν όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΤΣΣΚΑ. Ζήσαμε ένα δεύτερο Τελ Αβίβ λένε αρκετοί και ίσως έχουν δίκιο. Με διαφορετικούς προφανώς πρωταγωνιστές, με διαφορετική εξέλιξη στην πορεία το ματς, όμως με παρόμοια κατάληξη.
Ο κατά τα άλλα συμπαθής Τσους Ματέο, επέλεξε να παίξει σχεδόν σε όλο τον αγώνα μια ζώνη 2-3 βγαλμένη από το μπασκετικό χρονοντούλαπο, καθώς ήξερε πολύ καλά πως στο man to man, δεν μπορούσε να χτυπήσει αυτόν τον Ολυμπιακό. Ακόμα και όταν τα τρίποντα μπήκαν ή ο Μακίσικ τρυπούσε την άμυνα εκείνος επέμεινε και όσο οι ερυθρόλευκοι δεν τελείωναν το παιχνίδι, τόσο παραμόνευε και σιγόκαιγε η σπίθα της ελπίδας και της ανατροπής. Θα μπορούσαν οι Πειραιώτες να πάρουν το ματς, ακόμα και τίποτα να μην άλλαζαν στη ροή του παιχνιδιού. Δεν έβαλαν δυο βολές, δεν μπήκε το κάτι σαν χουκ του Φαλ, δεν έβαλε το καλάθι ο Σλούκας.
Σίγουρα είναι εξαιρετικά εγωιστικό να απαιτούμε ο Ολυμπιακός να πάει του χρόνου Βερολίνο. Ο ανταγωνισμός είναι αυξανόμενος και σκληρός όμως η ομάδα έχει στέρεες βάσεις και έναν εξαιρετικό προπονητή. Σίγουρα η διαφαινόμενη αποχώρηση του Βεζένκοφ θα ταράξει τα νερά όμως ο Βούλγαρος ανακηρύχθηκε MVP μέσω του Γιώργου Μπαρτζώκα αλλά αυτό είναι κάτι που ίσως το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο. Η σεζόν δεν τελείωσε. Ακολουθεί ένας τίτλος που δεν πρέπει επουδενί να χαθεί. Εξάλλου δεν μας περισσεύουν τα πρωταθλήματα στο λιμάνι. Ηρεμία, ψυχραιμία και συσπείρωση. Το μέλλον είναι εδώ και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ολυμπιακού δεν είναι ότι έχασε έναν τελικό στο πόντο αλλά ότι δείχνει να εδραιώνεται στις κορυφαίες ομάδες της λίγκας, ότι σε κάνει να ανυπομονείς να τον δεις, ότι σε γέμισε τόσες φορές φέτος και πέρυσι χαμόγελα που τα δάκρυα που κύλησαν το βράδυ της Κυριακής, μπορούν να γίνουν δάκρυα χαράς αργότερα.
