Μη μας γίνει συνήθειο…

Μια ακόμα μαύρη σελίδα, ανήμερα των γενεθλίων των 99 του χρόνων έγραψε ο Ολυμπιακός και το χειρότερο όλων είναι πως πλέον δε μας πειράζει όσο θα έπρεπε… Γράφει ο Βαλάντης Σιδέρης

Ενός κακού μύρια έπονται, λέει ο θυμόσοφος λαός και ποια καλύτερη εφαρμογή από τα συνολικά 7 γκολ που δέχθηκαν οι ερυθρόλευκοι σε 4 μέρες, στα δύο πιο κομβικά παιχνίδια της φετινής σεζόν. Ο Ολυμπιακός θα περίμενε κανείς μετά το “χαστούκι” από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και τη ντροπιαστική συντριβή στο “Γ. Καραϊσκάκης” της Πέμπτης (7/3/24), να αντιδράσει και να κερδίσει και ποιος καλύτερος αντίπαλος από τον αιώνιο για ένα δυναμικό restart. Αντίθετα οι Πειραιώτες παρουσίασαν μια από τις χειρότερες εμφανίσεις τους φέτος και ηττήθηκαν εύκολα δεχόμενοι πάλι αρκετά γκολ στο σπίτι τους.

Ο Χοσέ Μεντιλίμπαρ ο οποίος έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη, κατέβασε ένα ασύνδετο και κουρασμένο σύνολο το οποίο δεν μπορούσε ούτε να παράγει ευκαιρίες αλλά ούτε να προσφέρει ασφάλεια στα μετόπισθεν. Ξεκίνησε τον αγώνα και τον τελείωσε παρά τις αλλαγές που πραγματοποίησε έχοντας σταθερά δύο επιθετικούς, στους οποίους όμως η μπάλα δεν έφτανε ποτέ με αξιώσεις ώστε να καταστούν απειλητικοί, μετατρέποντάς τους σε εύκολο θύμα απέναντι σε ένα αμυντικό χαφ που κατά συνθήκη παίζει στόπερ (Αράο) και έναν ακόμη κεντρικό αμυντικό ο οποίος έως χθες δεν έπειθε για την ποιότητά του (Ακαϊντίν). Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως από το πρώτο μισάωρο και παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με μια προσωπική ενέργεια του Ποντένσε, ήταν ηλίου φαεινότερο πως η συγκεκριμένη διάταξη δεν ταίριαζε στο χορτάρι, με τον Παναθηναϊκό να ελέγχει πλήρως το κέντρο και να απαγορεύει οποιαδήποτε ορθολογική προσπάθεια ανάπτυξης των γηπεδούχων. Οι Έσε και Όρτα ήταν εμφανώς κουρασμένοι και εκτός κλίματος αγώνα ενώ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έβλεπες τους μπακ να βγαίνουν δεύτεροι στη μπάλα με κακές τοποθετήσεις, ακόμα χειρότερες αποφάσεις και γενικότερα μια έλλειψη διάθεσης και πάθους. Και τα δύο γκολ του ΠΑΟ προήλθαν από ριμπάουντ και αδυναμία των αμυντικών να διώξουν τη μπάλα, αφού προηγουμένως ήταν θεατές σε πάσες εντός και περιμετρικά της μεγάλης περιοχής. Ο Ροντινέι είναι κακός αμυντικός, το ξέραμε αυτό και θεωρητικά προσπάθησε ο Μεντιλίμπαρ να τον καλύψει καλύτερα από το ματς της Πέμπτης, βάζοντας μπροστά του αντί για τον νωχελικό Φορτούνη, τον περισσότερο αμυντικογενή Γιώργο Μασούρα που ήταν σαν να μην έπαιξε ενώ στην άλλη πλευρά, ειλικρινά απορώ πως ο Ορτέγκα αναδείχθηκε πρώτος σε κερδισμένες μονομαχίες πέρυσι στην Αργεντινή. Προφανώς δε διακρίνεται για τα επιθετικά του χαρίσματα ο βραχύσωμος μπακ, όμως κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στην πλευρά του, σου έβγαζε μια αστάθεια, ένα άγχος για το τι θα ακολουθήσει.

Ο Ελ Καμπί που διανύει περίοδο φορμαρίσματος δεν τροφοδοτήθηκε παρά μόνο με αμέτρητες τυφλές σέντρες, ενώ ο Ναβάρο στη μοναδική μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάστηκε στο τέλος το α’ ημιχρόνου δε βρήκε τη μπάλα όπως θα έπρεπε για επιθετικό, με αποτέλεσμα αυτή να καταλήξει όπως ήταν αναμενόμενο αργά και βασανιστικά άουτ. Δεν έχω αντιληφθεί πόσο περισσότερο βοηθάει ο συγκεκριμένος από τον Γιόβετιτς για παράδειγμα ή ακόμα και τον γηρασμένο αλλά πάντα επικίνδυνο Ελ Αραμπί. Κανένας από τους δύο αυτούς παίκτες που επιλέχθηκαν στο αρχικό σχήμα, δεν έχει την ικανότητα να γυρίσει λίγο πίσω, να “σπάσει” που λέμε τη μπάλα παίζοντας πλάτη, να γίνει δηλαδή με κάποιο τρόπο στήριγμα ώστε να βγει η ομάδα καλύτερα μπροστά και να απειλήσει.

Οι 7 συνεχόμενες νίκες ενδεχομένως να κάλυψαν τις εμφανείς αδυναμίες των παικτών αλλά κυρίως ανέδειξαν την ανομοιογένειά τους ως σύνολο, απόρροια της τεράστιας προσθαφαίρεσης ποδοσφαιριστών και φυσικά των πολλών αλλαγών προπονητών τα τελευταία χρόνια. Ο Ολυμπιακός δυστυχώς δεν έχει ταυτότητα σαν ομάδα, δε ξέρει πραγματικά τι ζητάει στο γήπεδο και πως να υπηρετήσει ένα πλάνο, έστω κι αν αυτό είναι πρόσφατο από τον καινούργιο προπονητή του.

Δε ξέρω αν ο Μεντιλίμπαρ είναι ο μεσσίας που οι περισσότεροι περιμένουν στο λιμάνι. Ναι, βελτίωσε την εικόνα ενός ασθμαίνοντος ανοργάνωτου συνόλου και έφερε μια πρόκριση μεταξύ άλλων και ένα σημαντικό διπλό, ωστόσο το έπραξε με μεταγραφές που πραγματοποίησε άλλος και προς άμυνα του τελευταίου, εκείνος δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τους χρησιμοποιήσει στο δεύτερο μισό της σεζόν για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Μην παρεξηγηθώ, δεν αναπολώ τον Καρβαλιάλ επουδενί, ωστόσο επισημαίνω πως είναι άδικο και επιπόλαιο να κριθεί ένας προπονητής που βρίσκεται 4-5 εβδομάδες στο τιμόνι της ομάδας, είτε θετικά, είτε αρνητικά, γι΄αυτό και θεωρώ άτοπη τη συμφωνία ανανέωσής του, δίκην πράξη στήριξης στο πρόσωπό του, μετά από την ήττα κόντρα στη Μακάμπι. Αν ο μη γένοιτο για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός χάσει με κακές εμφανίσεις όπως η χθεσινή, τα ντέρμπι στα playoffs, τερματίσει 4ος και μείνει πολύ πιθανόν εκτός Ευρώπης, τότε θα τεθεί ή όχι θέμα παραμονής του Βάσκου στον Πειραιά; Πόσο σώφρων κίνηση ακόμα και σε επικοινωνιακό επίπεδο θα θεωρηθεί ο πρόσφατη συμφωνία ανανέωσης του συμβολαίου του; Μη ξεχνάμε πως ο Ολυμπιακός εσχάτως δεν έχει και το σοβαρότερο όνομα στο ευρωπαϊκό παζάρι και αυτό κακώς το λησμονούμε αν το κάνουμε.

Ακολουθεί η ρεβάνς κόντρα στη Μακάμπι στη Σερβία και μετά μια διακοπή πριν την επίσκεψη στην ΟΠΑΠ Αρένα. Οι ερυθρόλευκοι δε δείχνουν ικανοί να ανατρέψουν την έτσι κι αλλιώς δύσκολη μετά το σκορ του πρώτου ματς πρόκριση, όμως οφείλουν στον εαυτό τους, στη διοίκηση που τους πληρώνει στην ώρα τους και τους συμπεριφέρεται ωσάν πρίγκιπες και κυρίως στον κόσμο του Ολυμπιακού που για άλλη μια φορά ήταν εκεί πλήρωσε χρήματα από το υστέρημά του, να βελτιώσουν άρδην την εικόνα τους, ώστε να φέρουν την ομάδα πάνω από την 4η θέση, που όπως έλεγα εδώ και καιρό είναι ο περισσότερο ρεαλιστικός στόχος κι ας μη μας αρέσει.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης επίσης οφείλει να ανατρέξει στα δικά του λάθη και να αναθεωρήσει την όλη προσέγγισή του προς την ομάδα, η οποία δυστυχώς έχει χάσει τις αρχές της σε πολλά επίπεδα. Στο τέλος του αγώνα, πρώτη η Θ7 φώναξε πως αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό κι αν δεν αλλάξουν αρκετά πράγματα, αρχής γενομένης από τον τρόπο λειτουργίας του Οργανισμού, τότε δυστυχώς θα μας γίνουν συνήθειο τέτοιες ήττες στο Καραϊσκάκη, κάτι που όλοι απευχόμαστε…