Μήπως είμαστε λίγο πανηγυρτζήδες;

21ο λεπτό της παράτασης. Γκολ ο Ατσεαμπόγκ και 1-2. Ξαφνικά ο κόσμος στις εξέδρες εξαφανίζεται λες και έβγαλαν προσφορές σε black friday και τρέχαν να προλάβουν σαν να μην υπάρχει αύριο! Από τις 33 χιλιάδες, αλίμονο κι αν έμειναν στο τέλος 7,8. Γιατί; Νευρίασαν; Με τι; Μήπως δεν προσπάθησε χθες ο Ολυμπιακός; Μήπως δεν έτρεξε; Μήπως δεν έκανε φάσεις; 15 τελικές προσπάθειες προς το τέρμα, εκ των οποίων 4 κλασικές ευκαιρίες. 7 κόρνερ έναντι 4. 54% Κατοχή και αυτά συμπεριλαμβανομένης της παράτασης όπου η Άντερλεχτ κυριάρχησε. Κι όμως, οι συντριπτική αυτή πλειοψηφία των φιλάθλων, δεν έκατσε 10 ακόμη λεπτά, να χειροκροτήσει ή έστω να δείξει τον ελάχιστο σεβασμό με την παρουσία σου, στην υπερπροσπάθεια αυτή των παικτών. 

Είμαστε τελικά τόσο καλομαθημένοι; Είμαστε οπαδοί των νικών και των τροπαίων; Και αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, αν έπαιρνε ο Ολυμπιακός το πέναλτι με τον Μποτία στο τέλος, θα γράφαν στο facebook για τον “μεσσία” Σίλβα, για τα “άντερα” του Μιλιβόγιεβιτς, για το ταλέντο του Ζντιέλαρ και το πάθος του Ντα Κόστα. Χθες MVP για αυτούς ήταν ο Κασάμι που δεν έπαιξε. Πάντα στις ήττες καλύτεροι είναι οι απόντες και ξεχνάμε όσους προσπάθησαν και μόχθησαν. Ναι, ο Μαζουακού δεν ήταν καθόλου καλός. Ο Ομάρ έκανε λάθη και είχε κακές στιγμές. Ο Ιντέγε ήταν ανούσιος όσο δεν πήγαινε. Αυτό σημαίνει ότι δεν πάλεψαν; Αυτό σημαίνει ότι δεν ήθελαν να προκριθούν;

Ας θυμηθούμε λίγο ότι μιλάμε για ποδόσφαιρο και πως παίζει και ο αντίπαλος που μερικές φορές θα κερδίσει ακόμα κι αν όλοι λέμε πως δεν είναι ποιοτικότερος ημών. Χθες έγραψα ένα μετριοπαθές άρθρο και τα μηνύματα και σχόλια που δέχθηκα ήταν δεκάδες. Ο κόσμος διψούσε και διψάει για αίμα. Να διαβάσει για τον “άχρηστο” Σίλβα που πρέπει να παραιτηθεί, (άσχετα αν φώναζε τις προάλλες τ’ όνομά του), για τον άμπαλο Ιντέγε που δε ξέρει να κάνει κοντρόλ (άσχετο αν μέχρι πρότινος τον αποθέωνε και τον έλεγε “σκύλο”), για τον ανέτοιμο και άπειρο Ζντιέλαρ, (άσχετα αν τις προάλλες έλεγε πως έχει ταλέντο και προοπτική για μεγάλη καριέρα) και άλλα και άλλα. Και ξέρω πως πάλι θα βγουν κάποιοι και θα πουν, εγώ τα έλεγα αυτά από καιρό, εγώ εκείνο, εγώ το άλλο. Ίσως είναι έτσι αλλά αυτά τα συμπεράσματα εμπίπτουν του συνόλου και όχι ατομικά.

Ποιοι έμειναν στο τέλος και χειροκρότησαν; Η 7 και κάποιοι άλλοι που εκτίμησαν ότι αυτοί οι ίδιοι παίκτες φέτος, πήραν δύο τεράστια διπλά σε Λονδίνο και Ζάγκρεμπ. Πως στάθηκαν όσο γίνεται, αξιοπρεπώς απέναντι στην μυθική Μπάγερν, πως πήραν το πρωτάθλημα “αέρα” από τον Οκτώβριο.

Δε θα χρησιμοποιήσω μια λέξη που είχε ακουστεί παλαιότερα, περί αχαριστίας. Είναι άσχημη λέξη και δε νομίζω ότι ισχύει. Μήπως όμως έχουμε γίνει λίγο πανηγυρτζήδες; Μήπως γεννάμε τα αισθήματά μας αυστηρά από το τελικό σκορ και τους τίτλους και ξεχνάμε ότι πραγματικά έγινε μέσα στο γήπεδο και μέσα στη χρονιά;

Είχε πει κάποτε ο Σκωτσέζος προπονητής της Λίβερπουλ Μπιλ Σάνκλι : “If you can’t support us when we lose or draw, don’t support us when we win.”, αν δε μπορείς να μας υποστηρίξεις όταν χάνουμε ή φέρνουμε ισοπαλία, τότε μη το κάνεις ούτε όταν νικάμε…