Λείπουν συγκέντρωση και Σπανούλης

Ο Γιώργος Μποτζαρόπουλος γράφει για τη χθεσινή εμφάνιση του Ολυμπιακού κόντρα στη Ρεάλ και στέκεται στην απουσία καθαρής σκέψης και μαχητικού πνεύματος των ερυθρόλευκων σε μια περίοδο που ο Σπανούλης “αγνοείται”.

To να κερδίσει κανείς στη Μαδρίτη δεν είναι εύκολη υπόθεση και το χθεσινό αποτέλεσμα δεν θα πείραζε κανέναν αν είχαν προηγηθεί νίκες απέναντι σε Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις. Αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση από το αποτέλεσμα είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε. Ο Ολυμπιακός, απέναντι σε μία ομάδα που τον προσκαλούσε να μείνει μέσα στο παιχνίδι, όχι απλά δεν έμεινε, αλλά απώλεσε με ελαφρότητα κάθε ευκαιρία που του παρουσιάστηκε για να διεκδικήσει τη νίκη. Με απλά λόγια, οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν σκληροί και έμοιαζαν να μην είναι συγκεντρωμένοι, και αυτό είναι που όσο να ναι κάπως ενοχλεί.

Για παράδειγμα, στις αρχές της τέταρτης περιόδου, ο Σφαιρόπουλος παρέταξε το σούπερ χαμηλό σχήμα με τον Παπαπέτρου στο 4 και τον Πρίντεζη στο 5, και ξαφνικά φάνηκε πως υπήρχε πρόσφορο έδαφος για μια κάποια ανατροπή. Παρόλα αυτά, οι επιλογές των παικτών σε εκείνο το σημείο ήταν τόσο άστοχες, που επέτρεψαν στη Ρεάλ να κρατηθεί άνετα μπροστά και επιπλέον να κερδίσει δεύτερες επιθέσεις. Ενα λέι απ του Όντομ αποτέλεσε την κορύφωση μίας σειράς αποφάσεων που δεν έχουν καμμία σχέση με την συλλογική μνήμη αυτής της ομάδας, όπως έχει διαμορφωθεί από ανάλογες περιστάσεις στο παρελθόν. Πού πήγε αλήθεα το μαχητικό πνεύμα και το καθαρό μυαλό του Ολυμπιακού στα δύσκολα;

Για να φτάσει το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο βέβαια, είχε προηγηθεί ένα ξέφρενο τρίτο δεκάλεπτο της Ρεάλ, το οποίο σημαδεύτηκε από δύο back-to-back τρίποντα στο τέλος του χρόνου επίθεσης από τους Σέρχι και Γιουλ. Παρά το γεγονός ότι πολλοί θα τα εντάξουν στην κατηγορία “τρελά”, τα δύο αυτά σουτ δεν είχαν καμμία σχέση με τα αντίστοιχα του Γιουλ στην τέταρτη περίοδο. Ο λόγος είναι απλός. Επάνω τους δεν υπήρχε άμυνα. Αυτό επίσης κάπως παραξενεύει, καθώς τέτοιου είδους ενέργειες από πλευράς των παικτών του Λάσο είναι λίγο εώς πολύ αναμενόμενες. Κανονικά θα έπρεπε ο αμυντικός να ήταν κολλημένος πάνω τους, και η απουσία πίεσης σε αυτές τις φάσεις μας υποχρεώνει να σκεφτούμε πέραν της τακτικής και της στελέχωσης. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν ένα παιχνίδι χωρίς χαρακτήρα.

Αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό , καθώς η ομάδα έχει εγνωσμένα κενά, τα οποία παραδοσιακά καλύπτονταν με τη συγκέντρωση, το πάθος στην άμυνα και την ομαδική προσπάθεια. Αν αυτά απουσιάζουν, τότε κανείς οφείλει να σκεφτεί με ποιο τρόπο θα χρειάζονται λιγότερο. Και ο πιο φανερός είναι η μοιρασιά της δημιουργίας και της εκτέλεσης.

Το καλοκαίρι ο σχεδιασμός υπέθεσε πως η περυσινή τρομερή χρονιά του Βασίλη Σπανούλη θα έχει φέτος την ανάλογη συνέχεια. Αυτή ήταν μία λογική υπόθεση, πάνω στην οποία βασίστηκε και η υπόλοιπη στελέχωση της περιφέρειας. 25 καλά λεπτά από τον αρχηγό , θα μετέθεταν για άλλα 15 τις δημιουργικές ευθύνες στους Χάκετ, Μάντζαρη και Στρόμπερι. Το σχέδιο δεν έμοιαζε παράλογο, και αν δει κανείς τη χρονιά του Μάντζαρη και τα καλά παιχνίδια που δίνει ο Χάκετ θα το διαπιστώσει. Το πρόβλημα (είναι φανερό πλέον) βρίσκεται στο ότι ο αρχηγός των ερυθρόλευκων βρίσκεται σταθερά εκτός φόρμας. Το ότι ο Σπανούλης σουτάρει στο τοπ-16 με 17,2% στα τρίποντα, κάτω από 70% στις βολές και βγάζει λιγότερες από 4 ασίστ πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιολογηθεί, και η αξιολόγηση αυτή να έχει αντίκτυπο σε αυτό που βλέπουμε.

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό, και σίγουρα το να ζητά κανείς να έρθει ανάλογος παίκτης στη μέση της σεζόν είναι τελείως ουτοπικό. Όμως με κάποιο τρόπο ο Ολυμπιακός πρέπει να γίνει πιο δημιουργικός καθώς από ο,τι φαίνεται η τακτική του αντιπάλου παίζει μικρότερο ρόλο. Η Μπάμπεργκ επέλεξε να μαρκάρει τον Σπανούλη χωρίς διπλές καλύψεις, και με τον Τάις να τον ελέγχει διακριτικά αλλά σαφώς. Ο ΠΑΟ αμύνθηκε στο 3ο δεκάλεπτο με καθαρή αλλαγή του Γκιστ, η Ρεάλ επέλεξε τα hedge out και δυνατά νταμπλ τιμ. Ολοι πέτυχαν την αποστολή τους και αυτό είναι όσο να ναι ένα κάποιο καμπανάκι.