Κεφάλαιο για το μέλλον

Ο Γιώργος Π. Μποτζαρόπουλος γράφει για τη προσθήκη του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό, τι πρέπει να περιμένουμε και τι θα αλλάξει στο σύνολο που έχει δημιουργήσει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος τόσο για το παρόν αλλά πολύ περισσότερο για το μέλλον.

Η μεταγραφή του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό έχει προφανή οφέλη. Ο παίκτης γνωρίζει την ομάδα και έχει ιδρώσει πολύ για εκείνη, ενώ επιπλέον έχει νοοτροπία πολεμιστή που υποτάσσεται στο σύνολο, και δη στο σύνολο των ερυθρόλευκων έτσι όπως είναι δομημένο. Η άμυνα και η αυταπάρνηση έρχονται σε πρώτο πλάνο. Ο Παπανικολάου είναι μία προσθήκη που , όπως μαρτυρά και το συμβόλαιο, προορίζεται στο να βοηθήσει την ομάδα για κάμποσο καιρό από τώρα. Είναι μία προσθήκη προοπτικής που ενδυναμώνει τον βασικό κορμό. Υπό αυτή την έννοια, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού δικαιούνται σήμερα να είναι χαρούμενοι.

Πρέπει ωστόσο να εφιστήσουμε την προσοχή σε όσους συνδέουν την μεταγραφή αυτή με τις επείγουσες ανάγκες του παρόντος συνόλου. Το καλοκαίρι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε συνειδητά να ρισκάρει την στελέχωση στη θέση 4 και να δώσει ευθύνες και χρόνο στον Δημήτρη Αγραβάνη. Το ρίσκο του ήταν κατά τη γνώμη μου σωστό, άσχετα με την εξέλιξη του νεαρού. Οι ομάδες που βλέπουν μπροστά οφείλουν να επενδύουν στα ταλέντα τους, διότι η επιτυχία τέτοιων επενδύσεων είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μακροημερεύσει κανείς στην κορυφή. Ανάλογη άλλωστε ήταν και η στελέχωση στη θέση 3, με τον Παπαπέτρου να έρχεται ως πρώτη αλλαγή του Λοτζέσκι.

Όπως όμως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επενδύσεις αυτές άλλοτε βγαίνουν και άλλοτε όχι. Στην πορεία της σεζόν, οι ερυθρόλευκοι άρχισαν σιγά σιγά να διαπιστώνουν πως ο Αγραβάνης ίσως και να μην είναι έτοιμος να σηκώσει το μεγάλο βάρος, τουλάχιστον προς το παρόν. Επιπλέον, τακτικά δημιουργήθηκαν συνθήκες που προσκαλούσαν τη χρήση πιο ευέλικτων σχημάτων, με χαμηλά ύψη και υψηλή ενέργεια.

Ο λόγοι για αυτές τις διαπιστώσεις βρίσκονται κάπου μεταξύ της ανάγκης για “τέντωμα” των επιθετικών αποστάσεων όταν δεν αγωνίζεται ο Πρίντεζης, για πιο αξιόπιστες αλλαγές στα σκριν, και για γρηγορότερη κάλυψη των κενών που άφηνε η επιθετική άμυνα στην περίμετρο. Στο πλαίσιο αυτό, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε, αντί να κινηθεί για την απόκτηση ενός παίκτη στη θέση 4, να μετακινήσει εκεί τον Ιωάννη Παπαπέτρου και να αφήσει στον Αγραβάνη τον ρόλο του combo ψηλού με πολλαπλά καθήκοντα. Παράλληλα, σχεδόν μονιμοποίησε τον Στρόμπερι σαν small forward και πρόσθεσε τον Οντομ στο μίγμα των γκαρντ.

Ο Παπανικολάου, έχοντας κάνει καριέρα σχεδόν εξ ολοκλήρου στη θέση 3 και με περιστασιακές παρουσίες στη θέση 4, έρχεται τη δεδομένη στιγμή να ταιριάξει σε ένα σύνολο που έχει ήδη επιχειρήσει να αλλάξει πολλά. Μην ξεχνάτε πως και στη θέση 5 ο Ολυμπιακός έχει κάνει αλλαγές και πως αγωνίζεται ουσιαστικά με σχήμα ανάγκης. Ο – επίσης “νέος” – Τζέιμς και ο Μιλουτίνοφ απέχουν παράσαγγας από την εικόνα του παίκτη που ανταποκρίνεται στα θέλω του προπονητή με τον τρόπο που έδειχνε πως θα το κάνει ο Γιανγκ.

Ο ‘Ελληνας φόργουορντ αποτελεί ουσιαστικά το τελευταίο κομμάτι σε μία αλυσίδα (κυρίως εσωτερικών) προσαρμογών. Νομίζω αντιλαμβάνεστε πως εν μέσω τοπ-16, η πρόκληση του να μετασχηματιστούν όλα αυτά σε ένα ενιαίο σύνολο είναι μεγάλη και πως ο πήχης σε ο,τι αφορά την ενσωμάτωση του παίκτη οφείλει να κρατηθεί χαμηλά. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα και είναι λογικό ο Σφαιρόπουλος να θέλει να κρατήσει όσο το δυνατόν αδιατάρακτες τις ισορροπίες και να μην επιχειρήσει ριζικές αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού με τόσα ντέρμπι στο άμεσο καλεντάρι.

Υπό και αυτή την έννοια, ο ερχομός του Παπανικολάου είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να διαφοροποιήσει και πάρα πολλά, αφήστε που δεν χρειάζεται. Αν ο πρώην άσος των Νάγκετς χρησιμοποιηθεί στη θέση 4, τότε τα χαρακτηριστικά του δεν μας προιδεάζουν ότι θα δούμε κάτι διαφορετικό σε σχέση με το πώς έπαιζε η ομάδα όταν το πόστο κατείχε ο Παπαπέτρου. Το κενό που άφησε το προαναφερθέν ρίσκο θα καλυφθεί με περίπου τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με έναν παίκτη που αγωνίζεται κυρίως σε άλλη θέση και επιπλέον δεν έχει πολύ αξιόπιστο τρίποντο , ούτε συνεπές παιχνίδι με τη μπάλα κάτω. Επίσης και ως γνωστόν, δεν είναι σκόρερ. Η δουλειά του back-up power forward θα ανατεθεί ούτως ή άλλως σε τριάρι ύψους 2,06 (κοινό των Παπ και Πάπι) , με ζητούμενο τις αλλαγές στα σκριν και την επιθετική ευελιξία απέναντι σε βαρύτερους αντιπάλους.

Το παιχνίδι των ερυθρόλευκων δύσκολα θα αλλάξει κατεύθυνση, και δύσκολα ο ερχομός του νέου φόργουορντ θα καταστεί υπαίτιος στο να ξεκολλήσει η ομάδα από τη μέση του πίνακα των ποσοστών στα σουτ, όπου και βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Και αυτό γιατί πολύ απλά (και για να μην μακρηγορούμε), ο Παπανικολάου είναι παίκτης που δεν διαφοροποιείται από το κλασικό προφίλ οποιασδήποτε μονάδας του Ολυμπιακού που δε λέγεται Σπανούλης, Πρίντεζης ή Λοτζέσκι. Η άμυνα, το πάθος, τα γρήγορα πόδια και η χαμαλοδουλειά είναι τα επιθυμητά στοιχεία του βιογραφικού και οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του ταλέντου.*

Για τη φετινή χρονιά και μόνο, η πιο πρόσφατη μεταγραφή της διοίκησης γεννά περισσότερα ερωτήματα από όσες δίνει απαντήσεις. Πού θα αγωνιστεί ο παίκτης και τι συνέπειες θα έχει αυτό στις ισορροπίες; Πώς θα διαμορφωθούν οι ρόλοι με την επιστροφή του Λοτζέσκι και πώς θα αξιοποιηθούν καλύτερα οι Στρόμπερι (πάει πολύ καλά στο 3) και Παπαπέτρου; Θα υπάρχει κόστος στα λεπτά του μικρού; Ποιος θα μένει εκτός δωδεκάδας και ποιος θα δικαιούται να νιώθει αδικημένος; Τι διαφορετικό άραγε μπορεί να προκύψει στον τρόπο παιχνιδιού που μοιάζει να καλούσε για λίγο παραπάνω επιθετική σπίθα;

Aυτά όλα θα απαντηθούν με τον καιρό, απλώς καλό θα ήταν να μην αναμένει κανείς άμεσα κάτι κοσμογονικό. Καλό είναι άλλωστε να θυμόμαστε τα σκαμπανεβάσματα στους χρόνους και την απόδοση του παίκτη τον τελέυταίο ενάμιση χρόνο. Ο Κώστας Παπανικολάου λογικά θα είναι κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό, απλά ίσως όχι άμεσα αξιοποιήσιμο.
* Οκ, υπάρχει ο Μιλουτίνοφ.