kokkina.gr Ολυμπιακός, νέα και ειδήσεις για τον Ολυμπιακό σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και ερασιτέχνη
Γράφει ο Βαλάντης Σιδέρης
Η σκηνή είναι γνώριμη. Οι εικόνες επαναλαμβάνονται σχεδόν μηχανικά τα τελευταία χρόνια: το σφύριγμα της λήξης, τα δάκρυα σε πρόσωπα αθλητών και κυρίως φιλάθλων, η παγωμάρα στα αποδυτήρια, οι αναστεναγμοί στις εξέδρες. Το ίδιο και φέτος στο Άμπου Ντάμπι. Σε μια πόλη που για πρώτη φορά φιλοξένησε Final 4, η ομάδα του Ολυμπιακού αναμετρήθηκε ξανά με τις προσδοκίες – και ηττήθηκε. Όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στην καρδιά των χιλιάδων φιλάθλων που ακολούθησαν την ομάδα στα πέρατα της γης. Και αυτή τη φορά, η απογοήτευση φαίνεται να έχει φτάσει σε οριακά επίπεδα.
Δεκάδες φίλαθλοι που συναντήσαμε σήμερα στους δρόμους (και στην έρημο) του Άμπου Ντάμπι είχαν επενδύσει πολύ περισσότερα από χρήματα. Άφησαν πίσω οικογένειες, δουλειές, καθημερινότητα. Πλήρωσαν αεροπορικά εισιτήρια, διαμονές, αγόρασαν εισιτήρια πανάκριβα, όχι για να δουν απλά ένα ματς, αλλά για να νιώσουν τη λύτρωση. Να ζήσουν επιτέλους τη στιγμή. Αντί αυτού, έφυγαν ξανά με σκυμμένο το κεφάλι και μια αίσθηση αδυναμίας που πονάει περισσότερο κι από την ήττα: τη συνειδητοποίηση ότι “κάτι λείπει για το παραπάνω”, και ότι αυτό το “κάτι” δε φαίνεται να έρχεται ποτέ.
Από την ελπίδα στην αποστροφή – η κουρασμένη φράση “του χρόνου”
Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα της ήττας. Είναι ομάδα που φτιάχτηκε για να παλεύει, για να ματώνει στο παρκέ, για να γράφει ιστορία. Όμως, εδώ και τέσσερα συνεχόμενα Final 4, η ιστορία γράφεται με τον ίδιο τρόπο: προσδοκία, ενθουσιασμός, κατάρρευση. Και η φράση “του χρόνου” γίνεται πλέον ένα κουρασμένο κλισέ, χωρίς δύναμη, χωρίς βάθος. Ένα κακέκτυπο αισιοδοξίας που περισσότερο προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα παρά πίστη.
Δεν γίναμε Ολυμπιακοι από τα πρωταθλήματα. Όσοι είμαστε άνω των 40 θυμόμαστε πολύ καλά τις “πέτρινες” δεκαετίες. Τότε που η ομάδα προσπαθούσε να μπει στην ελίτ, που κάθε νίκη ήταν άθλος και κάθε πορεία στην Ευρώπη θρίαμβος. Δεν γίναμε Ολυμπιακοί για τα κύπελλα. Γίναμε για το πάθος, για το ήθος, για τον κόκκινο ιδρώτα. Όμως σήμερα, ακόμη και αυτοί οι πιστοί, οι παλιοί, ζητούν κάτι χειροπιαστό. Μια νίκη. Ένα σημάδι. Όχι άλλα όνειρα στον αέρα.
Εκατοντάδες μηνύματα, ελάχιστη στήριξη
Το inbox της σελίδας μας πλημμύρισε. Πάνω από 100 μηνύματα με απογοήτευση, οργή, παράπονο. Χιλιάδες σχόλια στα άρθρα, από απλή πικρία μέχρι ολοκληρωτική απαξίωση. Οι φωνές που ζητούν ριζικές αλλαγές πληθαίνουν. Όλο και περισσότεροι λένε ανοιχτά πως “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ομάδας”. Η έλλειψη αντίδρασης από την ΚΑΕ, η σιωπή των Αγγελόπουλων, ο αινιγματικός Μπαρτζώκας – όλα μοιάζουν με μια σφιχτή γροθιά απογοήτευσης που δεν έχει ακόμα βρει έκφραση.
Θα μιλήσουν οι πρόεδροι; Θα τοποθετηθεί η διοίκηση επίσημα; Ίσως μετά τον μικρό τελικό. Ίσως μετά τους τελικούς του πρωταθλήματος. Ίσως και καθόλου. Ίσως έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και δε θέλουν να διαταράξουν τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες στο σύλλογο. Όμως ο κόσμος πια δεν αρκείται σε αναμονές. Δε θέλει λόγια. Θέλει έργα. Θέλει πράξεις που να δείχνουν ότι κάποιος καταλαβαίνει, ότι κάποιος νιώθει την απογοήτευση.
Και τώρα… Παναθηναϊκός
Η μοίρα έγραψε ήδη το επόμενο κεφάλαιο. Τελικοί με μειονέκτημα έδρας. Ένας Παναθηναϊκός που έρχεται φουριόζος. Ψυχολογικά ανώτερος. Σίγουρα όχι ανίκητος, αλλά σίγουρα πολύ επικίνδυνος.
Ο Ολυμπιακός καλείται να αντιδράσει. Να κάνει το αδύνατο εφικτό. Όχι μόνο για τους τίτλους. Αλλά για να κρατήσει ζωντανή τη σπίθα. Για να μη χάσει την εμπιστοσύνη του κόσμου του, που για ακόμα μια φορά έδωσε και την ψυχή του. Για να μη γίνει η αποτυχία συνήθεια. Για να μη γίνει ο Ολυμπιακός ομάδα της υπόσχεσης και όχι της υλοποίησης.
Το οφείλουν στον εαυτό τους. Το οφείλουν σε εμάς.
Οι παίκτες, το τεχνικό τιμ, η διοίκηση. Όλοι πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Να θυμηθούν τι σημαίνει να παίζεις στον Ολυμπιακό. Τι σημαίνει να σε στηρίζουν σε άλλη ήπειρο, σε άλλη ζώνη ώρας, σε άλλο πολιτισμό. Να θυμηθούν ότι δεν έχουν δικαίωμα να πετάνε τέτοιες ευκαιρίες. Ότι έχουν πίσω τους έναν λαό. Που δε ζητάει πολλά. Μόνο έναν λόγο για να ελπίζει αληθινά. Μόνο έναν λόγο για να πιστέψει ξανά.
Η ευκαιρία υπάρχει ακόμα. Αλλά είναι η τελευταία;
Αν χαθεί κι αυτή, οι φωνές δε θα είναι μόνο επικριτικές. Θα είναι και αποστασιοποιημένες. Και τότε, ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το ΣΕΦ να παγώσει πραγματικά. Όχι από ήττες. Αλλά από αδιαφορία.
Και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ήττα όλων.
