Δικαίωμα… Τα ρέστα μου!

Το Πόκερ παίζεται με όλη την τράπουλα. Η τράπουλα ανακατεύεται και ο παίκτης αριστερά του Dealer κόβει. Ο Dealer μοιράζει ένα-ένα, και αντίστροφα απο τους δείκτες του ρολογιού, 5 φύλλα σε κάθε παίκτη. Οι παίκτες κοιτούν τα φύλλα τους, και ακολουθεί το πρώτο ποντάρισμα, απο τον παίκτη που κάθεται στα δεξιά του Dealer. Υπάρχουν διάφορες ορολογίες και κανόνες στο πόκερ. Όταν είναι η σειρά του παίκτη να παίξει, αλλά δεν είναι έτοιμος, θέλει χρόνο να σκεφτεί, να αποφασίσει, τότε λέει… δικαίωμα. Όταν η παρτίδα φτάνει σε κρίσιμο σημείο, όταν πρέπει να ρεφάρεις, όταν επιβάλλεται να επιστρέψεις σ’ έναν γύρο που φαίνεται χαμένος, τότε τα ποντάρεις όλα! “Τα ρέστα μου” και ή θα κερδίσεις ή απλά γυρνάς σπίτι.

Ο Ολυμπιακός χθές ήταν σε μια παρτίδα, γιατί και το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι τζογαδόρικο, ένα παιχνίδι ψυχολογίας, σ’ ένα σημείο που ή θα παιζε τα ρέστα του ή θα γύρνανε στον Πειραιά… με αεροπλάνο. Πόνταρε όλα του τα λεφτά, έπαιξε σωστά και κέρδισε! Το χθεσινό, από επίπεδο σημασίας και δυσκολίας, ήταν το σημαντικότερο ματς της χρονιάς. Δεν υπήρχε γυρισμός, δεν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία. Είναι το σημείο που ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά, οι μπαρουτοκαπνισμένοι από τους ενθουσιασμένους, ο Σπανούλης από τους υπόλοιπους “θνητούς” επαγγελματίες αθλητές του μπάσκετ. Πραγματικά, τι φαινόμενο είναι ο Βασίλης και πόσο τυχεροί είμαστε που τον έχουμε στη γενιά μας. Σίγουρα θα το καταλάβουμε πιο έντονα αργότερα, όταν μοιραία κάποια στιγμή θα σταματήσει, αλλά ειλικρινά, η επιρροή που έχει αυτός ο άνθρωπος(;) στην πορεία του Ολυμπιακού όλα αυτά τα χρόνια είναι κάτι μοναδικό.

Στην Πόλη για άλλο ένα βράδυ ήταν το Α και το Ω στο παιχνίδι των ερυθρόλευκων. Δεν είναι το γεγονός ότι όλες οι μπάλες περνούσαν από τα χέρια του, δεν ήταν τα 5 τρίποντα και οι 4 ασίστ που έδωσε, είναι η ικανότητα με την παρουσία του και μόνο στο ρόστερ, να κάνει τους άλλους καλύτερους, να τους δίνει κίνητρο, να τους ωθεί στο να ξεπερνούν τον εαυτό τους, σωματικά και ψυχολογικά. Ο Πρίντεζης δε θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Βασίλη, ο Παπανικολάου δεν θα επανερχόταν ποτέ, ο Μαντζάρης δε θα ήταν βασικός σε μια ομάδα πρωταθλητισμού, ο Ολυμπιακός δε θα έπαιρνε δύο ευρωπαϊκούς τίτλους σερί.

Πάλι η ομάδα χθες ξεκίνησε νωθρά. Οι Τούρκοι είχαν ψυχολογία, έδρα, διάθεση και πλάνο. Μπήκαν δυναμικά, επιδίωξαν τις επαφές και το “ξύλο”, προσπάθησαν να επηρεάσουν και το μυαλό εκτός από το σχέδιο του Σφαιρόπουλου. Έφτασαν να είναι μπροστά 15 πόντους όντας πάλι άστοχοι στα τρίποντα. Και; Ποιος μπασκετικός φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας που παρακολουθεί τον Ολυμπιακό του Σπανούλη, πίστεψε ότι το ματς τέλειωσε. Όλοι ξέραμε, άλλος πολύ άλλος λιγότερο ότι θα επανακάμψει. Δε γίνεται ο Ολυμπιακός σε ματς do or die να χάσει με κατεβασμένα χέρια και μάλιστα απέναντι σε ποιους; Σε μια ομάδα με ταλέντο αλλά χωρίς προσωπικότητες, χωρίς ηγέτη, χωρίς εμπειρία, χωρίς φανέλα. Ήμουν πεπεισμένος πως σε οποιοδήποτε σημείο οι Πειραώτες πάρουν ένα προβάδισμα πάνω από 6-7 πόντους, οι της Εφές θα λυγίσουν. Έγινε στο 3ο παιχνίδι, δε θα γινόταν στον “τελικό”;

Ακόμα μια βραδιά, από αμέτρητες εως τώρα, ο Ολυμπιακός απέδειξε γιατί τον φοβάται όλη η Ευρώπη. Απέδειξε πως είναι ο πιο δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος στην Ευρωλίγκα, αυτός που όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, θα γυρίσει, θα κοιτάξει τον αντίπαλο κατάματα και θα υψώσει ανάστημα. Ο Ολυμπιακός είναι το μεγαλύτερο αθλητικό παληκάρι που έχει περάσει ποτέ από τον ελληνικό συλλογικό αθλητισμό. Αλήθεια, ποια είναι η μετάφραση για τη λέξη “παληκάρι” στα τούρκικα και στα ρώσικα;